struggles in love (VOLTOOID)

54

Die avond, tijdens het eten, merkte Chafik dat Jihane hem te vaak onderzoekend aankeek. Wat had ze nou weer? Ze at niks. "Eet wat. Neem een loempia of wat garnalen." Zegt hij om de stilte te verbreken. "Ja, ik neem wel een loempia." Zegt Jihane snel. "Ze zijn lekker." Hij knikte. Ze had een gedachte waar ze niet van af kon. Namelijk dat ze denkt dat dit geplant was. Dat Chafik die man heeft ingehuurd om Jihane aan te vallen en dat hij op tijd zou komen om haar te redden, zodat zij trots op hem is en hem een kans geeft. Dat denkt ze en ze weet dat het waarschijnlijk niet zo is. Maar toch laat die gedachte haar niet met rust. Ze moest het weten, ze moest het hem vragen, alleen weet ze niet hoe. "Is er iets, Jihane?" Vraagt hij als ze hem nadenkend aanstaart. "Huh?" Ze ontwaakte uit haar gedachtes. "Nee, er is niks. Ik was even ver weg." "Ja, dat zie ik." "Chafik?" "Ja?" "Ik moet het weten." "Wat moet je weten?" Hij keek haar niet begrijpend aan. "Zit je hier achter? Heb jij die man ingehuurd om mij aan te vallen, en dat je op tijd zou duiken om mij te redden." "Wat!" Hoe kon ze dat van hem denken. "Het spijt me, maar ik ..." "Jihane, waar zie je me voor aan? Ik zou nooit iemand inhuren om je pijn te doen, zodat ik je reddende engels zou zijn. Niet iedereen is zoals jij, Jihane." "Wat bedoel je met dat laatste?" Ze keek hem kwaad aan. "Ik weet het. Naoual heeft me verteld dat je iemand hebt ingehuurd die haar lastig viel, zodat jij haar kwam redden en zo bevriend met haar zou raken om Redouan uit de gevangenis te houden." Oh mijn God, ze heeft het verteld. "Ik kon niet anders en dat was minder erg dan dit. Ze was niet uren lang bewusteloos." "Dat was anders, ja, maar ik heb hier niks mee te maken. In plaats mij dankbaar te zijn, beschuldig je me van iets dat niet eens in mijn gedachten voorkomt." Ze stond op. "Dankbaar zou ik je nooit zijn, Chafik. Nooit." En ze liep met moeite naar de keuken. Ze ging aan de keukentafel zitten en belde Redouan op. "Heey, schatje. Ik ben nu thuis, ja." Ze heeft niks verteld. Nog niet. Dit komt later wel. "Waar was je dan? Ik probeer je de hele tijd te bellen, maar niks." "Ja, ik was onderweg naar huis. Mijn batterij was leeg en daardoor kon ik je niet bereiken en jij mij niet. Dus." "Ja, shit happens. Maar wat klink je down. Alles oke?" "Ja, Hamdullilah, niks te klagen." "Oke, ben je moe?" "Ja, een beetje eigenlijk. Daarom ga ik nu ophangen. Ik ga maar slapen." "Safiie, is goed schatje. Ik bel je morgen." "Insha'Allah." En ze namen afscheid. Zuchtend leunde Jihane met haar hoofd op de tafel. Ze hebben nu al ruzie, laat staan als ze trouwen. Dan woont ze onder een dak met hem. "Jihane, ga uitrusten. Op mijn bed ligt een overhemd, als je het prettig vind om in te slapen. Ik heb niks anders." Zei Chafik die in de deuropening staat. Zonder op te kijken moppert ze "Ik ga zo." Chafik stond nog even te staren en toen is hij zelf maar weggegaan. Jihane dronk snel een glas water en besloot inderdaad te gaan slapen. In de woonkamer zag ze Chafik die languit op de bank lag en tv te kijken. "Neem jij maar je bed, ik slaap wel op de bank." Zegt ze. "Ga nou maar slapen. Ik lig hier goed, maak je geen zorgen om mij.... oh, dat deed je toch al niet he?" En hij keek haar irritant aan. Ze trok haar wenkbrauw omhoog. "Ja, sorry. Ga nou maar slapen." Zegt hij en kijkt weg van haar. Zonder nog wat te zeggen, loopt Jihane naar zijn slaapkamer. Het was er wel mooi, gaf ze toe. Ze ging op zijn grote bed zitten en keek rond. "Hm." Mopperde ze. Ze pakte de overhemd die blijkbaar van Chafik was. Die legde ze weer terug en was wel nieuwsgierig naar Chafik, want eigenlijk weet ze niet zoveel van hem al lijkt het zo. Ze maakte een la open. Er lagen al aardig wat spullen. Vooral brieven, merkte ze op. Er lag ook een fotoboek. Zou ze even een kijkje nemen? Of beter niet? Er ontstond een gevecht tussen haar nieuwsgierigheid en haar angst, angst dat Chafik het zou merken. Uiteindelijk was het haar nieuwsgierigheid die won. Ze pakte het boek op en opende het. Haar ogen werden groter bij het zien van een schoonheid. Ze herkende haar. Dat was het meisje dat op Chafik afliep op die bruiloft van zijn vriend. Dat meisje, waar hij en redouan ruzie over hadden. Wat is ze mooi. Hier kon ze haar beter bekijken. Nu begrijpt ze waarom ze ruzie om haar maakten. Ze voelde zich eigenlijk wel een beetje jaloers. Redouan hield gewoon van haar, jeetje! Naast dat meisje stond Chafik. Hij hield haar hand vast. Hij zag er.... Gelukkig uit, heel gelukkig zelfs. Ze was zeker belangrijk voor hem, dat hij er zoveel voor overheeft om wraak te nemen omdat hij haar kwijt is. Ze sloeg het boek dicht, legde het terug en ging liggen op zijn bed. Zijn bed... het bed dat waarschijnlijk binnenkort haar bed ook...