struggles in love (VOLTOOID)

1

*In het verleden:* Hoe zou het voelen om getrouwd te zijn? Om een man te hebben, met wie je samenwoont? Zou het anders zijn dan niet getrouwd zijn? Zou het anders voelen? Zou jezelf veranderen? Hm, daar had ze geen echte antwoorden op. Ze heeft wel drie zussen, waarvan twee al getrouwd zijn, maar nooit heeft ze gevraagd hoe het is om getrouwd te zijn. Nooit heeft ze gevraagd hoe het voelt en of je erdoor gaat veranderen. Raar dat ze er nooit opkwam. "Jihane, hallo?! Somebody home?" "Huh?" ze ontwaakte uit haar dagdromen en keek recht in de ogen van Sanne, haar Nederlandse collega. "Weer aan het dagdromen? Dit wordt een gewoonte van je he." Zei ze hoofdschuddend. "Ja, sorry... was inderdaad even weg." Ze merkte ook dat ze dit vaker heeft. Dat ze ver weg is en niemand hoort of ziet. Vreemd, want dat heeft ze alleen op het werk. Misschien komt het omdat het de afgelopen dagen niet zo druk is. Dan heeft ze niks te doen. Ze was in opleiding bij de politie. Ja, ze heeft er altijd van gedroomd om een echte agente te worden. Ze heeft altijd van een beetje gevaar en spanning gehouden. Het saaie leventje is echt niks voor haar. Van jongs af aan was dit iets wat ze heel graag wilde en waar ze zeker van was dat ze het ook zou doorzetten, wat er ook gebeurd. Ze was pas nieuw hier, maar meteen heeft ze vrienden gemaakt. Haar collega's zijn superlief voor haar en iedereen is erg behulpzaam. Ze mag van alles uitproberen. Ze heeft zelfs een paar keer al bekeuringen uitgedeeld. Zij was de enige Marokkaan hier, maar dat vond ze wel lekker. Op school had ze bijna alleen maar Marokkanen en turken. Soms werd het haar teveel, daarom is ze nu wel blij dat ze als enige Marokkaan hier haar opleiding volgt. "We hebben pauze, dus ga je mee of wil je liever blijven dagdromen?" Vroeg Sanne lachend. "Eh... doe maar het eerste. Ik heb honger als een paard." Ze stond op, melde zich af en liep samen met Sanne naar een tentje om de hoek. Ze kwamen hier wel vaker, ook na het werk. Ze zijn niet alleen collega's, maar ook goede vriendinnen. Allebei deden ze dezelfde opleiding en mogen elkaar ook. "Die salade ziet er wel verrukkelijk uit, what do you think?" Vroeg Jihane. "Ja, klopt. Maar toch neem ik liever een hamburger." "Oke, neem ik de salade." Ze hebben genoten van het heerlijke eten. De laatste tijd heeft Jihane het lekkere eten wel gemist, aangezien ze laat moet werken en haar moeders lekkere kookkunsten mist. Maar morgen is ze de hele dag vrij, kan ze heerlijk samen met haar ouders gaan eten. Nadat het werk erop zat, kleedde ze zich om en wilde net weggaan, toen Harold, haar baas, haar riep. Ze liep naar hem toe en vroeg wat er was. "Kan je koffie halen, Jihane. Ik moet dit vandaag afmaken en er is weinig tijd en..." Ze liet hem niet uitpraten. "Het is al goed! Ik haal wel koffie voor je." Zei ze lachend. Hij zuchtte diep "Dank je wel, meisje. Dank je." Lachend liep ze weg om koffie voor hem te halen. Met de hete kop koffie in haar hand liep ze richting zijn kantoor. "Ja, jullie weten het altijd beter!" Riep iemand die voor Jihane stond met zijn rug toekeert naar haar. Hij praatte met Harold. Die persoon draaide zich met een ruk om en kwam keihard tegen haar aan. "Au!!!" Schreeuwde ze van pijn en niet omdat ze op de grond terecht kwam, maar door de hete koffie. Haar hele broek zat eronder. "Sorry!" Riep hij en bukte snel om haar te helpen opstaan. "Blijf van me af, klootzak!" Riep ze kwaad. Ze keek hem vernietigend aan. Het was duidelijk een Marokkaan en niet zomaar een Marokkaan. Hij is echt leuk, dacht ze stiekem. Snel herstelde ze zich en stond op. "Ik zag je niet. Het spijt me." Zei hij spijtig. Als iemand anders het was, zou ze echt op hem zijn gesprongen en aan zijn haren getrokken. Ze haat het als haar zulke dingen overkomt. "Laat maar." Zei ze kortaf. Harold stond er maar de hele tijd bij met een grijns. "Wat is er grappig." Zei ze boos. "Niks." Ze was duidelijk nog steeds kwaad. "Niks? Oke, haal lekker je eigen koffie." En ze liep het gebouw uit. "Oeff, ikke weer!" Vloekte ze. Bij haar auto, pakte ze de sleutels uit haar tas en wilde net instappen als ze iets hoort. "Hey, wacht!" Hij was het. Die Marokkaan die haar dag stuk heeft gemaakt. "Wat is er? Wil je me nu ook tegenhouden om naar huis te gaan." Zei ze. "Nee. Je bent kwaad en dat is begrijpelijk, maar ik deed het echt niet expres. Het was per ongeluk. Het spijt me." "Je hebt mijn broek verpest. Met spijt krijg ik die niet terug." "Nee, ik koop wel nieuwe voor je als je dat wilt." "Laat maar." Ze wilde instappen, maar hij hield haar tegen bij haar arm. Ze keek hem verbaasd aan. "Laat mij het goedmaken." Ze keek hem doorzoekend aan. Toen verscheen er een glimlach op haar gezicht. "Je maakt het goed als je me nu loslaat en ik naar huis ga." Hij bleef haar een tijdje stil aankijken en toen liet hij haar los. "Jij je zin." "Mooi zo." Zei ze en stapte haar auto lachend in. Ze zag hoe hij wegliep met zijn handen in zijn zak en zijn hoofd naar de grond gericht. Het deed haar iets, de manier hoe hij loopt. Er zat hem duidelijk iets dwars. Hij klonk ook boos toen hij met Harold aan het praten was. Ze bleef een tijdje naar hem kijken tot hij uit het zicht was. Ze reed naar huis, maar hij bleef in haar gedachten. Nu was ze wel nieuwsgierig naar hem. Ze valt zeker op zulke types. Donker, lang, goed verzorgd, een lieve uitstraling. Ja, hij was zeker haar type...