struggles in love (VOLTOOID)

85 (einde)

Redouan?" haar stem was schor. "Ja..." hij bekeek haar van top tot teen. "Eh... jongens, ik ga." Jihane draaide zich om naar Nora. "Wat?" "Ja, dat was dus een excuus om je hier heen te lokken. Redouan legt het je uit. Dag." Voor Jihane nog wat kon zeggen, liep Nora met grote stappen weg. Jihane kijkt Redouan aan. "Wat doe je hier? En wat heeft Nora ermee te maken?" "Ik wilde praten... Ik kwam Nora gisteren tegen en vertelde haar alles. Ze wilde helpen." "Praten? Waarover? Redouan, ik heb je toch duidelijk..." Hij liet haar zwijgen door zijn lippen op die van haar te leggen. Ze kon niks anders dan hem terugzoenen. Ze heeft hem zo gemist dat haar verlangen het heeft gewonnen van haar verstand. "Ik mis je." Zegt hij met glinsterende ogen als hij zich iets terugtrekt en zijn neus die van haar aanraakt. "Redouan..." zachtjes trok ze zich terug. "Dit kan niet, je gaat binnenkort trouwen." Hij schudde zijn hoofd. "Nee, dat gebeurt niet." Ze keek hem niet begrijpend aan. "Hoe bedoel je?" "Hoe ik het zeg. De bruiloft gaat niet door." "Hoe kan dat? Wat heb je Ouafa aangedaan?!" De laatste zin schreeuwde ze. "Ik heb niks gedaan, Jihane. Ze heeft het zelf gedaan." "Wat? Dat lieg je. Ze zou het nooit uit maken." "Ze is erachter gekomen dat wij van elkaar houden, dat jij de enige voor me bent." "Wat? Hoe? Wat heb je gezegd?" "Ik heb niks gezegd, echt waar. Ze kon het zien... zoals iedereen het kan zien. Wij zijn voor elkaar gemaakt. Wij kunnen alleen gelukkig zijn met elkaar, dat weet jij, dat weet ik en dat weet Ouafa." Jihane bleef hem angstig aankijken. Ze kon alleen maar aan Ouafa denken die nu diep ongelukkig is. "Ze is erachter gekomen, Jihane. Gisterenochtend kwam ze naar me toe. Ze vertelde dat ze het niet langer aankon. Dat ze weet dat ik niet van haar hou, maar van jou. Ik wilde haar nog tegenhouden, maar dat liet ze niet toe..." Hij weet nog heel goed wat ze zei:

"Redouan, ik wil geen man die van een ander houdt. Ik wil een man die alleen mij wil, een man die gelukkig is met mij en dat ben jij niet. Jij houdt van Jihane en zij van jou. Dat wist ik vanaf de dag dat ze jouw kantoor binnenstormde. Ik negeerde het gewoon. Ik negeerde de waarheid, omdat ik niet wilde dat het zo was. Maar nu... nu is het echt afgelopen. Ik ben zelf ook niet gelukkig en ik wil jou dit niet aandoen. Je leven lang vastzitten aan iemand waar je niet van houdt. Jij kan alleen gelukkig zijn met haar, dus wees gelukkig en denk ook aan jezelf, dat moet Jihane ook doen. Ze is een geweldige vrouw en ze wil mensen geen pijn doen. Je bent verliefd op haar en je houdt nog steeds van haar, daar kan je niks aandoen, dus ik neem je echt niks kwalijk. En haar ook niet. Ik voel me schuldig dat ik tussen jullie in ben gekomen, dat ik de reden ben dat jullie nu niet samen zijn. Maar maak het goed, ga naar der toe en word oud met haar, want dan ben je pas gelukkig en zul je niks te kort komen. Ik kom ook iemand tegen, waar ik gelukkig mee kan zijn en hij met mij." "Ouafa, het spijt me." Ze reikte haar hand en streelde over zijn wang. "Je hoeft je niet te verontschuldigen. Het is goed, ik voel me opgelucht nu."

Jihane keek hem met tranen aan. "Meen je dit?" "Ja, het is echt goed." "Dus..." Hij liep een stap naar haar toe. "Dat betekent dat niemand ons nog uit elkaar kan halen." "Maar..." "Maar wat?" "Ik ben bevriend met Chafik, dat wil je niet." Ze moest het hem zeggen, voor ze een nieuwe start maken. "Alleen bevriend?" "Ja, echt. We hebben niks. Hij wil het zelf ook niet meer. Hij heeft me zelfs afgewezen." Ze moest glimlachen om die gedachte. Ze wilde met hem trouwen om wraak te nemen op Redouan. Als Chafik daarmee akkoord ging, was er deze dag niet. Hij heeft voorkomen dat het gebeurde. "Afgewezen?" Redouan keek haar niet begrijpend aan. "Lang verhaal. Leg ik nog wel uit..." Hij knikte. "Weet je, Jihane... ik zal nooit beste vrienden worden met Chafik, maar als hij een vriend van je is en je geeft om hem, accepteer ik dat, zolang het maar bij vrienden blijft.'' "Dat is het ook. Ik heb nooit van iemand anders gehouden dan van jou." Hij glimlachte. "We beginnen opnieuw. Jij en ik samen, de rest van ons leven." Hij streelde door haar haren. "We hebben zoveel meegemaakt." Zegt ze zachtjes. "We beginnen daarom opnieuw." Hij deed een paar stappen naar achteren. Ze begreep er niks van. Toen liep hij op haar af.
"Hallo, ik ben Redouan, aangenaam." Jihane keek hem vreemd aan, maar deed toch mee. Ze pakte zijn hand. "Jihane, aangenaam." "Wat een mooie naam. Heb je zin om wat te gaan drinken?" "Eh... graag." Glimlachend trok hij haar naar zich toe. Hij boog naar haar toe om haar te kussen, maar ze duwde hem weg. "Ho ho, ik zoen nooit om een eerste afspraakje." "Hm... voor alles is een eerste keer. Kom hier." En hij kuste haar liefdevol. Ze sloeg haar armen om zijn nek en genoot van zijn heerlijke, mannelijke geur die ze heeft gemist. Als ze hand in hand door het park lopen, trekt Redouan haar mee naar een plek. Hij had een picknick voorbereid. Wat zag het er mooi en lekker uit. "Ga zitten, schoonheid." Ze ging op de kleed zitten. Redouan kwam tegenover haar zitten. "Wat is het mooi..." Ze bekeek de lekkere hapjes en toen viel haar iets op. Een klein doosje lag voor haar. "Wat is dat?" Vroeg ze met een trillende stem. "Redouan ging voor haar zitten en pakte het doosje. Hij maakte het open. Met grote ogen keek Jihane naar de mooiste diamantenring die ze ooit heeft gezien. "Lieverd... ik wil geen dag meer zonder jou. Jij bent het voor mij, dat wist ik vanaf de dag dat ik tegen je aanbotste en je me kwaad hebt aangekeken omdat ik je mooie broek heb verknoeit. Ik denk altijd aan je, waar ik ook ben. De afgelopen weken, was je altijd bij me en ik heb eigenlijk nooit opgegeven met hopen dat we ooit bij elkaar kunnen zijn. Want onze liefde is zo sterk, dat we elkaar altijd terugvinden wat we ook meemaken." Ondertussen stromen de tranen over haar wangen. "Ik ken je niet eens een jaar, maar voor mij is dat niet belangrijk, want op de dag dat ik je voor het eerst zag, had ik het gevoel dat ik je helemaal ken. Dus, schatje... wil je alstublieft met me trouwen? Mijn vrouw worden en de moeder van mijn kinderen en kleinkinderen?" Ze keek hem met betraande ogen aan. "Wow... ik ben het ook niet gewend dat ik ten huwelijk wordt gevraagd op een eerste afspraakje." Zei ze lachend en huilend tegelijk. Hij lachte en veegde haar tranen weg. "Ik kon niet langer wachten... dus, wil je mijn vrouw worden?" "Wat denk je zelf?! Natuurlijk wil ik dat!" Hoewel hij verwachte dat ze ja zou zeggen, was hij toch opgelucht als hij het uit haar mond hoort. Hij pakte de ring en schoof die om haar vinger. "Wow... je word mijn vrouw." Hij kon het amper geloven. "En jij mijn man..." Ze beet op haar onderlip als ze elkaar aankijken. "Kom hier!" Liefdevol heeft hij haar weer gekust.

Gelukkig, dat zijn ze zeker. Ze houden van elkaar en niemand kan dat van hen afnemen. Jihane en Redouan hebben zoveel meegemaakt, zowel goede als slechte dingen, maar de liefde die ze voor elkaar voelen, heeft hun altijd sterk gehouden en bij elkaar teruggebracht. De beloftes om elkaar nooit los te laten, daar hielden ze zich hun levenslang aan.

Einde