My dream boy

Part 2

Τι θα κάνουν;

Γυρνάω κατευθείαν το βλέμμα μου προς τα κάτω κοιτάζοντας τα παπούτσια μου. ''Μπα, μπα απόλυσες τον σωματοφύλακα;'' Λέει γεμάτος σαρκασμό ο Χαρρυ.

''Άσε με ήσυχη'' Του λέω με πιο τσιριχτή φωνή από όσο ήθελα.

''Άσε με ήσυχη'' Με κορόιδεψε ο Χαρρυ κάνοντας μια πιο τσιριχτή φωνή απο την δικιά μου και ήρθε ένα βήμα πιο κοντά μου κάνοντας με να φοβηθώ.

''Χαρρυ πήγαινε να πηδήξεις καμία.'' Ακούγεται η φωνή του Ναιαλλ που μόλις ήρθε και εγώ ευχαριστώ τον Θεό που δεν άργησε άλλο.

''Μάλιστα , πρόσεχε μην μας κλάσεις τα αρχίδια'' Λέει γυρνώντας την πλάτη του σε εμάς ενω εγώ έτρεξα χωρίς δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά του Ναιαλλ.

''Ευχαριστώ πολύ Νι.'' Λέω καθώς βγαίνω από την ζεστή αγκαλιά του Ναιαλλ.

''Αλλά κάνε μου μια χάρη.'' Του λέω κοιτάζοντας τον στα μάτια.

''Ότι θέλει η κολλητούλα μου.'' Μου αρέσει πολύ όταν με λέει έτσι.

''Πρόσεχε τον Σταιλς, είναι ικανός για πολλά..'' Αλήθεια φοβάμαι για τι είναι ικανός ο Χαρρυ να κάνει.

''Τότε δεν ξέρει τι είμαι ικανός εγώ να κάνω για εσένα..'' Είπε και κοίταξε κάτω σαν να το μετάνιωσε. Είναι τόσο γλυκός. Πήγα κοντά του δίνοντας του ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο και αυτός μου χαμογέλασε. Ακούστηκε ο ήχος του κουδουνιού και μπήκαμε μέσα να μας χωρίσουν σε τμήματα. Είμαι τόσο χαρούμενη καθώς είμαι στο ίδιο τμήμα με τον Ναιαλλ, αλλά και σύγχρονος φοβισμένη γιατί είναι και ο Χαρρυ και ο Ζειν μαζί μας.

Μπήκαμε στη νέα μας τάξη ενώ ο Ναιαλλ μου πρότεινε να καθίσω μαζί του, αλλά του αρνήθηκα γιατί ήξερα ποσό ήθελε να κάτσει με τον Νικ, οπότε έψαχνα θέση αλλά δεν υπήρχε καμιά. Μπαίνει μέσα η καθηγήτρια μας και με κοιτάει να είμαι όρθια στην μέση της τάξης..

Νιώθω τόσο άβολα.

''Γλυκιά μου τι έγινε;'' Με ρωτάει.

''Εμ δεν υπάρχει άλλη θέση..'' Λέω με ντροπή.

''Κανένα πρόβλημα, κάθισε με εκείνο το παιδί'' Λέει δείχνοντας με το δάκτυλο της τον Χαρρυ.

Κοιτάζω προς την μεριά της καθηγήτριας μου και μετά προς τον Χαρρυ με φόβο. Αλήθεια φαίνεται περίεργο που τον φοβάμαι, εννοώ τα περισσότερα παιδιά στο σχολειό τον φοβούνται για τα τατουάζ του, τα σκουλαρίκια του που καπνίζει και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο κάνει ..

Αλλά εγώ δεν τον φοβάμαι για αυτά, δεν τον φοβάμαι για την εξωτερική του εμφάνιση, αλλά για το τι είναι ικανός να κάνει..

 Έκανα ένα βήμα προς το μέρος του Χαρρυ φοβισμένη και έπιασα την καρέκλα μου απομακρύνοντας την από αυτόν. Με κοίταξε με ένα πλατύ χαμόγελο καθώς την πηρέ από τα χεριά μου και την έφερε πάλι στην αρχική της θέση. Μα τι κάνει;

Τον κοίταξα με ένα βλέμμα γεμάτο  απορία καθώς ξανά πηρά την καρέκλα με δύναμη από τα χεριά του βάζοντας την μακριά του. Με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και θυμό με αποτέλεσμα να φοβηθώ ακόμα πολύ που πήγα ξανά την καρέκλα μου ξανά πίσω, κοντά του. Μα γιατί τον φοβάμαι τόσο πολύ; Κάθισα στη θέση μου δίπλα του αφήνοντας την άσπρη σχολική μου τσάντα κάτω καθώς την άνοιξα βγάζοντας το μπλε τετράδιο μου για να κρατήσω σημειώσεις.

Έβαλα τα πράγματα μου πάνω στο θρανίο και ένα μικρό γελάκι ακούστηκε από την μεριά του Χαρρυ κάνοντας με να τον  κοιτάξω  με απορία.

‘’Καλά, τόσο φυτό;’’ Μου είπε και ξανά ακούστηκε ένα μικρό γελάκι κάνοντας τα λακκάκια του να κάνουν την εμφάνιση τους. Λατρεύω τα λακκάκια του, τον κάνουν πολύ γλυκό, φυσικά μόνο εξωτερικά.

‘’Που έβγαλα τα βιβλία μου; Πολύ ασυνήθιστο αφού είμαστε στο σχολειό.’’ Λέω και τον κοιτάζω καθώς ο τρόπος που με κοίταζε με κάνει να το μετανιώσω.

‘’Φυτούκλα δεν έχεις καταλάβει κάτι. Είναι πρώτη μέρα δεν κάνουμε μάθημα.’’ Λέει με θυμό για το προηγμένο μου σχόλιο που τον ειρωνεύτηκα.

Αλλά έχει δίκιο γιατί έφερα βιβλία; Δεν είπα τίποτα απλά κοίταξα από την άλλη μεριά κάνοντας πως δεν τον άκουσα. Μου σπάει τόσο πολύ τα νευρά μερικές φορές, απλά είναι η συνήθεια και τα έφερα.

Η καθηγήτρια μας μιλάει από την ώρα που μπήκε στη τάξη για το πώς αποφάσισε να γίνει καθηγήτρια ενώ όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές μου μιλούν μεταξύ τους, αγνοώντας την εντελώς. Πήρα το βλέμμα μου από την καθηγήτρια μας και κοίταξα προς την μεριά του Ναιαλλ ο οποίος μιλαει με τον  Νικ. Ο Νικ είναι φίλος του Ναιαλλ από το γυμνάσιο, κάνω πως τον συμπαθώ και ότι δεν έχω πρόβλημα μαζί του αλλά δεν τον συμπαθώ καθόλου, βασικά τον μισώ! Στη Τρίτη γυμνάσιου είχε βάλει στοίχημα με τον Ζειν ποιος θα με ρίξει πρώτος, ευτυχώς εγώ τους άκουσα και δεν πίστεψα κανενός το παραμύθι, γιατί έτσι και αλλιώς να κοίταζαν κάποια σαν έμενα;

‘’Ξύπνα ζώων’’  Ακούστηκε η φωνή του Χαρρυ που με έφερε πάλι στην πραγματικότητα.

''Τι θέλεις;'' Λέω γυρνώντας προς την μεριά του ξανά.

Αυτός σηκώνει το χέρι του και μου δειχνει το θρανίο που είχε γράψει κάτι. Σκύβω το κεφάλι μου για να δω καλύτερα τι είχε γράψει. ''Ψόφα φυτό'' Με μεγάλα μαύρα γράμματα. Χωρίς να το καταλάβω τα μάτια μου άρχισαν να υγραίνουν και ένα δάκρυ έκανε την εμφάνιση του στο μάγουλο μου.

Όχι, όχι μπροστά του Αννη.