My dream boy

Part 24

{ Θέλω να πω απλά ότι σας ευχαριστώ πάρα πολύ που διαβάζεται την ιστορία μου, σημαίνει τόσα πολλά. Τώρα είναι νούμερο #1 και έιμαι τόσο πολύ χαρούμενη χδ Ευχαριστώ ξανά. }

''Λουι εγώ.. ήθελα να σου πω..'' Είπα και έβαλα το χέρι μου πάνω στο κρύο μάρμαρο για να τον βλέπω καλύτερα. ''Απλά.. να..'' 

''Αννη έχω καταλάβει, απλά δεν περίμενα να τον αφήνεις να στο κάνει αυτό μόνο και μόνο γιατί τον φοβάσαι.'' Εξήγησε. ''Δεν είναι μόνο αυτό'' Είπα και έκλεισα πολύ σφικτά τα μάτια μου σαν να ήθελα να ξυπνήσω και να βρεθώ πάλι στο κρεβάτι μου, να πήγαινα πάλι στην πρώτη μέρα του λυκείου. 

''Εμ, να.. είναι ότι..'' ''Μου αρέσει'' Είπα τόσο γρήγορα που δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβε καν ότι μίλησα. 

''Δεν σε πρόλαβα'' Σε κανονική περίπτωση θα γελούσα, αλλά τώρα είμαι λίγο κάπως με όλα αυτά. '' Το είπες στο Ναιαλλ;'' Ρώτησα ξανά γρήγορα αλλά τώρα με 'πρόλαβε'. ''Δεν τ-'' ''Τι να μου πει;'' Ακούστηκε μια φωνή και άρχισε να εμφανίζεται το κεφάλι του Ναιαλλ από τις σκάλες. 

''Εμ.. ξέρεις, τίποτα'' Πρέπει να σταματήσω να μιλάω τόσο γρήγορα.

''Για το πάρτι εννοώ'' Διόρθωσα τον εαυτό μου. ''Ωραία, τι σκεφτήκατε;'' ''Κόσμος'' Είμαι καινούργια σε αυτό. ''Πολύς κόσμος'' Είμαι πολύ καινούργια σε αυτό τελικά.

''Μάλιστα'' Είπε και του έφυγε ένα γελάκι με τον τρόπο που του το περιέγραψα.

''Εμ, πάω πάνω'' Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου, αυτό με τον Χαρρυ απλά, είναι στο μυαλό μου όλη μέρα. 

Ανέβηκα τις σκάλες και κόλλησα την πλάτη μου πάνω σε μια κολόνα ακουμπώντας το σώμα μου στο πάτωμα. 

Είναι ακόμα η τέταρτη μέρα στο σχολείο και σχεδόν όλα είναι απαίσια. Μισώ αλλά και λατρεύω αυτό που κάνει ο Χαρρυ. Νιώθω σαν να είναι ερωτευμένος μαζί μου και μετά όλα χάνονται. Αλλά το ξέρω ότι δεν είναι, ξέρω ότι αυτό είναι απλά ένα παιχνίδι, και αυτό είναι που πονάει πιο πολύ από όλα. 

''Ασχημόπαπο, μην κλαις θα βρεις κανέναν απελπισμένο'' Είπε η Τζέσικα και κούνησε τα ξανθά μαλλιά της παίρνοντας τα μάτια της από πάνω μου. 

Το περίεργο είναι ότι την συμπαθούσα παλιά, πριν αρχίσει να με κοροϊδεύει και να με μειώνει φυσικά. Πηγαίναμε και μαζί νηπιαγωγείο και ήμασταν πολύ καλές φίλες, την θεωρούσα κάτι σαν κολλητή μου. 

Μετά δεν ξέρω τι άλλαξε, ίσως η ίδια η Τζέσικα. 

Ξεκίνησε να με μειώνει και σιγά - σιγά δεν βρισκόμασταν άλλο. Δεν με χαιρετούσε, δεν μου μίλαγε, έκανε πως δεν υπάρχω.