My dream boy

Part 64

Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι επί δύο ώρες, προσπαθώ να σκεφτώ τι έκανα λάθος. Ξέρω ότι δεν έκανα κάτι λάθος αλλά είναι ο μόνος λόγος που πιστεύω ότι έκανε αυτό ο Χάρρυ.

Εξαρτιόμουν τόσο από αυτόν, ήμουν κάτι σαν τις φίλες της Τζέσικας. Την ακολουθάνε από το γυμνάσιο, όπως εγώ με τον Χάρρυ, αυτή πάντα τις έκανε να νιώθουν κατώτερες, όπως εγώ με τον Χάρρυ, μοιάζει τόσο πολύ ή μια κατάσταση με την άλλη, απλά εγώ νόμιζα πως με αγαπούσε, τόσο αφελής.

Κοιτάω το ταβάνι και απλά προσπαθώ να τον ξεχάσω, να δημιουργήσω έναν φανταστικό κόσμο που να μην υπήρχε αυτός.

Προσπαθώ να μην τον σκέφτομαι όμως οτιδήποτε σκεφτώ υπάρχει μέσα αυτός ή απλά μπαίνει στο λεπτό δημιουργώντας μου θλίψη και πόνο.

Τα μαλλιά μου θυμίζουν τον Χάρρυ που τα έβαζε πίσω από το αυτί μου όταν μου έμπαιναν στο πρόσωπο, τα ρούχα μου θυμίζουν αυτόν, που θα του άρεσε αν έβλεπε πως τώρα έχουμε ίδια εμφάνιση, ακόμα και η στάση μου θυμίζει την εικόνα του Χάρρυ στα γενέθλια μου που τα φτιάξαμε, με αγνοούσε κοιτώντας το ταβάνι - όπως εγώ τώρα, και μετά απλά σηκώθηκε και με φίλησε.

Ώρες περνάνε και τσεκάρω το κινητό μου. 32 κλήσεις από τον Χάρρυ και μια από τον Έρικ, αλλάζω την στάση μου και πατάω το όνομα του Έρικ κάνοντας του κλήση.

''Άννη," ακούστηκε αναστατωμένος, "είσαι καλά;" ρώτησε.

"Είμαι πολύ καλά." Ψεύδομαι.

"Έμαθα για εσένα και τον κόπανο." Ένα μέρος μου θέλει να του φωνάξει που είπε τον Χάρρυ κόπανο αλλά το άλλο μέρος θέλει απλά να συμφωνήσει μαζί του.

"Ναι." Δεν πήγα με κανένα μέρος.

"Πάμε μια βόλτα;" Ρώτησε.

Όσο και να θέλω να μείνω εδώ μέσα, να πεθάνω μέσα σε αυτό το δωμάτιο, νιώθω ήδη σαν να έχω πεθάνει οπότε συμφωνώ με τον Έρικ.

Βάζω μια λεπτή ζακέτα από πάνω και απλά βγαίνω από την πόρτα χωρίς να πω τίποτα στον Ρότζερ.

Ο κρύος αέρας 'χτυπάει' πάνω μου την στιγμή που τα μάτια μου αντικρίζουν τον Έρικ και το μετανιώνω που δεν έβαλα μια πιο χοντρή ζακέτα.

"Έλα εδώ." Άνοιξε τα χέρια του και χώθηκα μέσα στην αγκαλιά του καθώς η ζέστη κατέβαλε το κρύο.

"Είναι ηλίθιος." Είπε και ένευσα ενώ ήμουν ακόμα στην αγκαλιά του.

...

Οι μέρες πέρασαν και πλέον είναι δύο εβδομάδες που χώρισα με τον Χάρρυ.

Ο Έρικ και ο Ναιαλλ είναι όλες αυτές τις μέρες στο πλάι μου, ενώ ο Χάρρυ αρχίζει να εγκαταλείπει τις προσπάθειες του να τον συχωρέσω.

Με πλήγωσε αλλά δεν θέλω να σταματήσει να προσπαθεί.

Η ώρα με τον Έρικ και τον Ναιαλλ περνάει σχετικά γρήγορα, με υποστηρίζουν πολύ, μου φτιάχνουν λίγο την διάθεση αλλά από την στιγμή που αναφέρουν το όνομα του Χάρρυ απλά τα χάνω ξανά.

"Καληνύχτα." Μου είπε καθώς η πόρτα έκλεινε και απλά του ένευσα.

"Γιατί με άφησες μόνο μου;" Ρώτησε ο Ρότζερ και η μαμά ξεπρόβαλε από το καθιστικό.

"Πήγα μια βόλτα, εδώ κοντά ήμουν." Απάντησα πιο αργά από ποτέ.

"Γλυκιά μου τι έχεις τόσο καιρό;" Ρώτησε η μαμά μου και ο Ρότζερ ξανά γύρισε πίσω στο καναπέ πιάνοντας το παιχνίδι του.

"Είμαι καλά." Είπα ψέματα στον εαυτό μου για εικοστή φορά από την μέρα που χώρισα με τον Χάρρυ.

Αυτή ένευσε απλά και ανέβηκα τις σκάλες περνώντας ένα ποτήρι νερό στο χέρι μου.

Δεν είμαι καλά εδώ και δεκατέσσερις μέρες νιώθω κενή, μόνη, άδεια χωρίς αυτόν. Ξέρω πως με πλήγωσε αλλά δεν μπορώ να τον ξεχάσω απλά, δεν γίνεται αυτό. Είμαι τόσο τρελά ερωτευμένη μαζί του επί τέσσερα χρόνια δεν γίνεται να το ξεχάσω, δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα από όλα αυτά.

Άφησα τις σκέψεις μου για λίγο στην άκρη και έβγαλα τα βρόμικα ρούχα, φόρεσα τις πιτζάμες και απλά ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.

Η ίδια στάση, κοιτώντας το ταβάνι, το ίδιο επί δεκατέσσερις μέρες.

"Σαν αυτόν." Μίλησα μόνη μου, ξέρω ότι όλη νύχτα θα τον σκέφτομαι.

Οι σκέψεις μου ότι δεν θα κοιμηθώ όλη νύχτα βγήκαν για ακόμα μια φόρα αληθινές. Αυτό συμβαίνει από τότε, εδώ και δεκατέσσερις μέρες, η εικόνα του Χάρρυ όταν μου έλεγε πως είναι ερωτευμένος μαζί μου, τα μάτια του και ο τρόπος μου με κοιτούσε απλά έχουν κολλήσει στο μυαλό μου.

Τσεκάρω το κινητό μου και η μέρα είναι Σάββατο, δεν δίνω δεκάρα αν είναι καθημερινή ή όχι απλά η απουσία όλων από το σπίτι είναι αισθητή και το ξυπνητήρι δεν ακούστηκε καν. 

Το φως του ήλιου έξω φωτίζει το δωμάτιο μου, πλησιάζει το μεσημέρι.

Δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι απλά συνεχίζω να σκέφτομαι και να ελπίζω να μην έκανε ποτέ αυτό το λάθος, να ήταν όλα ωραία, να φίλαγε εμένα τώρα και όχι αυτή.