My dream boy

Part 96

Τα Χριστούγεννα βρίσκονται ακόμα πιο κοντά και ο Ρότζερ ξεκινάει πάλι. ‘’Ξύπνα.’’ Η δυνατή φωνή του ηχεί στα αυτιά μου. Το χέρι του με σκουντάει απαλά στον ώμο και ανοίγω ελάχιστα τα μάτια μου κοιτώντας τον.

‘’Γιατί φωνάζεις έτσι;’’ Η φωνή μου ακούγεται ελάχιστα βραχνή από τον ύπνο και βήχω πριν του ξανά μιλήσω, ‘’ξύπνα με πιο ήρεμα ρε.’’ Λέω στον μικρό αδελφό μου. ‘’Πάμε ένα replay.’’ Λέει και βγαίνει πάλι από το δωμάτιο, ενώ εγώ χώνομαι κάτω από τα παπλώματα.

Ο ήχος της πόρτας ακούγεται και ανοίγει με τον Ρότζερ να μπαίνει μέσα, μπορώ να τον δω ελάχιστα καθώς το πάπλωμα καλύπτει σχεδόν τα μάτια μου αλλά ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει με τις τεράστιες παντόφλες του μπαμπά. ‘’Αννη.’’ Η φωνή του ακούγεται σιγανή και γελάει όταν κάνω πως χασμουριέμαι. ‘’Μια μέρα ακόμα.’’ Λέω σε αυτόν και γελάει ξανά πριν βγει έξω από το δωμάτιο. 

Εγώ πετάω τα παπλώματα και τεντώνω το σώμα μου όταν βρίσκομαι στα πόδια μου. Τα μάτια μου ασυναίσθητα φτάνουν στο παράθυρο ελέγχοντας για τυχόν βροχή, και ναι, φυσικά και βρέχει. Κοιτάω έξω βλέποντας το χιόνι να πατάει το γρασίδι μας. Μου αρέσει του κρύο και το χιόνι αλλά μου λυπεί η μέρα που πήγα βόλτα με τον Χαρρυ, ο καιρός ήταν τόσο απίστευτα διαφορετικός, και τώρα απλά πάλι τα ίδια – χιόνι, βροχή, χιόνι, βροχή.

Βγάζω την πιτζάμα διαλέγοντας ένα απλό πουλόβερ, τα μάτια μου συνεχίζουν να σκανάρουν την ντουλάπα και αρπάζω ένα σκουρόχρωμο τζιν γλιστρώντας σε αυτό. Προσγειώνομαι στο κρεβάτι, στα χέρια μου παίρνω τον ένα φακό επαφής και ανοίγω το μάτι μου βάζοντας τον με προσοχή μέσα, ενώ συνεχίζω με το αριστερό μάτι. Είμαι τυχερή σε αυτό το θέμα, που δε έτυχε ποτέ να κοιμηθώ με αυτούς ξεχνώντας τους ή να τους χάσω στον νεροχύτη, ή κάτι τέτοιο. Ο αριστερός δεν μπαίνει και παιδεύομαι πέντε λεπτά κάνοντας το μάτι μου να δακρύσει.

‘’Χριστέ.’’ Λέω και βγάζω τον φακό από το δεξί μου μάτι. Τα πόδια μου με πηγαίνουν στην βιβλιοθήκη και ψάχνω για τα γελοία γυαλιά μου. Τρέχω ασυναίσθητα στο μπάνιο και κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη. ‘’Ουαου.’’ Αναφωνώ μόλις με βλέπω. Μοιάζω όπως τότε. Δένω τα μαλλιά μου σε ένα ψηλό κότσο με το πρώτο λάστιχο που βρίσκω μπροστά μου και πιάνω την οδοντόβουρτσα στα χέρια μου βουρτσίζοντας τα δόντια μου. Αγνοώ το πόσο περίεργα είναι αυτά τα γυαλιά και κατεβαίνω παίρνοντας πρωινό με τους γονείς μου που, ναι μου είπαν το ίδιο – ‘’μοιάζεις όπως τότε Αννη μου.’’ Ο μπαμπάς μου νεύει. Το βλέμμα του Ρότζερ έχει καρφωθεί πάνω μου από όταν κατέβηκα κάτω και νιώθω ότι δεν του αρέσουν καθόλου τώρα που τα ξανά βλέπει.