Μέρες περνάνε. Ο χειμώνας φέρνει τις γιορτές, είναι τόσο απίστευτα κοντά. Ο Ρότζερ ξεκίνησε όπως κάθε χρόνο, εδώ και δύο μέρες έρχεται και με ξυπνάει κάθε πρωί ρωτώντας με σε πόσες μέρες είναι τα Χριστούγεννα. Ακούγεται ενοχλητικό αλλά εγώ το βρίσκω αξιολάτρευτο. Το σχολείο κλείνει αύριο μετά την γιορτή που θα μας παρουσιάσουν οι τριτοετής, δεν έχω ιδέα αν θα είναι κανένα θεατρικό έργο ή κάτι παρόμοιο αλλά θα πάω καθώς το να πάρω 7 απουσίες δεν είναι προς όφελος μου. Ο Ναιαλλ και ο Λουι έχουν έρθει πολύ πιο κοντά μου, κάνουμε παρέα σε μερικά διαλείμματα και ο Χαρρυ αλήθεια προσπαθεί να είναι εντάξει με αυτό. Ο Έρικ βρήκε μια κοπέλα, πράγματι βρήκε και βγήκανε ραντεβού προχθές αλλά δεν ξέρω, η Κειτ δεν δείχνει πολύ ο τύπος του. Ο Ανταμ και εγώ κάνουμε παρέα, ίσως όχι όπως τότε αλλά κάνουμε, πιστεύω πως έχει αλήθεια μετανιώσει που πήρε μέρος στο στοίχημα, νιώθω ότι αρχίζω να τον ξανά εμπιστεύομαι.
Κάθε μέρα που περνάει με τον Χαρρυ είναι υπέροχη. Βρισκόμαστε σχεδόν κάθε μέρα και με κάνει να χαμογελάω, να νιώθω ωραία, να γελάω, με κάνει ευτυχισμένη. Τον αγαπάω.
Το γεγονός αυτό όμως με τρομάζει, νιώθω τέλεια που όλα πάνε σωστά, ωραία, αλλά νιώθω ότι αυτό δεν θα κρατήσει, ποτέ δεν κρατάει, πάντα υπάρχει κάτι που τα χαλάει όλα, ή υπάρχει ήδη ή θα εμφανιστεί και είναι σαν να το περιμένω.
Να περιμένω να συμβεί κάτι άσχημο.
‘’Δε γουστάρω να δω αυτή την ηλίθια γιορτή.’’ Λέει και εγώ τον παρακαλάω για δέκατη φορά να έρθει μαζί μου. Δεν είναι ότι θέλω παρέα, αλήθεια, είναι και αυτό αλλά όχι ο λόγος που τον ζάλιζα από χθες να έρθει, απλά δεν θέλω να πάρει απουσίες χωρίς λόγο, δεν χρειάζεται, μπορούμε απλά να την δούμε μισή ώρα και να φύγουμε, έτσι και αλλιώς δεν βάζουν απουσίες άμα σε σημειώσουν ότι μπήκες στην αίθουσα. Μπορούμε να πούμε ότι θέλω τουαλέτα και να φύγουμε, οπότε δεν βρίσκω τον λόγο να πάρει 7 απουσίες χωρίς κανέναν λόγο.
‘’Παρακαλώ, παρακαλώ έλα, θα φύγουμε, στο είπα.’’ Λέω ξανά και ξανά. Κάνω ένα βήμα λέγοντας του να με ακολουθήσει προς την αίθουσα των εκδηλώσεων και προς έκπληξη μου το κάνει.
Το χέρι μου πιάνει το δικό του και μπαίνουμε μέσα όταν όλα τα βλέμματα πέφτουν πάνω μας. Είναι περίεργο που ακόμα και 4μήνες σχεδόν από όταν τα φτιάξαμε άτομα συνεχίζουν ακόμα να μας κοιτάνε περίεργα, εννοώ ξέρω πως δεν αξίζω στον Χαρρυ αλλά αυτό συνέβη μήνες τώρα και καταντάει γελοίο. Τα κορίτσια που τον ήθελαν τότε τον θέλουν ακόμα κάνοντας το άβολο, αλλά ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω κάτι, απλά προσπαθώ να του αγνοώ και τα μάτια μου σκανάρουν το μέρος ψάχνοντας για θέσεις.
VOUS LISEZ
My dream boy
Fanfiction«Δεν είμαι τέλειος. Σου αξίζει και ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά ακόμα και έτσι, κανένας δε θα σε αγαπήσει με όση δύναμη σε αγαπώ εγώ.» ©2015 - DON'T COPY THE STORY.
