My dream boy

Part 3

 Σηκώνομαι γρήγορα από την θέση μου παίρνοντας την τσάντα μου και βγαίνω τρέχοντας από την τάξη μου, αφήνοντας τους συμμαθητές μου και την καθηγήτρια μου στην αίθουσα. Κατέβαίνω με αρκετή ταχύτητα τις σκάλες του σχολειού μου με τα δάκρυα μου να τρέχουν και βρέθηκα πάλι στην κεντρική αυλή. Χωρίς δεύτερη σκέψη συνεχίζω να τρέχω βγαίνοντας από το σχολειό, κατευθυνόμενη στο σπίτι μου.

Μα γιατί να μου το κάνει αυτό; Γιατί πρέπει πάντα να τα καταστρέφει όλα; Τι του έχω κάνει και με μισεί τόσο; Πολλά αναπάντητα ερωτήματα ταξίδευαν στο μυαλό μου κάνοντας με να καταλάβω ποσό πολύ με μισεί.

Αχ, να ξερέ..

Επιτέλους φτάνω έξω από την εξώπορτα μου και προσπαθώ να βγάλω τα κλειδιά του σπιτιού από την τσάντα μου. Δεν το πιστεύω! Δεν τα πήρα το πρωί! Τώρα πρέπει να περιμένω την μαμά μου να έρθει της 5 το απόγευμα! Πόσο πιο χάλια μπορεί να γίνει αυτή η μέρα;

Άλλα κορίτσια λατρεύουν την πρώτη μέρα τους στο σχολειό και την θυμούνται σαν μια τέλεια ανάμνηση, ενώ εγώ; Εγώ την θυμάμαι σαν μια από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου! Αυτός που αγαπάω μου είπε να ψοφήσω! Και το χειρότερο; Δεν τον αγαπάω απλά, είμαι ερωτευμένη μαζί του.

 Κάθισα κάτω στα σκαλιά του σπιτιού μου ανοίγοντας το κινητό μου. Η ώρα είναι 10.05 και έχω τρία μηνύματα από τον Ναιαλλ.

 ‘’Που είσαι Αννη;’’  ‘’Γιατί έφυγες;’’  ‘’Πάρε με!’’

Βγαίνω από τα μηνύματα και πήγα πάλι στο menu του κινητού μου, ψάχνοντας τις επαφές μου. Το πιστεύεις ή όχι  έχω μόνο τρείς επαφές, των γονιών μου και του Ναιαλλ. Βρήκα την επαφή του στο κινητό μου και πάτησα το πράσινο κουμπάκι σε σχήμα τηλέφωνου, κάνοντας κλήση στο Ναιαλλ. Ακούστηκε ο πρώτος χτύπος και στον δεύτερο άκουσα την φωνή του.

 ‘’Αννη; Που είσαι; Γιατί έφυγες έτσι;’’ Είπε καθώς ακουγόταν ταραγμένος.

 ‘’Εμ, Ναιαλλ είμαι μια χαρά.’’ Είπα προσπαθώντας να σταματήσω τα δάκρυα μου.

 ‘’Κλαις;’’ Πόσο με καταλαβαίνει.. ‘’Όχι, Νι, είμαι σπίτι έλα όταν τελειώσεις άμα θέλεις.’’

 ‘’Ένταξη. Σίγουρα είσαι καλά;’’ Με ξαναρωτάει ‘’Ναι, σίγουρα. Θα σε περιμένω μετά.’’

 ‘’Τα λέμε Αν Σκο’’ Είπε και εγώ χαμογέλασα πλατιά ‘’Τα λέμε Νι Χο’’ Του απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Το Αν Σκο και το Νι Χο είναι ένα πράγμα που λέμε κάθε φορά που χαιρετιόμαστε. Πάντα όμως. Ακούγετε λίγο χαζό, αλλά μου αρέσει.

 Έβαλα το τηλέφωνο στην τσάντα μου καθώς προσπαθούσα να βολευτώ καλυτέρα στο κριό σκαλοπάτι της σκάλας του σπιτιού μου.

‘’Είσαι καλά;’’ Ακούστηκε μια αγορίστικη φωνή και εγώ σήκωσα το κεφάλι μου για να δω ποιός είναι. 

 Γεια σας, συγνώμη που δεν ανέβαζα όλες αυτές τις μέρες αλλά αλήθεια δεν προλάβαινα καθόλου, ελπίζω να μην το βαρεθήκατε.. Επειδή έχω να βάλω πάνω από 10 μέρες θα σας βάλω σήμερα 2 ή 3, αναλόγως άμα το δείτε :)