Νόμιζα πως ήμασταν εντάξει, πως ήταν αληθεινός, πως άλλαξε για εμένα αλλά είμαι μια ηλίθια. Ηλίθια.
"Γαμημένη ηλίθια!" Φώναξα χτυπώντας την πόρτα με το χέρι μου.
Πάντα με πληγώνει. Πάντα ο ηλίθιος και εγω κάθομαι εδώ και κλαίω για τις μαλακίες του, κλαίω επειδή είναι μαλάκας!
Θεέ είμα τόσο χαζή!
Βγήκα από το μπάνιο, θα τπν βρώ, δεν νοιάζει αν θα κλάψω μπροστά του ή να ρεζηλευτώ σε όλο το σχολείο, με πλήγωσε και θα πληρώσει για αυτο.
Πήγα μπροστά του κοιτάζοντας τον καθώς άπλωσε το χέρι του να με φέρει κοντά του και εγώ το έδιωξα προκαλώντας του περιέργια.
"Μωρό μου τι έχεις;"
"Μην με ξανά πεις έτσι ψεύτη, ηλίθιε, κόπανε, μαλάκα." Σήκωσα το χέρι μου χαστουκίζοντας τον ενώ ένα κόκκινο σημάδι έμεινε στο πρόσωπο του.
Ένα αγόρι αναφώνησε δυνατά κάνοντας και άλλα παιδιά να μας κοιτάξουν αλλά δεν δίνω δεκάρα, ο Χάρρυ με πλήγωσε, τόσο πολύ.
"Άννη τι σκάτα;" Φώναξε.
"Νομίζεις πως είμαι ηλίθια, μου φέρθηκες τόσο άσχημα ψέυτη, νόμιζα πως με αγαπούσες και πώς αυτό που είχαμε ήταν," δάκρυα, "αληθεινό αλλά εσύ ηλίθιε κόπανε είσαι ένας ψέυτης, μόνο αυτό. Κάθεσε και φιλάς την άλλη," έδειξα την Λόλα, "ενώ τα έχουμε." Είμαι εκτός ελένχου, φωνάζω σαν παλάβη, πρέπει να ηρεμίσω, να κάνω σαν παλάβη δεν θα διώξει τον πόνο βαθιά στο στήθος μου.
"Νόμιζα πως με αγαπούσες." Είπα πιο ήρεμα και γύρισα την πλάτη μου σε αυτόν πριν δει και άλλα δάκρυα που μου προκάλεσε.
"Άννη!" Φώναξε τραβώντας το χέρι μου και το σώμα μου γύρισε από την δύναμη που άσκησε.
"Γαμώτο Άννη ξέρεις ότι σε αγαπάω," Το ξέρω, "δεν ήθελα να σε πληγώσω.."
"Μόλις με πλήγωσες όμως." Είπα μρ δάκρυα να ρέουν από τα μάτια μου, παρατώντας την ιδέα να μην του δείξω πόσο με πλήγωσε.
"Μωρό μου δεν το ήθελα. Εγώ, εγώ απλά δεν το ήθελα." Είπε.
"Καταλάθος την φίλησες λοιπόν!" Φώναξα. Είναι τόσο γελοίος.
Γύρισα την πλάτη μου για τελευταία φορά αγνόωντας τον που φώναζε.
Πρέπει να πάω σπίτι, δεν θέλω να τον ξανά δω, να του ξανά μιλήσω ή να ξανά ακούσω τίποτα για αυτόν, όμως ξέρω ότι όλα αυτά δεν θα συμβούν, δεν μπορώ να μείνω μακριά του.
"Μα σε αγαπάω." Είναι ακόμα πίσω μου.
"Άννη σταμάτα!" Πρόσταξε και εγώ συνέχισα να τον αγνοώ.
"Μπορώ να σου εξηγήσω Άννη!" Φώναξε καθώς ανέβηκα τα σκαλοπάτια του σπιτιού μου.
"Τι να μου εξηγήσεις Χάρρυ;" Τα δάκρυα ακόμα κυλάνε στα μάτια μου. "Ότι με πρόδωσες; Ότι σε εμπιστεύτηκα και με πρόδωσες;" Ο τόνος της φωνή μου μεγαλώνει από το 5 στο 17 και προσπαθώ σκληρά να συγκρατήσω τον θυμό μου αλλά δεν τα καταφέρνω. "Νίκησες Χάρρυ, με πλήγωσες!" Φώναξα.
"Δεν φίλησα εγώ την Τζέσικα εντάξει; Αυτή το έκανε και λυπάμε που το είδες!" Είπε δυνατά.
"Εγώ θα ευχόμουν να με έβλεπες όταν φίλησα τον Ναιαλλ το προηγούμενο Σάββατο στο σπίτι του!" Φώναξα κλείνοτας την πόρτα με δύναμη στο πρόσωπο του.
Έριξα την γελοία τσάντα μου στο πάτωμα και έτρεξα στο δωμάτιο μου αγκαλίαζοντας το κρεβάτι μου.
Πως να είμαι τόσο αφελής; Δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου να αναρωτιέται ξανά και ξανά.
Τον αγάπησα, αγνόησα την άσχημη συνπεριφορά του απέναντι μου εδώ και τρία χρόνια και απλά τον πίστεψα, πως γινόταν να μην το είχα κάνει; Είναι απλά ο τρόπος που με κοιτάει, πως κάθε φορά που λέει πως με αγαπάει 'αστράφτω' ολόκληρη, είναι απλά ο Χάρρυ...
Νιώθω σαν να μπορούσα να του πω τα πάντα, και η αλήθειά είναι πως θα του έλεγα τα πάνταγια εμένα, όπως μου είπε τα πάντα για αυτόν αν και σίγουρα είναι όλα ψέματα.
Ο Ναιαλλ και ο Λουι είχαν δίκιο, τους αρνήθηκα την αλήθεια, ότι ο Χάρρυ απλά προσπαθεί να παίξει μαζί μου, ευτυχώς το κατάλαβα. Ναι, πληγώθηκα, πληγώθηκα όσο δεν έχω ξανά πληγωθεί ποτέ, αλλά πήρα ένα σωστό μάθημα από όλο αυτο.
Ο Χάρρυ είναι ένας ψέυτης κόπανος που με πλήγωσε αφόρυτα. Που είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του.
Ελπίζω να πήγε καλά η δευτερη μέρα στο σχολείο, για εμένα πάντως ήταν πολύ καλή αν εξερέσετε ότι ξανά έβρεξε! Εσάς πως ήταν η μέρα σας;
Το κεφάλαιο δεν είναι πολύ μεγάλο, γιατί ανεβάζω από κινητό και δεν μπορώ να δω πόσες λέξεις είναι...
Iloveyouall :-*
VOUS LISEZ
My dream boy
Fanfiction«Δεν είμαι τέλειος. Σου αξίζει και ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά ακόμα και έτσι, κανένας δε θα σε αγαπήσει με όση δύναμη σε αγαπώ εγώ.» ©2015 - DON'T COPY THE STORY.
