My dream boy

Part 6

Σηκώνομαι από το τραπέζι κάνοντας νόημα στην μαμά του Ναιαλλ και στον Λουί ότι έρχομαι σε ένα λεπτό και αποχώρώ από την κουζίνα. Περνάω μπροστά από την τραπεζαρία και βλέπω τον Ναιαλλ να κάθεται στον καναπέ σκεπτικός. Χωρίς δεύτερη σκέψη πηγαίνω και κάθομαι δίπλα του, του χαμογελάω, ενώ αυτός απλά κάνει λίγο πιο δεξιά για να καθίσω και εγώ πιο άνετα. 

 ‘’Νι μου τι σκέφτεσαι;’’ Λέω ακουμπώντας το χέρι μου στον ώμο του. ‘’Αννη πρέπει να σου πω κάτι..’’ Λέει γυρνώντας το σώμα του ώστε να μπορεί να με κοιτάξει. ‘’Εγώ ήμουν καποτεεεε..’’ Λέει.

‘’Καποτε;’’ Τον ρωταω και του ξανά χαμογελαω. ‘’Ναι, πολύ παλιά, στο νηπιαγωγίο..’’ ‘’Ναι’’ Του λέω περιμένοντας να συνεχίσει. ‘’Ήμουν κολλητός με τον Χαρρυ!’’ Μιλάει γρήγορα αφήνοντας με, με το στόμα ανοιχτό. 

 ‘’Τι;’’ Λέω παγωμένη. Αυτό δεν γίνεται να είναι αλήθεια. Ο Ναιαλλ δεν θα αντάλλαζε ούτε ένα «γεια» με τύπους σαν τον Χαρρυ.

‘’Ναι, συγγνώμη Αν μου απλά τότε δεν ήταν έτσι.’’ Πρόσθεσε. ‘’Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη.’’ Η αλήθεια είναι πως μου ήρθε κάπως ξαφνικό αλλά δεν ήταν έτσι τότε ο Χαρρυ, μακάρι να ήταν έτσι τώρα, αλλά δεν είναι. ‘’Χρειάζεται’’ Συνεχίζει. ‘’Είσαι η καλύτερη μου φίλη, δεν έπρεπε να στο κρύψω..’’ Η κουβέντα μας δεν συνεχίζει καθώς μετά την τελευταία του πρόταση εγώ πέφτω για άλλη μια φορά στην ζεστή του αγκαλιά μυρίζοντας το γνωστό του άρωμα.

‘’Παιδιά;’’ Μας διακόπτει η φωνή του Λουι καθώς ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του.  

‘’Όλα καλά’’ Λέει ο Ναιαλλ αναφερόμενος και στην περίεργη συμπεριφορά τους. Ο Λουι απλά χαμογελάει για δέκατη-πέμπτη φορά σήμερα και σηκωνόμαστε από τον καναπέ για να καθίσουμε στο δωμάτιο του Ναιαλλ.

Ανεβαίνουμε την γνωστή, πλατιά σκάλα που οδηγεί στον πάνω όροφο, ενώ στον δίπλα τοίχο υπάρχουν πολλές οικογενειακές φωτογραφίες και στο τέλος της σκάλας μια με εμένα και τον Ναιαλλ. Σταματώ για πολλοστή φορά μπροστά της και την χαζεύω. 

Ήμασταν στην αυλή του παλιού μας σχολείου, και καθόμασταν στο ‘τραπέζι μας’. Την βγάλαμε όταν κλείσαμε ένα χρόνο που τον γνώρισα, ακριβώς. 17 Σεπτεμβρίου 2007, τέσσερεις μέρες μετά τα γενέθλια του. Μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου…

Καθώς τα ματιά μου ταξιδεύουν ακόμα στην φωτογραφία μας νιώθω τα χέρια του Ναιαλλ στους ώμους μου. ‘’17 Σεπτεμβρίου’’ Μου ψιθυρίζει και ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.