My dream boy

Part 94

‘’Γεια σας.’’ Χαμογελάω στην γυναίκα και αυτή συνεχίζει να με κοιτάει περίεργα μέχρι που βλέπει τον γιο της να φτάνει αστραπή δίπλα μου. 

‘’Γεια σου.’’ Ένα χαμόγελο ίδιο σαν του Χαρρυ εμφανίζεται στο πρόσωπο της και με κάνει να χαμογελάσω πιο πολύ με αυτό.

‘’Είμαι η Αννη.’’ Της λέω. ‘’Συνονόματη χάρηκα.’’ Λέει σε εμένα και γυρνάω πίσω κοιτώντας το Χαρρυ. ‘’Δεν το είχες αναφέρει αυτό.’’ Λέω και γυρνάω μπροστά κοιτώντας ξανά την μητέρα του. ‘’Φυσικά και δεν το είχε αναφέρει.’’ Σχολιάζει με χαμόγελο.

Ένας άντρας μπαίνει μέσα στο σπίτι με βαλίτσες στα χέρια και μου συστήνεται ως κ. Desmond, ο μπαμπάς του. Εγώ χαμογελάω πριν γυρίσω και πιάσω τα χέρι του Χαρρυ βγάζοντας τα από το πρόσωπο του. ‘’Είσαι καλά;’’ Ρωτάω σιγανά, ώστε μόνο αυτός να μπορεί να με ακούσει.  Τα μάτια του κοιτάνε τα δικά μου και μπορώ να καταλάβω ότι έχει νευριάσει μαζί μου, αλλά δεν βρίσκω τον λόγο. Οι γονείς του φαίνονται εντάξει, δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που μου περιέγραφε τόσο καιρό.

Το χέρι του πιάνει το δικό μου από τον καρπό και τον ακολουθώ ανεβαίνοντας τις σκάλες, σπρώχνει την πόρτα με το πόδι του και βρισκόμαστε πάλι στο δωμάτιο του. ‘’Δεν ήθελα να τους γνωρίσεις γιατί ξέρω ότι τώρα θα σκέφτεσαι ότι είναι πολύ καλοί και δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που σου έλεγα, αλλά έχουν, δεν πιστεύουν σε εμένα, ότι θα παρατήσω το λύκειο, πιστεύουν ότι θα καταλήξω σερβιτόρος,  ότι δεν θα πάω πουθενά παρά μόνο στην Αγγλία, δεν πιστεύουν σε εμένα Αννη όπως εσύ, κανένας δεν πιστεύει σε εμένα όπως εσύ.’’ Η φωνή του ακούγεται σιγανή,  σηκώνει το κεφάλι του κοιτώντας τα μάτια μου, στο πρόσωπο του μπορώ να δω την θλίψη και την απογοήτευση που νιώθει και προσπαθεί να κρύψει, αλλά δεν τα καταφέρνει.

Δε ξέρω τι να πω, είναι σαν να διάβασε το μυαλό μου, να κατάλαβε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου όλες μου τις σκέψεις. Αλλά νιώθω ότι είναι απογοητευμένος, απογοητευμένος από τον εαυτό του, από τους γονείς του που δεν πιστεύουν σε αυτόν, αλλά δεν πρέπει να είναι, δεν πρέπει να είναι απογοητευμένος από τον εαυτό του. Είναι υπέροχος αλλά απλά δε το πιστεύει, δεν πιστεύει στον εαυτό του και μπορώ να δω έναν άλλο Χαρρυ, μια άλλη εικόνα από αυτή που είχα σχηματίσει μήνες τώρα. 

Τα χέρια μου πλησιάζουν το πρόσωπο του και πιάνω τα μάγουλα του, το μάτια μου τον καρφώνουν και αυτός κοιτάει ξανά κάτω. ‘’Μπορείς να τους κάνεις να πιστέψουν σε εσένα ξανά Χαρρυ, να τους δείξεις πόσο υπέροχος είσαι, και όταν το κάνεις θα καταλάβουν, θα το καταλάβουν Χαρρυ. Εγώ πιστεύω σε εσένα και πάντα θα πιστεύω, δεν είσαι μόνος σου.’’ Μιλάω απαλά και με κοιτάζει, τώρα δεν προσπαθεί καν να κρύψει το τι νιώθει, στο βλέμμα του είναι εμφανής η θλίψη κάνοντας με να θέλω να κλάψω, δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι, ούτε δευτερόλεπτο.