My dream boy

Part 22

Το φιλί του τόσο μαγευτικό. Δεν ήταν όπως την πρώτη φορά. 

Έβαλε το χέρι του στο μάγουλο μου ενώ ακόμα τα χείλη μας ήταν ενωμένα.

Όταν πλέον κατάλαβα τι έκανε και πήγα να τον σπρώξω είχε ήδη φύγει αφήνοντας με πάλι πάνω στον τοίχο, μόνη μου.

Αλήθεια χρειάζομαι να του μιλήσω.

Πήγα να κάνω ένα βήμα να τον φτάσω αλλά ακούστηκε μια φωνή απο τις σκάλες και γύρισα να δώ τον Ναιαλλ που είχε σχεδόν ιδρώσει και ήταν μόνο δύο σκαλοπάτια κάτω από εμένα.

''Τι, τι έγινε;'' Τον ρώτησα. Ελπίζω να μην είδε τίποτα, δεν ξέρω αλήθεια ποια θα ήταν η αντίδραση του αλλά μπορώ να φανταστώ πως δεν θα ήταν και πολύ καλή, αν έβλεπε την κολλητή του να φιλιέται με τον Χαρρυ που τόσο μισεί.
Εγώ προσωπικά θα μισούσα αν ο Ναιαλλ φιλιόνταν με την Τζέσικα, βασικά ίσως να έκανα εμετό εκείνη την στιγμή.

''Τι έγινε;'' Είπε νευριασμένος. Το είδε; 

Ανέβηκε και άλλο ένα σκαλοπάτι και βρέθηκε στο ύψος μου. ''Ανεβαίνω τα γαμημένα σκαλοπάτια μια ώρα'' Είπε και ανακούφιση γέμισε ολόκληρο το σώμα μου. 

''Συγνώμη'' Είπα και με κοίταξε πιο νευριασμένος.

''Αννη μην λες συγνώμη κάθε πέντε λεπτά'' Μου χαμογέλασε. Εντάξει, είναι αλήθεια. Ζητάω συχνά συγνώμη, και κάποιες φορές δεν ξέρω ούτε εγώ τον λόγο, πράγμα που δείχνει ξεκαρδιστικό αλλά και κουραστικό από την μεριά μου.

''Εντάξει συγν-Εντάξει'' Διόρθωσα τον εαυτό μου και μου χαμογέλασε.

''Βρήκες τον Λουι;'' Ρώτησε και αρχίσαμε να περπατάμε προς το τμήμα μας.

''Όχι'' Απάντησα απλά και μπήκαμε στον διάδρομο για το τμήμα μας βλέποντας τον Λουι να κάθεται ακριβώς μπροστά από την πόρτα του τμήματος μας.

''Λουι'' Φώναξα και επιτάχυνα το βήμα μου για να φτάσω κοντά του.

''Που ήσουν;'' Ρώτησα όταν τον έφτασα και τον αγκάλιασα.

''Τίποτα, απλά μια συγγενής.'' Ακούμπησα δίπλα του στον τοίχο και o Ναιαλλ επιτέλους έφτασε κοντά μας χαιρετώντας τον Λουι.

''Είναι όλα καλά;'' Ρώτησα.

''Ναι λίγο καλύτερα'' Είπε ενώ εντόπισα το Ζειν να προχωράει στον ίδιο διάδρομο κατευθυνόμενος προς το μέρος μας.

''Δεν μου λες όμορφη, πως και τέτοια αλλαγή; Δεν περίμενε κανένας να υπήρχε αυτή η γκόμενα κάτω από το ασχημόπαπο με τα σιδεράκια.'' Δεν μπορώ να πω πως τα λόγια του δεν με πλήγωσαν. Κατάπια και προσπάθησα να μην δώσω σημασία στις λέξεις που χρησιμοποίησε ως χαρακτηρισμό μου.

''Εντάξει'' Δεν είχα τι να του πω.

Την μια στιγμή μου έκανε κομπλιμέντο, στην γλώσσα του φυσικά, και μετά με σχολίασε όπως όλοι τότε και τώρα.

''Αλλά ακόμα φυτό'' Πρόσθεσε και του έγνεψα. 

Πιστεύω πως μια από τις καλές απαντήσεις είναι η σιωπή, από το να αρχίσω να τον βρίζω, που δεν θα γίνει ποτέ, ή να τον σχολιάσω όπως αυτός εμένα. Αλλά αυτός είναι τέλειος, όλοι τους είναι εκτός από εμένα. Είμαι εντάξει με αυτό.

''Πάμε μέσα'' Μου είπε ο Ναιαλλ και προχωρήσαμε μέσα στο τμήμα μας. 

''Παιδιά, θα ήθελα να καθίσω μόνη μου σήμερα'' Απλά δεν ήθελα να τους ξανά βάλω σε μπελάδες όπως χθες με την καθηγήτρια επειδή ήθελαν να με βοηθήσουν.

''Εντάξει, Λουι έλα.'' Του είπε και κάθισαν στο πρώτο θρανίο. 

Σήκωσα το χέρι μου και άφησα τα καστανά μαλλιά μου ελεύθερα βάζοντας το λαστιχάκι μου στην τσέπη της τσάντας μου. 

Χαίρομαι που τα μαλλιά μου είναι ίσια και 'κάθονται' κατευθείαν στην κανονική μορφή τους. 
Κάθισα σε ένα θρανίο και χωρίς καν να με ρωτήσει κάθισε και ο Χαρρυ δίπλα μου μη λέγοντας μου τίποτα. Κοίταξα μπροστά προσπαθώντας να αποφύγω το βλέμμα του για τώρα, αλλά το διάλειμμα πρέπει να του μιλήσω. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να έρχεται και να με φιλάει όποτε θέλει. Είναι σοβαρός; 
-

''Πρέπει να σου μιλήσω'' Του είπα και με αγνόησε εντελώς συνεχίζοντας να περπατάει έξω από τμήμα. ''Χαρρυ'' Φώναξα χωρίς αλήθεια να με νοιάζει, είμαστε στο σχολείο, δεν μπορεί να με τρομάξει περισσότερο. 

Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε θυμωμένος. ''Εμένα θα μου μιλάς πιο ήρεμα'' Είπε καθώς ερχόταν κοντά μου.