My dream boy

Part 9

{ Είστε απλά υπεροχές! (Δεν νομίζω να το διαβάζει κανένα αγόρι). Χθες μπήκα και η ιστορία μου ήταν #10 και σήμερα είναι #5 :D  Ευχαριστώ πάρα πολύ που την διαβάζεται! Θέλω σχόλια πλζζ. Τα λατρεύω! Θέλω να μου λέτε τι σας αρέσει και τι δεν σας αρέσει σε κάθε chapter :) Αν θέλετε μπορείτε να μου το λέτε και σε μήνυμα, να το διορθώσω :)  Έβαλα μεγαλο :) }

Δεν μας χαιρέτησες’’ Ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου και γύρισα γρήγορα. Αντίκρισα τον Ζειν να κάνει μια λυπημένη φατσουλα, και δίπλα τον Λιαμ. ‘’Άστη!’’ Άκουσα τον Λιαμ να λέει και γούρλωσα τα μάτια μου. Αστειεύεται, έτσι;

Πριν προλάβω να μιλήσω ο Λιαμ συνεχίζει. ‘’Μην κλάψει το ασχημόπαπο’’ Πρόσθεσε και άρχισαν να γελάνε και οι τρεις τους τώρα. Πως μπορούσα να σκεφτώ ότι το εννοούσε; ‘’Τι έγινε σήμερα; Λερώσαμε την πάνα’’ Πηρέ τον λόγο ο Χαρρυ. Πως τους αφήνω να μου φέρονται έτσι; Αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι, έχω απλά παγώσει.

  Αυτή τη στιγμή είναι οι τρεις τους γύρω μου και έχουν σχηματίσει ‘τείχη’. Ε τον Χαρρυ ακριβώς μπροστά μου, προσπαθώντας να μου πει κάτι κακό για να με πονέσει. Δεν πρέπει όμως να του δώσω αυτή την ευχαρίστηση. Όχι δεν πρέπει, αλλά δεν ξέρω αν είμαι αρκετά δυνατή, με πληγώνει τόσο πολύ με κάθε του σχόλιo, και συνεχίζει..

‘’Που είναι ο μαλάκας;’’ ‘’Όπου θέλει, μην  τον ξανά ακουμπήσεις!’’ Είπα και αυτός κόλλησε πάνω μου. ‘’Για ηρέμισε’’ Είπε και βρισκόταν ακόμα ‘πάνω’ μου. ‘’Άφησε με ηλίθιε’’ Φώναξα ξανά και το μετάνιωσα κατευθείαν βλέποντας την αλλαγή στο πρόσωπο του. Έκανε νόημα στα αγόρι και με έπιασαν με δύναμη από τα μπράτσα, οδηγώντας με μέσα στο διπλανό στενό. Εντάξει τώρα αλήθεια φοβάμαι. Αυτό είναι που φοβάμαι στον Χαρρυ, τι είναι ικανός να κάνει..

Με άφησαν μέσα στο στενό και ο Χαρρυ ακολουθεί από πίσω μας, ενώ εγώ φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ, αλλά ακόμα δεν έχω ελευθερώσει τα δάκρυα μου, προσπαθώ..

Ο Χαρρυ ξανά κάνει νόημα στα παιδιά και αυτοί βγήκαν από το στενό κοιτάζοντας μην μας δει κανένας. Πραγματικά φοβάμαι πάρα πολύ αυτή την στιγμή. Ο Χαρρυ με πιάνει βιαία από τους καρπούς και με κολλάει πάνω στον κρύο τοίχο.

‘’Εμένα δεν θα μου φέρεσαι έτσι’’ Ψιθύρισε αργά στο αυτί μου προκαλώντας ένα ρίγος σε ολόκληρο το σώμα μου. Η ανάσα του με ‘καίει’ στον λαιμό και απέχουμε απόσταση αναπνοής. Μπορώ να μυρίσω το άρωμα του Χαρρυ και τώρα πια φαίνονται τα πολλά τατουάζ που έχει, μέσα από την μπλούζα του.

Τελείωσε! Το έχει καταλάβει. Έχει καταλάβει πως νιώθω για αυτόν. Το κάνει μόνο και μόνο για να με πονέσει. Αυτή την στιγμή θα έπρεπε να βρω να πω κάτι για να τον πληγώσω, αλλά εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος και έτσι και αλλιώς ο Χαρρυ δεν έχει αισθήματα! Βαρέθηκα και πραγματικά δεν αντέχω άλλο, σκεπτικά και άφησα τα δάκρυα μου ελευθέρα. Ο Χαρρυ το παρατήρησε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του, κάνοντας με νιώσω σαν σκουπίδι.

Τα χέρια του άρχισαν να χαλαρώσουν και άφησε αργά τους καρπούς μου, καθώς το χαμόγελο του γινόταν όλο και πιο μεγάλο τρομάζοντας με ξανά. ‘’Πως νιώθεις;’’ Με ρώτησε. Εγώ απλά ακούμπαγα στον τοίχο ξανά παγωμένη, με τα δάκρυα μου να τρέχουν.

Τα δάκρυα ακόμα τρέχουν από τα μάτι μου, κάνοντας τον ακόμα πιο χαρούμενο. Καθώς το χαμόγελο του μεγαλώνει ακούγεται ένας ήχος από το μπουφάν μου. Το κινητό μου. Όχι! ‘’Μου επιτρέπεις ζώων;’’ Ρώτησε με σαρκασμό και έβγαλε κατευθείαν το κινητό μου από την τσέπη στο μπουφάν μου. ‘’Οπ! Ο σωματοφύλακας είναι!’’ Το σήκωσε και ενεργοποίησε την ανοιχτή ακρόαση.  

‘’Αννη μου;’’ Ακούστηκε ανήσυχος ο Ναιαλλ και ο Χαρρυ μου έκανε νόημα να μιλήσω. ‘’Ναι Ναιαλλ’’ Είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω. ‘’Κλαις;’’ Με κατάλαβε. ‘’όχι..’’ Κλαις! Αννη γαμωτο! Γιατί κλαις;’’ ‘’Ναιαλλ, αλήθεια, δεν κλαίω’’ Είπα ψέματα. Το σιχαίνομαι να του το κάνω αυτό.

‘’Πες μου!’’ Ζήτησε και ο Χαρρυ μου ψιθύριζε να βρω μια δικαιολογία. ‘’Έπεσα. Χτύπησα το πόδι μου Ναιαλλ στον δρόμο’’ ‘’Έρχομαι, που είσαι;’’ Είπε κατευθείαν. ‘’Δεν χρειάζεται, είμαι καλά’’ ‘’Αννη που είσαι;!’’ Είπε θυμωμένος.

‘’Πάω σπίτι, μην έρθεις είμαι καλά!’’ Είπα θυμωμένη. ‘’Συγγνώμη’’ Είπε σιγανά. Μα τι κάνω; Δεν έπρεπε να ξεσπάσω στον Ναιαλλ. ‘’Εγώ συγγνώμη, τα λέμε αύριο’’ ‘’Εντάξει. Τα λέμε Αν Σ-‘’ Πήγε να ολοκληρώσει την πρόταση και πριν προλάβει ο Χαρρυ είχε ήδη κλείσει το τηλέφωνο. ‘’Τι έκανες;’’ Είπα αργά. Ήταν η πρώτη φορά που δεν είπαμε τα «γνωστά» πριν κλείσουμε. Φαίνεται πολύ χαζό αλλά σήμαινε πολλά για εμένα.

‘’Ότι γουστάρω! Βούλωσε το, και φύγε!’’ Απάντησε και με έσπρωξε για να φύγω. Έσκυψα και σήκωσα την τσάντα μου από το πάτωμα τοποθετώντας την στον ώμο μου και έκανα ένα βήμα να φύγω αλλά ένιωσα το χέρι του Χαρρυ να με χουφτώνει. Γύρισα κατευθείαν κοιτάζοντας τον με γουρλωμένα μάτια. Τι έκανε;! Θα του έριχνα ένα φούσκο τώρα, αλλά είναι ο Χαρρυ. Το χαμόγελο του είναι πιο μεγάλο  από πριν και εγώ απλά δεν δίνω σημασία, δεν μπορώ να κάνω και κάτι.