My dream boy

Part 15

''Κάθομαι εσύ;'' Είπε και με έπιασε από το χέρι φέρνοντας με κοντά του. ''Δεν γαμιέσαι;'' Είπε νευριασμένος ο Χαρρυ και έφυγε από κοντά μας πηγαίνοντας στην θέση που καθόμουν χθες μαζί του. 
''Είναι μαλάκας'' Είπε ο Λουι και εγώ γέλασα πηγαίνοντας πίσω από το θρανίο για να καθίσω στην θέση μου. ''Κάθισε μαζί μου'' Άκουσα την φωνή του Χαρρυ από το απέναντι θρανίο. Είναι καλά; ''Όχι ευχαριστώ'' Είπα φοβισμένη και κοίταξα ξανά μπροστά. ''Δεν ήταν ερώτηση, έλα'' Είπε θυμωμένος. 
Σηκώθηκα αργά και πήρα την τσάντα μου κατευθυνόμενη προς το θρανίο που ήταν ο Χαρρυ, τον φοβάμαι. ''Αννη;'' Ακούστηκε η φωνή του Λουι. ''Ναι'' Γύρισα και τον κοίταξα. ''Που πας;'' Ρώτησε. ''Θα καθίσω με τον Χαρρυ'' Του είπα και πραγματικά δεν πίστευα ότι αυτές οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου. ''Τι;'' ''Δεν είναι μωρό'' Φώναξε ο Χαρρυ ξανά θυμωμένος. 
Άφησα την τσάντα μου στη θέση δίπλα από τον Χαρρυ, αποφεύγοντας να κοιτάξω ξανά τον Λουι. Μα τι κάνω; 
Κοίταξα τον Χαρρυ και τα βλέμματα μας ξανά συναντήθηκαν και αυτός γύρισε γρήγορα μπροστά.
Κάθισα στη θέση μου και έβγαλα το τετράδιο μου για τις σημειώσεις. Άφησα το μπλε τετράδιο πάνω στο θρανίο και έπαιζα νευρικά με το στυλό μου. 
''Καλημέρα'' Ακούστηκε η φωνή της καθηγήτριας μας, η οποία κάθισε στην μαύρη καρέκλα πίσω από την έδρα. ''Σηκωθείτε'' Είπε απότομα και μόνο εγώ βρισκόμουν όρθια. ''Μπράβο δεσποινίς Αννη'' Είπε και ο Χαρρυ έκανε μια περίεργη γκριμάτσα. 
''Κατεβαίνουμε!'' Συνέχισε η καθηγήτρια μας και άνοιξε την μεγάλη, μπλε πόρτα. Όλοι σηκώθηκαν γρήγορα με το άκουσμα αυτών τον λέξεων και κατευθυνθηκαν γρήγορα στη πόρτα. Σηκώθηκα και εγώ πηγαίνοντας στο θρανίο του Λουι, που ήταν και ο Ναιαλλ. ''Αννη τι σκατά;'' Είπε γρήγορα ο Ναιαλλ με το που με είδε. ''Εμ, συγνώμη..'' Είπα στεναχωριμένη, απλά τον φοβάμαι και δεν θέλω να ξανά τσακωθούν μεταξύ τους. 

''Είναι εντάξει αλλα τι έγινε;'' ''Τίποτα, πάμε.'' Είπα και κατεβήκαμε μαζί φτάνοντας την υπόλοιπη τάξη που ήταν ήδη στον δεύτερο όροφο. 

Μπήκαμε μέσα με μια αρκετά μεγάλη τάξη που ήταν γεμάτη βιβλία, και η καθηγήτρια μας ήρθε μπροστά μας, βγάζοντας τα κόκκινα γυαλιά της. 
''Λοιπόν, θα περνάτε πάνω από κάθε θρανίο που είναι τοποθετημένα τα βιβλία και θα παίρνεται ένα από το καθένα'' Εξήγησε και ξεκινήσαμε. 

-

''Παιδιά συγνώμη ξανά'' Είπα και κάθισα στο γνωστό παγκάκι. ''Είναι εντάξει, απλά πολύ περίεργο'' Είπε ο Λουι και κάθισε δίπλα μου το παγκάκι. Εγώ απλά του χαμογέλασα απλά και βολεύτηκα καλύτερα στο κρύο παγκάκι. Απλά τον φοβήθηκα και ξέρω ότι άμα το έλεγα στον Λουι και στον Ναιαλλ πάλι θα τσακωνόταν με τον Χαρρυ και θέλω πολύ να το αποφύγω αυτό. Θυμάμαι τι έκανε στον Ναιαλλ την προηγούμενη φορά, είναι πιο πολλοί. 
Πήρα το βλέμμα μου και άρχισα να κοιτάω γύρω-γύρω όσο πιο διακριτικά μπορούσα ψάχνοντας τον. Με εξέπληξε πολύ σήμερα που μου ζήτησε να καθίσουμε μαζί. Βασικά δεν το ζήτησε, το απαίτησε καθώς είμαι σίγουρη πως ξέρει πόσο τον φοβάμαι. 
Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον Ζειν που καθόταν με τον Λιαμ κάτω από το δέντρο που τους είδα και χθες, αλλά αυτός πουθενά. Πήρα ξανά το βλέμμα μου από πάνω τους και κοίταξα προς τις τουαλέτες, και πέτυχα τον Χαρρυ να βγαίνει τινάζοντας όπως πάντα τα μαλλιά του. Κοίταξα γρήγορα αλλού προσπαθώντας να τον παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου. 
Κατευθυνόταν όλο και πιό κοντά μου. Πήρα το βλέμμα μου από το κενό και τον κοίταξα που μου έκλεισε το μάτι. 

Μου έκλεισε το μάτι;

Τι έγινε μόλις; Μου έκλεισε το μάτι; Οφθαλμαπάτη θα ήταν, σκέφτηκα και κοίταξα τον Λουι ο οποίος είχε γουρλωμένα τα μάτια του. " Τι έγινε;" Ρώτησα και κοίταξα και τον Ναιαλλ που είχε ακριβώς την ίδια έκφραση. "Σου έκλεισε το μάτι" Είπε αργά ο Ναιαλλ χωρίς να πιστευω ότι είδαν και αυτοί την ίδια οφθαλμαπάτη. 
Άρχισα να γελάω αλλα τα αγόρια είχαν ακόμα την ίδια έκφραση. "Γιατι γελάς; " Ρωτησε ο Λουι και εγω σοβάρεψα. " Μα είδαμε την ίδια φαντασίωση" Είπα και ξανά γέλασα λίγο. "Μα αλήθεια σου έκλεισε το μάτι" Είπε ο Ναιαλλ και έχασα την γή κάτω απο τα πόδια μου. 
O Χάρρυ μου έκλεισε το μάτι. o Χάρρυ Σταιλς μου έκλεισε το μάτι. Το αγόρι που αγαπάω και είμαι τρέλα ερωτευμένη μαζί του εδώ και τρία χρόνια μου έκλεισε το μάτι και εγώ δεν αντέδρασα καν. 
Γύρισα τόσο γρήγορα το κεφάλι.μου για να τον κοιτάξω που πόνεσε το σβέρκο μου. Αυτός εκεί. Κάτω από το ίδιο δέντρο με εχθές και μιλάει με τα αγόρια. Είναι τόσο πανέμορφος, τόσο ελκυστικός και μοναδικός. Αυτά τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ, η ψυχρή συμπεριφορά του, δεν ξέρω γιατί αλλά με τραβάνε. Όλα τους πάνω του. Αυτά τα μικρά πράγματα. 
Τινάζει τις υπέροχες μπούκλες του και δαγκώνει το σκουλαρίκι στο κάτω του χείλος καθώς μιλάει. Τα μάτια μου είναι καρφωμένα πάνω του και o Ζειν το παρατηρεί, κάνοντας νόημα στον Χάρρυ. Ωχ! Πάλι εδώ θα έρθουν; 
Κοίταξα ξανά τον Χάρρυ αλλά δεν έχει κάνει.καμία κίνηση. Τι συμβαίνει; Υποτίθεται ότι θα ερχόταν εδώ και θα με κορόιδευαν. Αντίθετος o Χάρρυ μόλις μου χαμογέλασε, δεν πάμε καλά σήμερα. 

[ Λοιπον, είναι μεγάλο (ελπίζω) :) 
Η ιστορία μου είναι #2 και έχω τρελαθεί πραγματηκά (!)  Ευχαριστω που το διαβάζεται, σχολια πλζ <3 ]