My dream boy

Part 97

Harry’s pov.       

Είμαι στο κρεβάτι εδώ και μισή ώρα και απλά δεν θέλω να σηκωθώ, το γεγονός ότι με πήρε πριν λίγο είναι τόσο υπέροχο, εννοώ ναι, δεν μπορώ να τα δείχνω το πώς νιώθω, το πώς ένιωσα που με πήρε την στιγμή που την σκεφτόμουν. Ξέρω ότι ένιωσε περίεργα που το έκανε αυτό, ένιωσε εξαρτημένη και περίεργη στο να θέλει να με πάρει λίγη ώρα αφού είχε ξυπνήσει αλλά το χαμόγελο μου την ώρα που είδα το όνομα της να φωτίζει την οθόνη του κινητού, ήταν, ήταν…

Τα μάτια μου κοιτάνε ξανά το τηλέφωνο και διαπιστώνω ότι δεν έχω καμία φωτογραφία μαζί της, ίσως, ίσως θα μπορούσα να της το πω, ξέρω θα της προκαλέσει περιέργεια αλλά ναι, θα ήθελα να έχω μια φωτογραφία της, όχι μαζί μου, απλά μια δικιά της.

Βγάζω το κινητό από το κρεβάτι και κατεβάζω τους αγκώνες μου ακουμπώντας το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Η ώρα είναι έντεκα και θα πάω να πάρω την Αννη στις 6. Τα μάτια μου κλείνουν, θέλω να κοιμηθώ διάολε χθες κοιμήθηκα της 4.00 τα ξημερώματα.

Προσπαθώ να κοιμηθώ, το μυαλό μου πηγαίνει σε εκείνη, εκείνη προχθές, στην πλατεία. Είχε τρελαθεί τόσο με την θέα και φίλε, δεν το περίμενα. Ειδικά όταν ανέβηκα στο πέτρινο τοίχος τα μάτια της άνοιξαν και προσπάθησε τόσο πολύ να σταματήσει το φιλί μας μόνο και μόνο για να μου πει να κατέβω από το τοίχος, ή τότε που την φίλησα τόσο έντονα και αυτή δεν μπορούσε να αναπνεύσει; Αλλά ποιος μπορεί να μην τρελαίνεται και μόνο στην εικόνα της; Ακόμα και όταν είναι θυμωμένη είναι όμορφη, τόσο όμορφη.

Μπορώ να θυμηθώ τις πρώτες μέρες με το στοίχημα,  που την φίλησα για πρώτη φορά και αυτή είχε νευριάσει τόσο πολύ μαζί μου αλλά και πάλι ήταν τόσο όμορφη.

Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου και συνειδητοποιώ ότι κάνω σαν γκόμενα που κάνει flashback πριν κοιμηθεί.

Τα μάτια μου ανοίγουν όταν το κινητό μου δείχνει τρις το μεσημέρι και σηκώνομαι από το κρεβάτι κατεβαίνοντας στο σαλόνι με την φόρμα και ένα απλό κοντομάνικο. ‘’Ξύπνησες.’’ Η μαμά μου χαμογελάει και εγώ τον αγνοώ. Ο πατέρας μου βρίσκεται στο σαλόνι βλέποντας ειδήσεις όπως κάθε πρωί, κοιτάζω μπροστά προς την κουζίνα και τραβάω μια καρέκλα. ‘’Θες καφέ;’’ Η φωνή της ακούγεται και γυρνάει να με κοιτάξει, της νεύω.

‘’Λοιπόν,’’ γυρνάει από την άλλη και ξεκινάει να φτιάχνει τον καφέ, ‘’η Αννη είναι η κοπέλα σου, πως και έτσι;’’ Με έχει ρωτήσει ήδη τρεις φορές, εννοώ ναι, είναι η κοπέλα μου, τα είπαμε. ‘’Ναι, είναι.’’ Ξανά το ίδιο.