My dream boy

Part 104

 

‘’Ναι.’’ Τα χείλη του αγγίζουν τα δικά μου αλλά δεν με φιλάει.

‘’Χαρρυ.’’ Νιώθω την ανάσα του να χτυπάει στο πρόσωπο μου. ‘’Σε αγαπάω αλλά...δε..’’ Μιλάω σιγανά αλλά με σταματάει. ‘’Τι πράγμα;’’ Τα μάτια του κοιτάνε τα δικά μου και στο μυαλό μου έρχεται ο χρόνος. Πόσο χρόνο έχουμε. ‘’Πόση ώρα έχουμε;’’ Ρωτάω αλλά δεν κουνιέται.

‘’Αννη πες μου.’’ Λέει αυτός και νιώθω το χείλος του να ακουμπάει το δικό μου προκαλώντας μου μια μικρή ανατριχίλα.

‘’Απλά Χαρρυ που θα μείνω, τι θα κάνω εδώ;’’ Λέω το λάθος πράγμα και απομακρύνεται ελάχιστα. ‘’Τι θα κάνεις εδώ; Είμαι εγώ εδώ, τι μαλακίες λες;’’ Λέει δυνατά. ‘’Χαρρυ δεν έχω που να μείνω και δεν ξέρω τι θα κάνω με εσένα, εσύ μπορεί αύριο, μεθαύριο να με παρατήσεις ενώ εγώ θα έχω μείνει εδώ για εσένα και τότε, τότε δεν θα ξανά κάνω τίποτα, θα θέλω απλά να πεθάνω γιατί σε εμπιστεύομαι τόσο πολύ άμα εσύ-‘’ λέω και με ξανά διακόπτει, ‘’τι σκατά λες; Δεν πρόκειται ποτέ να, ‘’κατεβάζει τα πόδια μου από την μέση του και κάνει πίσω, χτυπώντας πάνω στην πόρτα, ‘’διάολε,’’ χτυπάει την πόρτα τόσο δυνατά που φοβάμαι ότι θα σπάσει στα δύο, ‘’τι σκατά λες;’’ Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στον διάδρομο του μπάνιο.

‘’Χαρρυ.’’ Λέω απαλά. ‘’Συγγνώμη εγώ…’’ Προσπαθώ να μιλήσω αλλά με διακόπτει. ‘’Να πάρει η ευχή Αννη πριν λίγα λεπτά δεν σου είπα τι νιώθω για εσένα; Δεν σου είπα τα πάντα; Δεν σου είπα τι στο διάολο νιώθω τόσο καιρό; Και εσύ απλά φοβάσαι να μου πεις τι νιώθεις; Τι σκατά Αννη; Δεν με αγαπάς δεν με-‘’ Σταματάει και ακουμπάει το κεφάλι του στον τοίχο.

Τον πλησιάζω γρήγορα και τυλίγω τα χέρια μου γύρω του. ‘’Χαρρυ δεν έχεις ιδέα πόσο σε αγαπάω. Αλήθεια. Σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο και αυτά που είπες ήταν ότι καλύτερο έχω ακούσει στην ζωή μου.’’ Λέω σιγανά και τον φιλάω αργά στα χείλη.

‘’Θέλω να μείνω τόσο πολύ, το ξέρεις, τόσο πολύ αλλά Χαρρυ δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Δεν είναι ότι δεν σε πιστεύω ότι με αγαπάς, μου το έχεις δείξει με κάθε πιθανό τρόπο, απλά δεν έχω κάτι, κάτι να πιαστώ. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις.’’ Λέω ξανά και με κοιτάζει, τα μάτια του είναι κόκκινα και ακούμπα το μέτωπο του με το δικό μου.

‘’Εννοώ είμαστε μόνο 16, άμα ήμασταν 18 δε θα υπήρχε περίπτωση να έφευγα, απλά είμαστε τόσο μικροί και, που θα μείνω, δεν θα συμφωνήσουν οι γονείς μου να είμαι μακριά τους, το ξέρεις αυτό.’’ Του λέω, και δαγκώνει το χείλος του. ‘’Άρα.. θα φύγεις.’’ Λέει φεύγοντας μακριά μου. Τα χέρια του ακουμπάνε στον καθρέφτη και στηρίζει το σώμα του πριν γυρίσει να με κοιτάξει.