My dream boy

Part 10

 [ Γεια σαςς :) Σημερα η ιστορια μου ειναι νμ #8 αλλα ειμαι ακομα τοσο χαρουμενη που ειναι μεσα στα #10 :D Ευχαριστω πολυ που το διαβαζεται, αυριο θα βαλω ενα μεγαλοοοοοο :) ]

Συνέχισα να περπατώ φτάνοντας μπροστά από τον Λιαμ και τον Ζειν και κοίταξα τον Λιαμ. Δεν ξέρω γιατί αλλά αλήθεια περίμενα να έλεγε αλήθεια τότε που είπε στα αγόρια να με αφήσουν, αλλά όχι. Είναι σαν τον Χαρρυ. Όχι ακριβώς, αλλά του μοιάζει πολύ.

Βγήκα από το στενό και συνέχισα το δρόμο για το σπίτι μου με γοργό βήμα. Δεν ξέρω γιατί πάω γρήγορα αλλά το μονό που θέλω τώρα είναι να πάω στο δωμάτιο μου, μακριά από όλους και να κλάψω. Μα τι μου έχει κάνει; Οπότε τον βλέπω κλαίω. Το πρωί, πριν λίγο, και ακόμα είναι η πρώτη μέρα στο σχολειό.

Συνέχισα να προχωραω αφηρημένη και ξαφνικά βρίσκομαι στην ζεστή άσφαλτο, με αποτέλεσμα να μου φύγουν τα γυαλιά μου. Αυτή η μέρα.. Προσπαθώ να σηκωθώ από την άσφαλτο αλλά κάποιος με προλαβαίνει και νιώθω ένα χέρι να με τραβάει βοηθώντας με να σηκωθώ. ‘’Ευχαριστώ’’ Είπα ντροπιασμένη που έπεσα στο ίσιο. ‘’Παρακαλώ’’ Ακούστηκε μια γνώριμη φωνή σαν του Λουι. ‘’Λουι;’’ Ρώτησα. ‘’Ναι’’ Μου απάντησε και εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη έπεσα στην αγκαλιά του αφήνοντας τα δάκρυα που κρατούσα πολύ ώρα ελευθέρα. ‘’Ηρέμησε Αννη’’ Μου είπε τρίβοντας αργά το χέρι του στη ν πλάτη μου. Το γεγονός ότι δεν θέλησε κατευθείαν να με τρελάνει με ερωτήσεις, με χαροποίησε αρκετά. Απλά θέλω λίγο χρόνο για να το βγάλω από μέσα μου.

Έχουν περάσει πέντε λεπτά και βρίσκομαι ακόμα στην αγκαλιά του Λουι, και αλήθεια αισθάνομαι λίγο καλυτέρα. Ο Λουις με έβγαλε άγρα από την ζεστή αγκαλιά του κάνοντας με να τον κοιτάξω στο πρόσωπο. ‘’Παραλίγο να το ξεχάσω’’ Είπε και μου φόρεσε τα μεγάλα, μαύρα γυαλιά μου. ‘’Ευχαριστώ’’ Του είπα και μου χαμογέλασε άχνα. ‘’Είσαι έτοιμη να μου πεις τι έχεις;’’ Με ρώτησε και εγώ του έγνεψα. Με έπιασε από το χέρι και καθίσαμε στο διπλανό παγκάκι.

Μπορεί να μην ξέρω τον Λουι τόσα χρόνια όπως τον Ναιαλλ, ‘η τουλάχιστον πάνω από μια μέρα, αλλά αφού είναι τόσο σημαντικός φίλος για τον Ναιαλλ τον εμπιστεύομαι αρκετά για να του πω τι έγινε.

Καθίσαμε στο παγκάκι και του τα είπα όλα. Τι έγινε με τον Χαρρυ και τα αγόρια. Την κίνηση του. Όλα. ‘’Δεν τον ξέρεις είναι πολύ..’’ Πήγα να συνεχίσω αλλά με διάκοψε. ‘’Τον ξέρω’’ Μου είπε και πάγωσα. ‘’Και εσύ;’’ Είπα λυπημένη. ‘’Ναι, εγώ, ο Ναιαλλ και ο Χαρρυ ήμασταν κολλητοί κάποτε.’’ ‘’Αννη μην στενοχωριέσαι σε παρακαλώ’’ Είπε αλλάζοντας γρήγορα θέμα. ‘’Είναι ένας μαλάκας και αύριο θα γίνει χαμός με τον Ναιαλλ.’’ Πρόσθεσε και γούρλωσα τα μάτια μου. ‘’όχι Λουι. Σε παρακαλώ μην πεις τίποτα στον Ναιαλλ. Τσακωθήκαν και σήμερα, σε παρακαλώ’’ Είπε ικετεύοντας τον. Δεν θέλω να πάθει κακό κανένας από τους δυο τους. Ακούγομαι τρελή να μην θέλω να πάθει κακό ο Χαρρυ μετά από όσα μου έκανε σήμερα αλλά ακόμα τον αγαπάω όπως πρίν.

"'Αννη ο Ναιαλλ πρέπει να μάθει, ξέρεις οτι δεν του αρέσει να του λένε ψέματα..'' Ειπε. ''Ναι, θα του το πω εγώ. Θα πάρω ολο το φταίξιμο πάνω μου, εσύ δεν φταίς σε τίποτα, απλά δεν θέλω να το μάθει γιατί μόλις του το πούμε θα παίξει ξύλο με τον Χαρρυ ξανά'' Του είπα ειλικρινά. Δεν θέλω να τσακωθεί με τον Λουι εξετίας μου. Μόλις τον ξανά είδε, δεν θέλω να είμαι εγώ η αιτία να τσακωθούν. ''Λυπάμαι πολύ Αννη'' ''Για ποιο;'' Ρώτησα μπερδεμένη. ''Που δεν σε γύρησα σπίτι, ημουν αρκετά μαλάκας και ήθελα να καθίσω και άλλο'' ''Λουι τι λες; Δεν πρεπει να ζητάς συγνώμη, αλήθεια, εγώ φταίω που ξέχασα τα κλειδιά σπιτι το πρωί..'' Του εξήγησα  και μου χαμογέλασε αχνά. ''Μα αλήθεια λυπάμαι'' Μου ξανά είπε και εγώ τον αγκάλιασα.