My dream boy

Part 76

"Είσαι ένας ψεύτης!"

"Φύγε!"

"Άννη σε παρακαλώ δεν σημαίνει τίποτα το στοίχημα."

"Ξέρεις πως σε αγαπάω."

"Με πλήγωσες."

"Δεν το ήθελα αυτό. Ήταν ρνα ηλίθιο στοίχημα, Άννη σε αγαπάω!"

"Είσαι ένας ψεύτης!"

"Φύγε!"

"Άννη σε παρακαλώ δεν σημαίνει τίποτα το στοίχημα."

"Ξέρεις πως σε αγαπάω."

"Με πλήγωσες."

"Δεν το ήθελα αυτό. Ήταν ήταν ηλίθιο στοίχημα, Άννη σε αγαπάω!"

_

Τα μάτια μου ανοίγουν και βρισιές ακούγονται από την κουζίνα.

Τι στο καλό;

Κοιτάω γύρω, βρίσκομαι ξαπλωμένη στον καναπέ και μια κουβέρτα σκεπάζει το σώμα μου.

Ο ήχος έρχεται πιο κοντά και σηκώνω το κεφάλι μου αντικρίζοντας τον Ναιαλλ.

"Ξύπνησες. Έισαι καλά;" Ρωτάει και έρχεται δίπλα μου. 

"Είδα αυτό το απαίσιο εφιάλτη.." Κάθεται στον τραπεζάκι, τι έχει; Μοιάζει στεναχωριμένος για κάτι.

"Είσαι καλά;" Τον ρωτάω και νεύει.

"Τι είδες;" Ρωτάει.

"Θυμάμαι ότι τσακωνόμουν με τον Χάρρυ και είπε για ένα στοίχημα." Προσπάθησα να θυμηθώ.

"Αννη δεν.."

"Δεν ήταν εφιάλτης." Παραδέχτηκα μόνη μου και γύρισα το κεφάλι μου ακουμπώντας το ενάντια στο μπράτσο του καναπέ.

Το χέρι του Ναιαλλ ακούμπησε την πλάτη μου.

"Δεν αξίζει." Λέει.

Δεν ξέρω αν αξίζει. Πριν λίγο καιρό θα ήμουν σίγουρη πως αξίζει αλλά τώρα δεν ξέρω.

Αξίζει όλος αυτός ο πόνος;

"Ναι!" Μίλησε η συνήδεισή μου.

Ξέρω πως είμαι πολύ μικρή για να νιώθω έτσι. Κάποιοι το πιστεύουν αυτό, και εγώ το πίστευα παλιά, αλλά τώρα, τώρα καταλαβαίνω πως νιώθουν μερικά κορίτσια. Δεν μας νοιάζει πόσο είμαστε, δεν με νοιάζει που είμαι δεκαεφτά χρονών, αυτό που με ένοιαζε ήταν ο Χάρρυ.

Η αγάπη μου για τον Χάρρυ είναι απέραντη.

Ακόμα..

"Τον αγαπάω." Είπα με το κεφάλι ακόμα στο μπράτσο του καναπέ.