Dzienniki Rayne Arwens cz. I

Rozdział 1

Wyjaśnienia

Vitrum Animo. Dwa słowa, które są moim przekleństwem, a za razem moim przeznaczeniem. Legenda jest prawdziwa i wiedzą o tym nieliczni. Niestety, garstka która zna prawdę zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Każdy kto miał styczność z Vitrum Animo nie może czuć się bezpieczny. Każdy kto wie skąd ono pochodzi i kto je ma, nie może czuć się bezpieczny. Ani ja, ani moja rodzina.

Rayne Arwens

Poranek był tego dnia przepiękny. Na niebie mozolnie płynęły przypominającą bitą śmietanę chmury, skąpane w złotym blasku wschodzącego słońca. Tak, takie poranki są wyjątkowe. Siedząc na parapecie w swoim pokoju co chwile spoglądałam za okno. W rękach miałam dziennik, na którego czarnej okładce było wygrawerowane na złoto moje imię. W jednej chwili wstałam i razem z pozłacanym pawim piórem odłożyłam swoją własność na mały stolik.

Sprawdziłam godzinę w telefonie i opadłam swobodnie na łóżko odrzucając go na bok. Fury miał być u nas dopiero za kilka godzin, jednak ja chciałam aby już było po wizycie. Przymknęłam oczy i wyobraziłam sobie, że leżę w hamaku w ogrodach otaczających rezydencję, a ciepłe słońce oblewa moją skórę.

- A ty jeszcze w łóżku?- usłyszałam zdziwiony głos brata, który właśnie wszedł do pokoju.

- A co? Czas nas chyba nie goni.- stwierdziłam nie otwierając oczu.

- Niestety tak. Fury będzie tu za pół godziny.- odparł z powagą, a ja od razu otworzyłam oczy.- Miał strasznie roztrzęsiony głos jak ze mną rozmawiał.- ciągnął dalej.

- To się staje coraz dziwniejsze.- powiedziałam wstając z łóżka, jednocześnie machnięciem dłoni wyciągnęłam z szafy mój ulubiony czarny komplet, który natychmiast powędrował na miejsce, w którym leżałam.

- Też sądzę, że coś tu nie gra...- przytaknął Jake.

- Po pierwsze po co nas wezwał do Nowego Jorku, a nie przyjechał do Włoch osobiście? Dlaczego teraz po ataku obcych, a nie wcześniej? Czemu przesuwa godzinę spotkania?- pytałam grzebiąc w szufladzie. Te pytania mnie strasznie męczyły.- Chyba zasługujemy na jakieś wyjaśnienia.- żachnęłam się.

- To musi być jakaś grubsza sprawa. Widać potrzebuje nas na miejscu.- stwierdził, a ja w końcu znalazłam różdżkę w szufladzie.

- Dobrze wiesz, że dla niego każda sprawa jest „grubsza"- odparłam i jednym ruchem doprowadziłam włosy do ładu.

- Dla mnie to wszystko też jest skomplikowane. Najważniejsze to zachować przy nim spokój.- powiedział Jake.

- I nie wpadać w furię.- dokończyłam za niego.- Zejdę do was za parę minut.- dodałam.

- Jasne.- odparł brat i wyszedł z pokoju.

Odwróciłam się do lustra i kolejnym ruchem ręki zrobiłam cienkie kreski podkreślające kontur oka. Ciągle w uszach dudniły mi te pytania, na które oczekuję konkretnej odpowiedzi. Miałam cichą nadzieję, że wyjaśni się to wraz z przybyciem Fury'ego. Szybko wcisnęłam się w czarne rurki, założyłam bokserkę i narzuciłam na siebie długi płaszcz. Pod nim machinalnie schowałam różdżkę. Te pół godziny niesamowicie szybko minęło. Zaraz po tym jak zeszłam na dół do salonu, Nick pojawił się przez drzwiami.