Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 7ο

Ακουω το κινητό να δονείται. Ανοίγω τα μάτια μου με το ζόρι. Κοιτάω τριγύρω μου και καταλαβαινω πως με έχει πάρει ο ύπνος πάνω στον καναπέ. Τι ωρα είναι;; Ανασηκωνομαι και απλώνω το χέρι μου στο γυάλινο τραπεζάκι δίπλα μου για να πιάσω το κινητό μου. Ο ραφαηλ; Πριν πατήσω την αποδοχή κλήσης προλαβαίνει και το κλείνει. Η οθόνη ανάβει και με στραβώνει. Είχε παει 9:00 το βράδυ. Μα καλα πως κατάφερε να με πάρει ο ύπνος; Κοιτάω τις εισερχόμενες και βλέπω πέντε αναπάντητες από εκείνον. Τελεια!... παίρνω πίσω και η φωνή του ηχεί στα αφτια μου.

Ρ:Που είσαι γαμωτο μου; Κοντεύω να τρελαθώ!... λέει εκνευρισμένος. Σηκώνομαι από το καναπέ και παω στην κουζίνα

Γ:Συγγνώμη δεν καταλαβα πως με πήρε ο ύπνος...του εξομολογούμαι και τρίβω τα μάτια μου

Ρ:Ουφ... παίρνω τόση ωρα για να σε ρωτήσω αν μπορώ να έρθω από σενα ξέρεις...για να συζητήσουμε για το μήνυμα που μου έστειλες....λέει κάπως αμήχανα και αν ειμουν από μια μεριά είμαι σίγουρη πως τρίβει το σβέρκο του

Γ:Ναι όποτε μπορεις ελα να φτιάξω κάτι να φάμε;... ρωτάω καθώς ανοίγω το ψυγείο να ψάξω κάτι πιθανό που θα μπορούσαμε να φάμε

Ρ:Ναι και γω θα φέρω το γλυκό.... λέει κάπως πιο άνετα τωρα. Αφού κλείνουμε το τηλέφωνο έχω αποφασίσει να φτιάξω σνίτσελ κοτόπουλου με ρύζι και λαχανικά.

[..]

Λίγη ωρα αργότερα, πάνω που έβαζα το φαγητό στα πιάτα, το κουδούνι μου χτυπάει. Κατευθυνομαι προς την πόρτα και πριν ανοίξω παίρνω μια βαθιά ανάσα. Τα χέρια μου τρέμουν για κάποιο περιεργο λόγο. Γενικά όταν αγχώνομαι τα χέρια μου ιδρώνουν, μπορεί να με πιάσει ζαλάδα ή πονοκέφαλος·αναλόγως , αλλά τωρα είμαι καλα.... ανοιγω την πόρτα και βλέπω τον ραφαηλ με μια σακούλα ζαχαροπλαστείου στο χέρι να με κοιτάει κατάματα. Επίτηδες το κάνει αυτό! Ξέρει πως νιώθω άβολα όταν κάποιος με κοιτάει στα μάτια... του κάνω νόημα να περάσει και όταν μπαίνει μέσα κλείνω την πόρτα.

Γ:Μόλις έβαλα το φαγητό να κρυώσει... λεω και παίρνω από τα χέρια του τη σακούλα για να τη βαλω στο ψυγείο. Καθώς κλείνω τη πόρτα και γυρνάω να τον κοιτάξω βλέπω πως με κοιτάει επίμονα. Δεν λέει κάτι και εγώ αποφασίζω να φέρω τα πιάτα.

Αφού έχουμε αρχίσει κάπως να τρώμε παρατηρώ πως δεν έχει σταματήσει να με κοιτάζει. Τελικά παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου και κοιτάζει το φαγητό.

Ρ:Ξέρεις... λέει μετά από λίγο διστακτικά. Γυρνάω να τον κοιτάξω και βλέπω να παίζει με το ρύζι και μερικά λαχανικά