Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 84ο

Γαίας POV

Για άλλη μια φορά σκέφτομαι.... τον σκέφτομαι... επικρατεί ένα χάος μέσα στο μυαλό μου... έχω χάσει τον ύπνο μου... κάτι μέσα μου δεν με αφήνει να ησυχάσω... έχω ένα κακο προαίσθημα και όσο εκείνος αργεί να εμφανιστεί τόσο περισσότερο το άγχος μου φουντώνει... το μυαλό μου τρέχει σε εκείνον... δεν μπορώ να το εμποδισω... κάθε νύχτα... κάθε καταραμένη νύχτα έρχεται και με βασανίζει στα όνειρα μου... ξέρω... ξέρω πως είπα πως ολα τελείωσαν... στο μυαλό μου είναι χαραγμένη εκείνη η στιγμή που πήγε να με... να με σκοτώσει... ειδα τα σημάδια... από την πρώτη και ολας μέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ... από την πρώτη και ολας στιγμή που τα βλέμματα μας ενώθηκαν σε εκείνο το μπαρ... ένιωσα τον κίνδυνο... τον φοβο... εκείνη την παράλυση που μου προκαλεί το άγγιγμα του.... η φωνή του... και όμως... ποτε δεν σταμάτησα να τον τσιγκλαω... να του πηγαίνω κόντρα... να του δείχνω κάτι που δεν είμαι... στην ζωή μου έμαθα να κερδίζω τους ανθρώπους με τον αληθινό μου χαρακτήρα όμως με εκείνον είναι διαφορετικά... ήξερα... το ένιωθα πως αν άφηνα την ταπεινή, καλή και ήρεμη Γαια να βγει στην επιφάνεια δεν θα είχα επιβιώσει μέχρι σήμερα... ή... ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω... είμαι αφελής... ποιον κοροϊδεύω;;... αν... αν δεν ημουν εγώ από την πρώτη και ολας ευκαιρία που το έσκασα θα τον είχα καταδώσει... αλλά είναι πάνω από μενα... πάνω από τις δυνάμεις μου... ξέρω.. δεν θα με δει ποτε όπως τον βλέπω εγώ... εκείνος μπορεί να νομίζει πως στα μάτια μου είναι ένα τερας... δεν έχει άδικο... όμως... δεν είναι μόνο αυτό... νιώθω πολλα περισσότερα απ όσα του είπα... μαζί του νιώθω τελείως άλλος άνθρωπος... μου φαίνεται αστείο... είναι αστείο το γεγονός πως κοντά του νιώθω πιο ζωντανή από ποτε... τα μάτια του... η φωνή του... τα φίλα του... τα χάδια του... με κάνουν να νιώθω ζωντανή... ολα αυτά ξυπνούν το είναι μου... ακόμα και ο φόβος που νιώθω... ακόμα και αυτό το τρομακτικό συναίσθημα είναι εκεί να μου θυμίζει πως ο άνθρωπος που μου το προκαλεί με έκανε να νιώσω συναισθήματα που ούτε στα πιο τρέλα μου όνειρα θα μου προσέφερε κάποιος άλλος....είναι τρελο... νιώθω ντροπή...  αφήνω αυτές τις απαγορευμένες σκέψεις που αγγίζουν τα όρια της τρέλας να με καταλάβουν ενώ ξέρω πως είναι λάθος... πως γίνεται να είμαι τόσο τυφλή;;... αυτός ο άνθρωπος έχει σκοτώσει... έχει γεμίσει τα χέρια του με αίμα... και όμως... κλείνω τα μάτια και τα αγνοώ ολα... ολα!... πως;... πως ο ερωτας με κάνει τόσο τυφλή;;... είναι όντως αυτό ή το προκαλώ από μόνη μου;;... μήπως εγώ δεν θέλω να τα παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό γιατί... γιατί.... δεν ξέρω... είμαι πιο μπερδεμένη και εκεί που νομίζω πως φτάνω στην αλήθεια... εκεί που πιστεύω πως έχω βρει την απάντηση στα ερωτήματα μου ολα περιπλέκονται ακόμα πιο πολύ... το κεφάλι μου γυρίζει σα τρελο...