Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 57ο

Αχιλλέα POV

Κλείνω με μεγάλη δύναμη την πόρτα πίσω μου και αμέσως μετά την κλειδώνω. Δεν ξέρει με ποιον τα έβαλε... νόμιζε πως δεν θα την έβρισκα και ακόμα χειρότερα πως θα περναγε το δικό της... οχι μικρή... θα σε κάνω μα υποφέρεις... από δω και πέρα οι μέρες σου μέσα σε αυτό το σπιτι θα είναι ένας σκέτος εφιάλτης! Προχωράω προς το σαλόνι όπου φωνές αρχίζουν να ακούγονται ξανά. Δεν το πιστεύω πως ο Eric εξακοκουθει να μαλώνει με την Emma. Επιτέλους πρέπει να το ξεπεράσει πια και μα σταματάει να με πρήζει να την πετάξω έξω....

Flashback

Με το που μπαίνω μέσα στο σπιτι μαζί με τον Eric από το ταξίδι μας στις Βρυξέλλες αντικρίζω μπροστά μου την Emma. Στην αρχή είχα μείνει στήλη αλατος όμως μετά συνήλθα γρήγορα. Τι θέλει αυτή μέσα στο σπιτι μου και γιατί την άφησαν να μπει μέσα;;; Με αργό και σταθερό βήμα την πλησιάζω και ενώ την κοιτάζω με το πιο σοβαρό βλέμμα που μπορώ να αποκομίσω αυτή τη στιγμή την ρωτάω

Α:Emma τι θες στο σπιτι μου;;;.... ο τόνος μου επιβλητικός και πολύ σκληρός. Από το πρόσωπο της αμέσως σβήνεται αυτό το πονηρό χαμόγελο που είχε ζωγραφιστεί από την ωρα που με είδε και τη θέση του παίρνει ένα μαζεμένο και λυπημένο ύφος

Ε:Θέλω να σου μιλήσω... λέει μαζεμένα ενώ φέρνει τα χέρια της κοντά στην κοιλιά της πιέζοντας το στήθος της για να φαίνεται πιο έντονα από πριν. Το βλέμμα μου πέφτει επάνω του και ομολογώ πως το θέαμα είναι αρκετά ωραίο πράγμα που με κάνει να νιώσω μια ελαφριά ενόχληση στο παντελόνι μου

Α:Ελα στο γραφείο μου... της λεω ενώ την προσπερνάω απότομα και κατευθυνομαι προς τις σκάλες. Πίσω μου ακουω τα βήματα της και από μέσα μου είμαι περίεργος να δω τι στο διολο έχει να μου πει. Δεν έχω καμία ορεξη να την ακούσω ή να την βλέπω μπροστά μου... το ταξίδι με έχει εξουθενώσει και τα νεύρα μου είναι ακόμα τσιτωμενα. Φτάνω στο τέλος του διαδρόμου όπου είναι και η πόρτα του γραφείου μου και το βλέμμα μου πέφτει στην πόρτα στα αριστερά μου. Αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ που είχα γίνει λιώμα και την κοπαναγα κάνοντας της χιλιάδες ρογμες που ακόμα έχουν μείνει μου έρχεται στο μυαλό και νιώθω όλο μου το σώμα να τσιτωνεται... χωρίς άλλη καθυστέρηση ξεκλειδωνω το γραφείο μου και μπαίνω μέσα ενώ αμέσως πηγαίνω και κάθομαι στην πολυθρόνα μου. Όταν πλέον έχουμε μπει και οι δυο μέσα κάνω νόημα στην Emma να καθίσει σε μια από τις δυο καρέκλες μπροστά μου και εκείνη υπακούει.