Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 80ο

Eric POV

Κρατάω το όπλο στο χέρι μου· το οπλίζω και ρίχνω την τελευταία μου σφαίρα στον τελευταίο ζωντανό μπράβο του Λαβάν... όταν πια βλέπω το άψυχο σώμα να κείτεται στη μέση της Σάλας ξεφισαω βγάζοντας ένα βάρος από μέσα μου... πραγματικά δεν ξέρω πως καταφέραμε να γλιτώσουμε... βάζω το χέρι μου στην τσέπη και βγάζω μερικές σφαίρες για να ξανά γεμισω το όπλο μου όταν ξαφνικά πολλαπλοί πυροβολισμοί ηχούν σε όλο το χώρο... τι σκατα;;; Από που έρχεται αυτό;;; Το βλέμμα μου κοίταξε φευγαλέα τους 2 τελευταίους άντρες που έμειναν ζωντανοί από αυτο τον πόλεμο επιβιώσεις όμως μετά καρφώνεται σε εκείνη την χρυσή πόρτα που ειδα τον Αχιλλέα πριν λίγο να μπαίνει μέσα... με γρήγορα βήματα και σχεδόν τρέχοντας σα σίφουνας ανέβηκα τις σκάλες δυο δυο και έφτασα στο διάδρομο... άρχισα να τρέχω μέχρι που έφτασα έξω από την πόρτα. Αρπαξα το όπλο στα χέρια μου, όπλισα και μπήκα μέσα σημαδεύοντας ευθεία... κανεις;;; Το βλέμμα μου αμέσως πέφτει στο νεκρό γεμάτο αιματα τοίχο και κατεβαίνει προς το σώμα πίσω από την έδρα αλλά μετά επικεντρώνεται ακριβώς μπροστά μου όπου κείτονταν ο Αχιλλέας με γύρω του μια λίμνη αίματος... δεν είναι δυνατόν! «ΑΧΙΛΛΕΑ! ΑΧΙΛΛΕΑΑΑ» φώναξα. Έπιασα το σώμα του και ακούμπησα το δάχτυλο μου στον καρπο του αλλά δεν μπορουσα να βρω σφιγμο... ωχ οχι... έσκυψα γρήγορα στο στέρνο του για να ακούσω την καρδιά του... χτυπάει... χτυπάει αλλά αργά.... βγήκα έξω και φώναξα τους άντρες να ανέβουν πάνω γρήγορα... χρειάζεται νοσοκομείο επειγόντως!... με μεγάλη ταχύτητα αλλά προσεκτικά τον βάλαμε στο αυτοκίνητο και εγώ πήγα μαζί του ενώ έστειλα τους άλλους δυο να καλέσουν ενισχύσεις και να πάνε στην έπαυλη... μπήκα στη θέση του οδηγού και πάτησα όσο πιο γρήγορα μπορουσα το γκάζι... στη διαδρομή για την κλινική πηρα τηλέφωνο τον γιατρό που συνεργαζόμασταν και μου είπε να τον παω εκεί... μέσα σε πέντε λεπτα είχα φτάσει έξω από την κλινική όπου περίμενε ένα φορείο. Κατέβηκα βιάστηκα και άνοιξα την πόρτα των πίσω καθισμάτων... με τη βοήθεια τον τραυματιοφορέων τον βάλαμε στο κρεββάτι και σχεδόν τρέχοντας τον μεταφέραμε στα επείγοντα. Με το που τον βάλανε στο δωμάτιο μπροστά μου εμφανίστηκε ο γιατρός

Ε:Κανε ότι μπορεις και γρήγορα!... λεω εκνευρισμένος και εκείνος με κοιτάζει καθώς φοράει την μάσκα του «μη φοβάσαι Eric ξέρω τη δουλειά μου..» λέει κοφτά και μπαίνει σα σίφουνας μέσα στο δωμάτιο... Χριστέ μου... λες να μην προλαβα;;;... μα πως είναι δυνατόν!... δεν έπρεπε να τον αφήσω να παει μόνος του πάνω... έπρεπε να είμαι εκεί μαζί του... όταν τον ειδα να 'κολυμπαει' μέσα σε αυτή τη λίμνη από το δικό του αίμα πάγωσα... και οχι μόνο αυτό δεν παει πολύς καιρός από τον προηγούμενο τραυματισμό του... γαμωτο σου Αχιλλέα! Γιατί είσαι το ηλιθιος! Ηθελες τόσο πολύ να 'καθαρίσεις' το όνομα σου που τωρα παλεύεις να επιβιώσεις!... ΞΕΡΟΚΕΦΑΛΕ!... τη θα πει η Γαια;;... αν της πω πως εγώ σε ώθησα να 'ξυπνήσεις'... σκέφτομαι και αφήνω το κορμί μου να πέσει ελαφρά στην σιδερένια καρέκλα... δεν είχα κακή πρόθεση... ήθελα απλά να μην ξεχάσεις ποιος είσαι και τι έχεις κάνει στη ζωή σου... ισως τελικά να εκανα και λαθος... έπρεπε πριν αποφασίσω να σου πω για τη δουλειά να σε έβαζα να εξασκηθείς.... ήταν πολύ ριψοκίνδυνο όλο αυτό... και γω;;; Πως δεν καταλαβα πως ήταν παγηδα;; Η μια πλεκτάνη πίσω από την άλλη... απ όταν σε γνώρισα ήσουν βυθισμένος στο σκοτάδι... δεν σε άγγιζε τίποτα και κανενας... παντα εσωστρεφής... θυμάμαι πέρασα 40 κύματα για να αποκτήσω την εμπιστοσύνη σου... μου είχες πει πως το μόνο που θες είναι να γινεις ο φόβος Και ο τρόμος... ηθελες να σε σέβονται όλοι προκαλωντας τους τρομο... παντα ησουν πάνω στη δουλειά σου αλλά όταν μπήκε αυτή στη ζωή σου... ακόμα θυμάμαι τότε που μπήκα στο γραφείο του κατά λάθος και τους πέτυχα σε απόσταση αναπνοής... ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα ήταν game over για εκείνον... και όταν έφυγε από εκείνον;;... εκεί ήταν η καταστροφή του... τα πρώτα σημαδια... είμαι σίγουρος πως δεν το παραδέχεται ο ίδιος στον εαυτό του αλλά καλύτερα έτσι... ξέρει πως δεν πρέπει να την μπλέξει... για το καλό το δικό της... τι θα γίνει όμως όταν γεννηθεί το παιδι τους;;... το ερώτημα είναι μαλλον πρέπει να γεννηθεί;;... μπλέκω τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά μου καθώς κοιτάζω τα λευκά πλακάκια...  ξάφνου η πόρτα ανοίγει και ο γιατρός βγαίνει έξω πανικόβλημενος. Πετάγομαι πάνω και τον πλησιάζω