Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 32ο

Δυο μέρες... δυο βασανίστηκες μέρες έχουν περάσει και ακόμα νιώθω απαίσια... αρκούσε μια ολόκληρη μέρα για να μου καταστρέψει τη ζωή.. μια φωτογραφία, μια πλεκτάνη και ένας άντρας μπήκαν στην ζωή μου και έφεραν τα πάνω κάτω... είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι εδώ και μια ωρα και απλά σκέφτομαι.. σκέφτομαι την ζωή μου από δω και πέρα.. Δεν υπάρχει λόγος να μένω άλλο εδώ μέσα άλλωστε ούτε εγώ ούτε ο Αχιλλέας δεν θέλει να βλεπόμαστε... υποθέτω πως κατευνάστηκε η υστερία του δυο μέρες τωρα που έχει να με δει και σκέφτηκε πιο σωστα και λογικά τα πράγματα... Βέβαια εγώ αυτές τις δυο μέρες τι εκανα; «Εκλεγα» την μοιρα μου... δεν πίστευα ποτε πως ο άντρας που αγάπησα όσο ποτε στην ζωή μου πως θα με πρόδωνε με την πρώτη τυχούσα! Από την μια θλίβομαι και απογοητεύομαι με τον εαυτό μου που δεν βρίσκει την δύναμη να τον φτύσει κατάμουτρα για αυτό που μου έκανε αλλά από την άλλη χαιρομαι που δεν θα κάνω παιδι με έναν γελοίο σαν και αυτόν... «ουφ...» είμαι έτοιμη να σκάσω! Από την ωρα που ξύπνησα επι 48 ώρες αναστενάζω... ξέρω πως θα πρέπει να ξεσπάσω και να βγάλω όλο το θυμό από μέσα μου αλλά δεν μπορώ... δεν είναι στο χαρακτήρα μου αυτό. Προτιμώ να τα κρατάω μέσα μου μέχρι να μην αντέξω άλλο και να αφήσω τον εαυτό μου να τα εξωτερικεύσει όταν πια δεν θα αντέχει να καταπίνει και αλλά. Βέβαια ας το δω και από άλλη πλευρά το θεμα! Με τον ραφαηλ τις τελευταίες μέρες δεν τα πηγαίναμε και περίφημα αλλά να μου πεις γιατί να τα πάμε; Αφού η σχέση μας δηλητηριάστηκε χάρη σε εκείνον και την απιστία του;;; Αναρωτιέμαι πόσες μέρες μου φόραγε ΚΕΡΑΤΟ και ήθελε να κάνουμε και παιδι! Το παιδι γιατί; Για να μη χάσει τη σιγουριά του;; Πως δεν το σκέφτηκα; Είμαι τόσα ηλιθια.... τοποθετώ τις παλάμες μου στο πρόσωπο μου για να καλλυψω την ντροπή μου... Αν καθίσω λίγο ακόμα μέσα στο δωμάτιο να κοιτάω τους τοίχους πέρα από ότι θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου θα αρχίσω να θεωρώ ακόμα περισσότερο ηλιθιο τον εαυτό μου... πετάω τα σεντόνια από πάνω μου και σηκώνομαι όρθια. Παω προς τη βαλίτσα μου και βγάζω ένα τζιν με ένα πουλόβερ. Πιάνω πάνω τα μαλλιά μου και βάζω τα μποτάκια μου. Ελπίζω μόνο να βρω τον Αχιλλέα στην κουζίνα για να του πω πως είμαι έτοιμη να φύγω.. ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου με πορεία προς την κουζίνα. Πρέπει να πιω λίγο καφέ για να γίνει ακόμα πιο γαρίδα το ματι μου... βλέπετε δεν μου έφταναν οι 16 ώρες αϋπνίας το βράδυ θέλω και καφέ...

Οταν φτάνω στην κουζινα δεν ήταν κανεις. Τι πρωτότυπο! Αφού εδώ μέσα εκτός από τον Αχιλλέα δεν κυκλοφορεί κανεις... Παω προς την καφετιέρα και κοιτάζω πως δεν έχει έτοιμο καφέ... τελεια! Τωρα αν αρχίσω να ψάχνω τα ξένα ντουλάπια θα έχω ακόμα περισσότερα προβλήματα...