Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 52ο

Σχεδόν οι μισές μέρες πέρασαν από τότε που έφυγε ο Gabriel και ανυπομονώ πως και πως να γυρίσει! Δεν ξέρω γιατί η ιδεα με χαροποιεί τόσο... ίσως φταίει το ότι με πήρε πριν λίγο τηλέφωνο και μου είπε πως μου ετοιμάζει μια έκπληξη! Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αλλά κανεις άλλος δεν είχε σκεφτεί κάτι για μενα εκτός βέβαια από την Ιόλη... η τελευταία φορά ήταν πρόπερσι στα γεννεθλια μου που ήρθε σπιτι μου και μου έφερε μια τούρτα διακοσμημένη με διαφορα ξυλάκια στα οποία είχε κολλήσει πάνω πολαροιντ φωτογραφίες από τις διακοπές μας και τις περιπέτειες στη σχολή μας... αχχχ ωραίες εποχές... αλησμόνητα χρόνια... μακάρι να γυρναγα πίσω το χρόνο... και όταν λεω πίσω εννοώ πολυυυυ πίσω... τότε που πρωτογνώρισα τον ραφαηλ, τότε που πρώτο ερωτευτήκαμε... αυτός μαθυτευομενος στην αστυνομία.. εγώ ακόμα σπούδαζα... ωραιες εποχές... όλες αυτές οι μνήμες που μου δημιουργήθηκαν και με έκαναν να θυμηθώ τα παλιά είχαν ως αποτέλεσμα κάποια δάκρυα χαράς αλλά και στεναχωριας να τρέξουν από τα μάτια μου... επέστρεψα στην πικρή πραγματικότητα... μια πραγματικότητα όπου εγώ είμαι αναγκασμένη να ζω σαν διωγμένη, κυνηγημένη από το ίδιο μου το σπιτι... από τον τόπο τον οποίο μένω... μα έχω τα χέρια μου δεμένα και να μην μπορώ να κάνω τίποτα μόνο και μόνο επειδή δεν είμαι μόνη μου αλλά έχω και ένα μωρό μέσα μου... αυτό είναι άδικο! Η ζωή είναι άδικη! Ποτε δεν περίμενα πως η μοιρα θα μου επιφύλασσε κάτι τέτοιο! Από την μια είμαι ευγνώμων για αυτό που έγινε αλλά από την άλλη δεν ήταν αυτό που ήθελα! Ειμουν σίγουρη πως θα πέρναγα την ζωή μου δίπλα στον ραφαηλ, πως θα είχαμε το μωρό μας, το σπιτι μας... πως θα είμασταν ευτυχισμένοι... πως μετά από μερικούς μήνες θα μπορουσα να ξανά πιάσω δουλειά ως δικηγόρος σε ένα άλλο γραφείο... πως θα φρόντιζα το μωρό μου... πως θα είμασταν μια αγαπημένη οικογένεια και ξαφνικά έρχεται κάποιος και προγραμματίζει την ζωή μου χωρίς να με ρωτήσει! Έρχεται από το πουθενα και με «αναγκάζει» να κυοφορισω ένα παιδι το οποίο δεν είναι δικό μου και του τότε αγαπημένου μου. Αλλά το χειρότερο ήταν οτι μας έδωσε ψεύτικες ελπίδες! Και σε εμένα και σε εκείνον... γιατί όσο επώδυνο ήταν για μενα άλλο τόσο ήταν και για τον ραφαηλ...γεμίσαμε και οι δυο με ψεύτικες ελπίδες... ψεύτικα όνειρα.. και τωρα από εκεί που οι ζωές μας είχαν μια κοινή πορεία χωρίστηκαν... καλύτερα όμως έτσι... από τι στιγμή που με απάτησε αυτό θα ήταν αναπόφευκτο... ξέρω πως έχει περάσει καιρός αλλά το τραύμα ειναι ακόμα νωπό... νιώθω προδομένη... οχι από αυτόν αλλά από την ίδια μου την ζωή! Γιατί εκείνη αποφάσισε για μενα. Θέλησε να ζω μέσα στο φοβο... στο φοβο του να με βρει ο άντρας που πρωταγωνιστεί στους εφιάλτες μου... να ξυπνάω κάθε πρωί με τον τρομο μήπως με βρει και μου προσφέρει την χειρότερη τιμωρία που μπορώ να σκεφτώ... όσο και να θέλω να απαλλαγώ από εκείνον δεν θα τα καταφέρω... τρομάζω που σκέφτομαι πως ολα στην ζωή είναι προκανονισμένα... πως κάποιος άλλος αποφασίζει για το μέλλον σου ακόμα και αν εσυ έχεις προγραμματίσει την πορεία σου. Ολα είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής... ένα βήμα μπροστά να κανεις δεκάδες εμπόδια θα εμφανιστούν... και εκεί που νομίζεις πως μετά από μεγάλο αγώνα τα ξεπέρασες τα επόμενα ελλοχεύουν, έτοιμα να σε σταματήσουν....