Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 66ο

Γαίας POV

Δεν ξέρω πραγματικά πόση ωρα καθόμουν και διάβαζα αυτό το βιβλίο. Από την στιγμή που καθισα στον καναπέ δεν είχα σηκωθεί ούτε για να παω να φάω. Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτές οι ρομαντικές μελουρες σε κάνουν να κολλάς... είναι πραγματικά αδιανόητη η δύναμη του βιβλίου. Πως δηλαδή καταφέρνει να σε καθηλώνει με την πρώτη ανάγνωση... πως σε βάζει μέσα σε ένα κόσμο εξωπραγματικο που στα μάτια τα δικά σου φαντάζει πραγματικός! Ακόμα και τα παραμύθια... που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν όμως όσο τα διαβάζεις τα ζεις...κάποια στιγμή νομίζω πως ακουσα την πόρτα να κλείνει αλλά πρέπει να ήταν η ιδεα μου... δεν μπορώ πραγματικά να πάρω τα μάτια μπυ από τις λέξεις αυτού εδώ του βιβλίου... είναι φορές που η πρωταγωνίστρια με εξωργιζει που δεν λέει στον πρωταγωνιστεί πως τον αγαπάει και άλλες που μπορώ να την καταλάβω... δεν είναι εύκολο να εκφράσεις σε κάποιον τα συναισθήματα σου οποίος και να είναι αυτός... ειδικά σε ζητήματα καρδιάς που ελλοχεύει ο φόβος της απορρίψεις... εκεί πνιγείς μέσα σου τα αισθήματα σου και τα αφήνεις μέχρι να μην αντέξουν άλλο και να βγουν μόνα τους από μέσα σου....  διάβαζα και ξανά διάβαζα είχα φτάσει σχεδον στο τέλος του βιβλίου όταν ξαφνικά νιώθω ένα χέρι να αρπάζει τον καρπο μου και να με τραβάει με τεράστια δύναμη αναγκάζοντας με να σηκωθώ από τον καναπέ και να τον ακολουθήσω...

Γ:Αχιλλέα τι στο καλό κανεις;;; Πως με τραβάς έτσι;;; Άφησε με ποναω!.... του φωνάζω έξαλλη. Τι αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά είναι αυτή;;; Καλα παει καλα;;; Με τραβολογαει τόσο έντονα στις σκάλες κάνοντας με να αγγαλιασω την κοιλιά μου από φοβο μην με ρίξει κάτω. Κάποια στιγμή γυρνάει προς το μέρος μου κοιτάζοντας με με το πιο βλοσυρό βλέμμα που θα μπορούσε να έχει ποτε...

Α:Μη μιλάς και προχώρα!... με διατάζει και μόλις μπαίνουμε στο γραφείο του με βάζει απότομα να καθίσω σε μια καρέκλα και αμέσως μετά ο δυνατός ήχος της πόρτας να κλείνει με κάνει να πεταχτώ πάνω από φοβο. Μα καλα τι στο διολο τον έχει πιάσει.

Γ:ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ;;;.... του λεω με τον θυμό να καίει τα σώθηκα μου ενώ έχω σηκωθεί από την καρέκλα και τον κοιταω έντονα στα μάτια. Εκείνος δεν λέει τίποτα και σε κλάσματα δευτερολέπτου στεκοταν σε απόσταση αναπνοής ακριβώς μπροστά μου. Η καυτή του  ανάσα χτύπαγε στα χείλη μου κάνοντας τα να ε ιδρώνουν... απότομα ένιωθα κάθε εκατοστό του κορμιού μου να ανατριχιάζει και μια τάση να κλείσω τα βλέφαρα μου και να αφεθώ τριγύριζε στο μυαλό μου...