Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 54ο

Γαίας POV

Δεν είναι δυνατόν... ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω... είναι εδώ... εδώ μπροστά μου... μπροστά μου και με κοιτάζει... στο βλέμμα του διακρίνω τον θυμό... με το ένα χέρι μου κρατάω σφιχτά την πετσέτα μου. Νιώθω όλο μπυ το σώμα να τρέμει και ταυτόχρονα να έχει παγώσει.. τινω το πόδι μου με την ελπιδα να κάνω ένα βήμα προς τα πίσω αλλά δεν τα καταφέρνω... τα μάτια μου έχουν παγώσει κοιτάζοντας τα δικά του... αυτό το υπέροχο πράσινο χρωμα που είχα να δω τόσο καιρό και πιάνω τον εαυτό μου να το λησμονεί... δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω... τι πρέπει να πω... πρέπει να φύγω... να φύγω και να αρχίσω να τρέχω μακριά του... απότομα σαν το σώμα μου να ξεκολλάει από αυτό το σοκ που υπεστει κάνω ένα βήμα προς τα πίσω και νιώθω έτοιμη να μιλήσω... αφήνω τη γλώσσα μου να λυθεί και με τρεμάμενη φωνή του μιλάω

Γ:Αχιλλέα τ-τι θες ε-εσυ εδώ;;.... ρωτάω ενώ στο πρόσωπο μου έχει ζωγραφιστεί ο τρόμος. Όσο κάθεται εκεί απέναντι μου και απλά με κοιτάζει νιώθω πως θα πεθάνω. Ξαφνικά νιώθω όλο το σώμα μου να τρέμει και κρύος υδρωτας να τρέχει από το κούτελο μου στους κροτάφους και μετά κατά μήκος του μάγουλού μου... νιώθω την καρδιά μου να μπαίνει και αυτή στο παιχνίδι αρχίζοντας να χτυπάει... να χτυπάει δυνατά... πολύ δυνατά... πιο δυνατά από τότε που ήταν κοντά μου... πιο δυνατά από τις φορές που μου φώναζε.. που με κοίταγε με αυτό το έξαλλο βλέμμα που με έκαιγε.... και τωρα απλά στέκεται εκεί και δεν μιλάει... ούτε κινείται... το βλέμμα μου πέφτει στα χέρια του τα οποία σχηματίζουν δυο γροθιές... τα μάτια του κλείνουν απότομα και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι κολλημένη πάνω στον τοίχο εγκλωβισμένη από εκείνον. Τα χέρια του βρίσκονται δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου και το σώμα του είναι παρά πολύ κοντά μου. Τα μάτια μου είναι καρφομενα με τα δικά του. Το βλέμμα του πλέον είναι γεμάτο οργή... ακουω την ανάσα του βαριά... κάτι παει να πει αλλά αντί για αυτό στα χείλη του σχηματίζεται ένα πλάγιο ειρωνικό χαμόγελο

Α:Πίστευες πως δεν θα σε έβρισκα;;.... ρωτάει πιο πολύ ρητορικά ενώ πριν ολοκληρώσει την πρόταση του το ύφος του είχε αλλάξει και είχε γίνει απόλυτα σοβαρό... το ειρωνικό χαμόγελο είχε εξατμιστεί και ο παλιός κακός του εαυτός άρχισε να βγαίνει ξανά στην επιφάνεια... τον κοιτάζω ανήμπορη να εντιδρασω... δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.... φοβάμαι... φοβάμαι να μιλήσω... να τον κοιτάζω... νιώθω τα πόδια μου να αρχίζουν να τρέμουν και νομίζω πως δεν θα αντέξω για πολύ αυτήν την στενή επαφή... η καρδιά μου είναι έτοιμη να βγει από το στήθος μου ενώ ένα έντονο σφίξιμο ανεβαίνει από το στήθος μου προς το κεφάλι μου... νιώθω την ανάσα μου να χάνει τον ρυθμό της... τι στο καλό μου συμβαίνει;;;; Ξαφνικά αρχίζω να αναπνεύω πιο γρήγορα από ότι συνήθως... είναι σαν κάποιος να μου τραβάει όλο το οξυγόνο... με όση δύναμη μου είχε απομείνει απλώνω τα χέρια μου και σπρώχνω τον Αχιλλέα από κοντά μου ενώ απομακρύνομαι και αμέσως αρχίζω να ανασαίνω αργά. Όλος αυτός ο πανικός που τον ειδα ξαφνικά και ολα αυτά τα συναισθήματα που ξεπετάχτηκαν από μέσα μου με έκαναν να νιώσω μεγάλη δυσφορία. Απότομα νιώθω ένα έντονο τράβηγμα από το μπράτσο μου τόσο ώστε να γυρίσω να κοιτάξω τον Αχιλλέα ο οποίος με είχε πιάσει τόσο δυνατά που άρχισα να ποναω...