Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 47ο

Αχιλλέα POV

Ακόμα μια νύχτα που με βρίσκει να κάθομαι σε ένα καναπέ και στο ένα χέρι να κρατάω το τσιγάρο και στο άλλο ένα ποτήρι ουίσκι. Είμαι ακόμα θυμωμένος... εξοργισμένος με εκείνη, με τους ανίκανους μπράβους και ντέντεκτιβ που δεν μπορούν να την βρουν αλλά πιο πολύ είμαι απογοητευμένος από τον ίδιο μου τον εαυτό... και αυτό γιατί;; Γιατί ειμουν ανίκανος στο να την κρατισω και αυτή και το μυστικό που κουβαλάει σφραγισμένη... κλειδωμένη μέσα στην έπαυλη! Ποτε δεν θα φανταζόμουν πως θα το έσκαγε και θα μου δημιουργούσε τέτοιο πρόβλημα... αλλά θα την βρω... θα την βρω παση θυσία και όταν γίνει αυτό δεν θα ξέρει που να κρυφτεί για να σώσει το τομάρι της... Μέσα στην απόλυτη ησυχια ακουω ξαφνικά την πόρτα του δωματίου να τρίζει αλλά δεν δίνω σημασία. Φέρνω το χέρι μου κοντά στο στόμα μου και τοποθετώ το τσιγάρο στα χείλη μου. Με μια γερή τζουρα αφήνω τον καπνό να εισχωρήσει στους πνεύμονες μου και να με ηρεμήσει... όσο παει εξοργίζομαι ακόμα περισσότερο και πολύ φοβάμαι πως αυτά που θα ακούσω θα με νευριάσουν ακόμα πιο πολύ. Ακουω τα βήματα του Eric τα οποία γινοται όλο και πιο δυνατά, πράγμα που σημαίνει πως έρχεται κοντά μου. Απομακρύνω τι τσιγάρο από τα χείλη μου και διώχνω τον καπνό από μέσα μου.

Α:Αν έχεις να μου πεις κάτι που δεν θα μαρεσει καλύτερα να φύγεις... του λεω ενώ πίνω μια γερή γουλια από το ουίσκι. Αφήνω το υγρό να με κάψει και νιώθω λίγο καλθτερα από πριν. Νιώθω να χαλαρώνω... να ξεχνιέμαι.. ακουω τα βήματα του να σταματούν ακριβώς πίσω από τον καναπέ αλλά δεν δίνω σημασία

Ε:Ξέρεις πως αυτό που κανεις είναι λάθος... λέει σοβαρός με αυστηρό τόνο στην φωνή του. Για μισό λεπτό... με πιο δικαίωμα μου μιλάει με αυτόν τον τόνο;;; Τι τον διόρισαν;; Προστάτη μου ή κάτι τέτοιο;;;

Α:Και σενα η δουλειά σου είναι να μην μιλάς αλλά δεν το κανεις!... του λεω εκνευρισμένος και τότε τον βλέπω να κάθεται στον καναπέ απέναντι μου κοιτάζοντας με θυμωμένα... δεν με νοιάζει όμως.. καρφί δεν μου καίγεται για τις μαλακιες που λέει. Αρπάζω το γεμάτο ποτήρι μου με δύναμη και κατεβάζω το ουίσκι μονομιάς...

Ε:Από την ημέρα που έφυγε αυτή μονίμως σε βρίσκω σε αυτήν την κατάσταση!... λέει ενώ με τα χέρια του διάπλατα ανοιχτά με Δείχνει από πάνω μέχρι κάτω. Το βλέμμα μου προσγειώνεται ακριβώς πάνω του, γεμάτο οργή! Παντα έτσι ειμουν ή μήπως προσπαθεί να με τριτώσει περισσότερο από ότι έχει κάνει τωρα;;;

Α:Κόψε τις μαλακιες Eric!.... λεω εκνευρισμένος και σηκώνομαι όρθιος. Τα βήματα μου νευρικά και γρήγορα. Κόβω βόλτες πάνω κάτω με τα χέρια πίσω από την πλάτη μου. Δεν έχω ξανά πιάσει τον εαυτό μου να είναι τόσο νευρικός. Διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου και νιώθω το κεφάλι μου να αρχίζει να πονάει υπερβολικά... περνάω το αριστερό μου χέρι γύρω από το σβέρκο μου και αρχίζω να τον τρίβω νευρικά.. νιώθω το αίμα μου να βράζει και όλο αυτό γιατί... για αυτό το μικρό διάολο! Από την αρχή ήξερα πως θα ήταν μπελάς! Το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να την καθαρίσω τότε που είχα την ευκαιρία... «ΓΑΜΩΤΟ!!!» Φωνάζω έξω φρενών. Έχω σταματήσει μπροστά από το μίνι μπαρ στο δωμάτιο μου. Τα μάτια μου έχουν θολώσει από θυμό. Αμέσως με μια κίνηση τα ρίχνω ολα κάτω σπάζοντας τα μπουκάλια σε χίλια μικρά κομματάκια. Διαφορα ήδη ποτών ανακατεύονται στο μαρμάρινο πάτωμα αρχίζοντας σιγά σιγά να εξαπλώνονται. Ακουμπάω τις παλάμες μου στο μπαρ για να στηριχτώ και ρίχνω το κεφάλι μου μπροστά... εκείνη η καταραμένη μέρα ξανά έρχεται στο μυαλό μου... παίζει σαν ταινία τις τελευταίες μέρες και δεν λέει να φύγει από το κεφάλι μου...