Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 70ο

Γ:Ξέρεις...Αυτό που έγινε χθες ήταν ένα λάθος κανεις από τους δυο δεν το ήθελε και καλύτερα να μην ξεχνάμε το λόγο που είμαστε και οι δυο σε αυτγ τη θέση γιατί εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω πως είμαι φυλακισμένη εδώ μέσα!... το πρόσωπο του φαίνεται να σκοτεινιάζει επικίνδυνα πολύ... νιώθω το σώμα του να σκληραίνει και απότομα οι φλεβες του να κάνουν την εμφάνιση τους στο λαιμο αλλά και στα χέρια του... το σώμα μου έχει παγώσει... είχα καιρό να νιώσω φοβο όπως την πρώτη φορά που τον συνάντησα... αυτό το συναίσθημα που είχα ξεχάσει έστω και για λίγο... ίσως δεν έπρεπε να μιλήσω...

Καθετε και δεν με κοιτάζει... το βλέμμα του είναι στραμμένο προς άλλη κατεύθυνση... γιατί δεν με κοιτάζει;; Ο Αχιλλέας που ξέρω εγώ τωρα θα με είχε πετάξει από πάνω του και αφού με ειρωνευόταν θα έφευγε από το δωμάτιο αφήνοντας με πληγωμένη από τις προσβολές του... αυτός που έχω μπροστά μου δεν του μοιάζει ούτε στο ελάχιστο... το βλέμμα μου πέφτει πάνω στα χέρια του τα οποία έχουν σχηματίσει δυο αρκετά γερές γροθιές... απότομα νιώθω ένα κραδασμό και καταλαβαινω πως κοπάνησε τα μπράτσα της πολυθρόνας με τις γροθιές του. Το βλέμμα μου πέφτει στο πρόσωπο του.. δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή τη στιγμή αποζητάω ένα του βλέμμα... δεν έπρεπε να το πω αυτό... αλλά γιαυι τον πείραξε τόσο η αλήθεια;;; Τελικά ισχυει αυτό που λένε πως η αλήθεια πονάει... και πονάει πολύ... και ειδικά τον ερωτευμένο.... μέλλον την ερωτευμένη... γιατί αυτός δεν είναι και το ξέρω.... θέλω να με κοιτάξει... πρέπει να με κοιτάξει! Απλώνω το χέρι μου προς το πρόσωπο του έτοιμη να τον αγγίξω αλλά η βαριά και νευριασμενη φωνή του με κάνει να παγωσω

Α:Μη με αγγίζεις!... λέει και με πετάει απότομα από πάνω του για να σηκωθεί... το βλέμμα μου είναι κολλημένο στην τσιτωμενη πλάτη του... «απορώ με τον εαυτό μου..» λέει πιο πολύ σε εκείνον και μέσα από τα δόντια του... τον κοιτάζω παραξενεμενη.. τι εννοεί με αυτό;;; Για λίγα λεπτα ησυχια εξαπλωνόταν σε όλο το δωμάτιο μέχρι που... μέχρι που το ειρωνικό του γελακι ήχησε σε όλο το χώρο... τι είναι τόσο αστείο;; Εγώ κάθομαι και περιμένω να μιλήσει τόση ωρα, να πει κάτι έστω και να με βρίσει και αυτός γελάει;;; « Προφανως και δεν το ήθελα αλλά κάποια έπρεπε να πηδήξω αφού δεν μου καθόταν η άλλη κάτω..» λέει και μπυ ρίχνει ένα πλάγιο βλέμμα... νιώθω όλο μου το σώμα να παραλύει... κάθε δευτερόλεπτο που περνάει η καρδιά μου χάνει και ένα χτυπο... το δωμάτιο απότομα στενεύει... νιώθω πως ο χρόνος έχει παγώσει... δεν ξέρω αν έχω σφιγμο... όλο το σώμα μου μένει ακίνητο... αισθάνομαι τόσο μικροσκοπική και αβοήθητη... μένω εκεί παγωμένη με κάτι μέσα μου να σπάει σιγά σιγά... αργά και βασανίστηκα... «κάποια έπρεπε να πηδήξω αφού δεν μου καθόταν η άλλη»... τωρα εξηγούνται πολλα... ήξερα πως θα με πλήγωνε αλλά αυτό δεν το περίμενα ποτε... αν πριν έπρεπε να σταθείς στο ύψος σου τωρα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου Γαια... μην τον αφήσεις να πάρει την ικανοποίηση που περιμένει... αμέσως αλλάζω έκφραση και ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου.. αναγκάζω τα πόδια μου να περπατήσουν και να με φέρουν ακριβώς μπροστά του. Σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω βαθιά στα μάτια... τόσο όσο δεν τον έχω κοιτάξει ποτε ξανά