Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 90ο

POV Γαίας

Άλλο ένα πρωί που με βρίσκει ξαπλωμένη στο κρεββάτι του... ξέρω... ξέρω πως μετά από εκείνη τη νύχτα δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδω αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... το αίσθημα της απειλής δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου και ο μονος τρόπος να βρω γαλήνη είναι αυτός... πλέον δεν νιώθω ασφαλής πουθενα... απ ότι θυμάμαι σήμερα θα γυρίσει.. παει τωρα μια βδομάδα που είναι μακριά... μακριά μου... ευτυχώς ο Eric φρόντισε να με ενημερώσει μαλλον επειδή με λυπήθηκε... αν και τελικά όσο και να προσπαθεί να μου δείξει πως είναι ίδιος με τον Αχιλλέα κατά βάθος έχει καλή καρδιά την οποία δεν την κατασπαράζει το σκοτάδι... ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που βγήκαν αυτες οι λεξεις από το στόμα του... τον λόγο που μου είπε κάτι τέτοιο εξ αρχης...το λόγο που προσπάθησε να με φοβίσει... να μου δείξει πως είναι και εκείνος σαν όλους τους άλλους εδώ μέσα... γιατί όμως να το κάνει τωρα;;... έχουν όντως αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα;.... το μυαλό μου ανατρέχει στο βράδυ  εκείνο της επόμενης μέρας αφοτου με βρήκε να κοιμάμαι στο δωμάτιο του...

Νιώθω το σώμα μου να τρέμει... κοιτάζω γύρω μου... είμαι στο δωμάτιο μου... άλλος ένας  εφιάλτης... άλλη μια νύχτα που λείπει... κοιτάζω την ωρα από το ρολόι πάνω στο κομωδινο δίπλα μου... περασμένες τεσσερεις... είμαι σίγουρη πως αυτοί οι εφιάλτες είναι ο φόβος που τρέφω μην πάθει τίποτα το μωρό μου... το αίσθημα πως εκείνος ο άντρας θα μπορούσε να μας σκοτώσει δεν με αφήνει να ησυχάσω... όμως χειρότερα... το αίσθημα του να μην με προστατέψει ο άνθρωπος που αγαπω πιο πολύ απ όλους... η πόρτα του δωματίου μου χτυπάει απαλά κάνοντας με να γυρίσω να κοιτάξω προς τα κει... ποιος είναι τέτοια ωρα;... ο Αχιλλέας;;... αποκλείεται γιατί να χτυπήσει ενώ μπορεί να μπουκάρει έτσι απλά μέσα;;... σηκώνομαι όρθια και πλησιάζω προς τα εκεί... ανοίγω την πόρτα και ομολογώ αυτός ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα να έρθει να με δει

Γ:Eric?... ρωτάω μπερδεμένη... εκείνος με κοιτάζει και μου χαρίζει ένα πλάγιο χαμόγελο... τι μπορεί να θέλει τόσο αργά στο δωμάτιο μου;... Ο Αχιλλέας;; Έπαθε τίποτα ο Αχιλλέας;;;... στο πρόσωπο μου χαράζεται ενα βλέμμα αγωνίας και τρόμου... εκείνος με κοιτάζει παραξενεμενος

Ε:Μη φοβάσαι Γαια· ήρθα να δω πως είσαι, ακουσα φωνές και... λέει και τρίβει νευρικά το σβέρκο του... μια ανάσα που δεν ήξερα πως κράταγα μέσα μου βγαίνει από τα χείλη μου και νιώθω να χαλαρωνω... φυσικά... σιγά μη πάθει τίποτα κάποιος σαν αυτόν!... φευγω από την πόρτα και πηγαίνω και κάθομαι στο κρεββάτι μου...