Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 71ο

Τα χείλη του ταιριάζουν απίστευτα πολύ πάνω στα δικά μου... δεν πρέπει... ξέρω πως αν συνεχίσω θα καταλήξουμε χειρότερα από πριν... πως γίνεται ο ίδιος άνθρωπος την μια φορά να με ε ισοπεδώνει και με ένα φιλί να ενώνει τα κομματάκια που σκόρπισε στο πέρασμα του;;... η επιρροή του πάνω μου με τρομάζει... πρώτη φορά νιώθω έτσι... τα συναισθήματα μου με φοβίζουν... είναι τόσο καινούργια και πρωτόγνωρα για μενα που ο φόβος για το άγνωστο με κρατάει δεμένη πίσω... δεν θέλω να ζήσω ξατι και να πληγωθώ... νιώθω ακόμα πόνο για αυτο που έγινε με τον ραφαηλ αλλά ταυτόχρονα νιώθω πως ο πονος μου έχει εξαφανηστει από την μέρα που το έμαθα και ολας εξ αιτιας αυτού του άντρα... αυτού του άντρα που είναι τωρα εδώ μπροστά μου και με φιλάει... απότομα νιώθω τα χείλη του να απομακρύνονται από τα δικά μου. Το βλέμμα μου συναντάει το δικό του όμως είναι τελείως κενό... οι σκέψεις έχουν κατακτήσει το μυαλό μου και αδυνατώ να εκφράσω οποιοδήποτε συναίσθημα... τωρα είμαι πιο μπερδεμένη από ποτε... το ότι είναι εδώ με αποσυντονίζει!.. δεν περίμενα πως θα τον έβλεπα εδώ όταν έβγαινα από το μπάνιο και ποσό μαλλον δεν περίμενα πως θα με φίλαγε... γιατί μου το κάνει αυτό;; Γιατί παίζει έτσι με την καρδιά μου;; Αυτός μπορεί να έχει οποία θέλει... να παίξει με κάθε θηλυκό!... γιατί το κάνει σε μενα αυτό;; Ένας έντονος πονοκέφαλος κάνει την εμφάνιση του και από τον δυνατό πόνο πιάνω το κεφάλι μου...

Α:Γαια!... η φωνή του Αχιλλέα με κάνει να γυρίσω το βλέμμα μου προς το μέρος του. Στο πρόσωπο του έχει σχηματιστεί μια περίεργη έκφραση που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Θέλω να μείνω μόνη μου... έχουν γίνει τόσα που πρέπει να σκεφτώ και να δεχτώ... δεν μπορώ όμως να πάψω να παλεύω με τον εαυτό μου και ξέρω πως στο τέλος αυτή που θα καταστραφεί θα είμαι εγώ. Δεν μπορώ άλλο.. όλο μου το σώμα πονάει... απομακρύνομαι από κοντά του και πηγαίνω να καθίσω στο κρεββάτι μου. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στη Μπορντό μοκετα.. δεν ξέρω πως να νιώσω... κάτι μέσα μου νιώθω να έχει σπάσει... οι αντοχές μαζί με τις άμυνες μου αρχίζουν να με εγκαταλείπουν... ξέρω πως δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα... ξαφνικά νιώθω το κρεββάτι δίπλα μου να βουλιάζει. Γυρίζω το βλέμμα μου προς τα δεξιά και όπως το φανταζόμουν βλέπω τον Αχιλλέα να κάθετε και να με κοιτάει με ένα βλέμμα ανήσυχο;; Μπα... κάποιο λάθος κάνω.. θα είμαι τόσο μπερδεμένη που θα κρίνω τα παντα λάθος... «Είσαι καλα;»... εκεί που είχα γυρίσει το βλέμμα μου προς άλλη κατεύθυνση το ξανά στρέφω προς το μέρος του και τον κοιτάζω με βλέμμα γεμάτο απορία. Κάποιος μου κάνει πλάκα! Δεν μπορεί να το ζω εγώ αυτό το πράγμα... μόλις τωρα με ρώτησε ο Αχιλλέας αν είμαι καλα;;; Ο ίδιος Αχιλλέας... απότομα το βλέμμα του αλλάζει και γίνεται σκοτεινό. Νιώθω απότομα το κρεββάτι να επανέρχεται στη θέση του και κοιτάζω τον Αχιλλέα να χάνεται από το δωμάτιο μου μέσα στα νεύρα... τι στο καλό συμβαίνει;;; Δεν μπορώ να τον ψυχολογισω... αν το κάνω θα χασω το μυαλό μου... ρίχνω το σώμα μου πίσω στο κρεββάτι και κοιτάζω το ταβάνι...