Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 78ο

Α:Χρειάζομαι φωτιά.... λεω στον Eric. Εκείνος με κοιτάζει παραξενεμενος. «Δεν μπορώ να σου εξηγήσω τωρα πρέπει να βιαστούμε» λεω όσο πιο αυστηρά μπορώ. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ...μετά από λίγο καταλαβαίνει τι σκοπεύω να κάνω... αυτή είναι η μοναδική μας ευκαιρία να βγούμε ζωντανοί από εδώ μέσα... «με το που σας δώσω το σήμα  τρέχουμε προς τις σκάλες...» κάνω μια παύση και τους κοιτάω και πιο πολύ τον eric... με ένα μου νεύμα δίνω επιβεβαίωση και φωνάζω «τωρα!».... «μην αναπνέετε!» Συμπλήρωσα όταν πλέον η ράβδος είχε φύγει από το χέρι μου και είχε προσγειωθεί στην μέση της Σάλας. Ένας πράσινος καπνός άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια και αμέσως ξεκίνησα να τον προσπερνάω φτάνοντας κοντά στις σκάλες. Γύρισα να κοιτάξω τον eric «το αφήνω πάνω σου» Λεω και τρέχω να ανέβω τις σκάλες

Ε:Αχιλλέα περίμ-... πήγε να πει αλλά ξεκίνησε να πυροβολεί όσους άντρες είχαν μείνει ακόμα όρθιοι και μπορώ να πω πως ήταν πολλοι. Με γρήγορα βήματα φτάνω έξω από αυτήν την χρυσή πόρτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη οπλίζω το όπλο μου και μπαίνω με φορά μέσα.... πριν προλάβω να αμυνθώ ή να καταλάβω απ όπου μου ήρθε μια σφαίρα προσγειώθηκε στην δεξί μου ώμο κάνοντας με να πετάξω κάτω το όπλο μου το οποίο με το που άγγιξε το πάτωμα εκπιρσοκτωτησε μια σφαίρα η οποία προσγειώθηκε στην τοίχο απέναντι μου... το αριστερό μου χέρι βρέθηκε αυτόματα πάνω στην πληγή μου η απορία άρχισε να αιμορραγεί επικίνδυνα πολύ... το βλέμμα μου πέφτει στον Λαβάν αλλά και στους άντρες γύρω του... ο αριθμός τους ήταν αρκετά μεγάλος... αυτό ήταν... ήρθε το τέλος μου;;...

Λ:Βρε βρε ο Αποστολοπουλος...λέει αυτό το σκουλίκι... το βλέμμα μου πέφτει τότε πάνω του. Καθόταν άνετος στην μεγάλη καρέκλα του πίσω από το γραφείο του με τους μπράβους του να τον έχουν περικυκλώσει

Α:Λαβάν... λεω εξοργισμένος μέσα από τα δόντια μου και τον κοιτάζω γεμάτος οργή... τον βλέπω να με κοιτάει με ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη του και να μπλέκει τα δάχτυλα των χεριών του μεταξύ τους φέρνοντας τα κοντά στο πρόσωπο του.

Λ:Δεν σε είχα για τοσο ηλιθιο ομολογώ· είχες το κότσια ή μαλλον το θράσος να έρθεις μέσα στην έπαυλη μου και να προσπαθήσεις να με βγάλεις από τη μέση· ποσό ανόητος είσαι πια; Σαν τον πατέρα σου... λέει και είμαι έτοιμος να του ωρμησω

Α:ΣΚΑΣΕ ΜΠΑΣΤΡΑΡΔΕ!.... του φωνάζω αλλά σαν απάντηση ένας ήχος πυροβολισμού ακούγεται και βρίσκομαι με τα γόνατα στο πάτωμα «πούστη!»... το βλέμμα μου προσγειώνεται στο πόδι μου απ το οποίο ξεκινάει να τρέχει αίμα... γαμωτο... αν συνεχιστεί αυτό είμαι νεκρός... σκέφτομαι..