Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 55ο

Ανεβάζω το φερμουάρ της ζακέτας μου όσο κοιτάζω την πλάτη του Αχιλλέα επίμονα. Θα μου το πληρώσει... δεν με ξέρει καθόλου καλα... αν νομίζει πως νίκησε και θα περάσει αυτό που θέλει εκείνος ειναι βαθιά νυχτωμένος ... είμαι σίγουρη πως κάνει «υποχωρήσεις» μόνο και μόνο για να φανεί «καλος και δεκτικός» για να γυρίσω πίσω χωρίς να προβάλω μεγάλες αντιστάσεις... θέλει να το κάνει όλο αυτό αναίμακτο για να με κάνει εμένα να 'αιμορραγώ' κάθε μέρα στο ίδιο σπιτι μαζί του...

Γ:Είμαι έτοιμη μπορεις να γυρίσεις... λεω αδιάφορα και τότε τον βλέπω απλά να ξεκινάει και να περπατάει χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει

Α:Προχωρά... λέει ξερα και αδιάφορα. Τόσο πολύ κράτησε η ευγένεια του;;; Αυτό ήταν;;; Γύρισε στον παλιό καλό εαυτό του;;; Τουλάχιστον δεν έχει γίνει τελείως καφρος ακόμα... με το που φτάνουμε κοντά στην εξώπορτα εκείνος σταματάει και γυρίζει απότομα να με κοιτάξει. Το βλέμμα του σοβαρό και άγριο μαζί... μαλλον θέλει να μην επαναληφθεί ο λόγος του για αυτό με κάνει να τον παρατηρώ προσεκτικά «Μην τολμισεις να κανεις καμία μαλακια...» λέει και με κοιτάζει βαθιά στα μάτια. Περιμένει να συμφωνήσω;;; Εκείνος γυρνάει την πλάτη του και ανοίγει την πόρτα ενώ βγαίνει πρώτος έξω... υποθέτω πως η απορία που είχα πριν λύθηκε και δεν ήθελε απάντηση... μόνο να διατάζει ξέρει! Να διατάζει και να περιμένει ο λόγος του να πραγματοποιηθεί έχει δεν έχει δίκιο! Αυτός ο άνθρωπος με βγάζει έξω από τα ρούχα μου! Με κάνει μα χάνω τα όρια μου και να αφήνω το θυμό μου να μου τρώει όλο το είναι μόνο και μόνο για να μην 'φαω' τον ίδιο! Όταν ανοίγει την πόρτα το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι πως δεν υπάρχουν πουθενα άντρες δικοί του. Συγγνώμη μονος του ήρθε μέχρι εδώ;; Ο στρατός του που είναι;;; Με το που βγαίνω από το σπιτι κοιτάζω γρήγορα γύρω μου... μόνο μια διαφυγή υπάρχει και αυτή είναι το δάσος! Χωρίς να χασω άλλο χρόνο και λίγο πριν γυρίσει προς το μέρος μου ο Αχιλλέας αρχίζω να τρέχω με όλη μου την ταχύτητα και την δύναμη προς το δάσος... νιώθω τα πόδια μου να βάζουν τόση δύναμη που όλο μου το σώμα τραντάζεται ολόκληρο... τρέχω και δεν κοιτάζω πίσω μου όμως κάθε φορά που ακουω την άγρια φωνή του Αχιλλέα να κε προστάζει να σταματήσω τόσο περισσότερο βρίσκω την δύναμη να τρέξω μακριά του!

Α:ΓΑΙΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΩΡΑ ΑΛΛΙΩΣ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙΙΙ.... φωνάζει έντονα αλλά δεν τον ακουω... δεν με νοιάζει! Θα τρέξω... θα συνεχίσω να τρέχω... μακριά από εκείνον... από τα τοιχη του... όπως την πρώτη φορά... και θα το κάνω για μενα... για να είμαι εγώ καλα ώστε να είναι και το μωρό μου καλα... από την αρχή θεώρησα πως όλη αυτή η κατάσταση ήταν αρρωστημένη και πως κάποιος κου έπαιζε ένα βρωμικο παιχνίδι αλλά αυτούς τους μήνες που ειμουν μακριά του ένιωθα ελεύθερη!... ειμουν ήρεμη... και αυτή την ηρεμία και ελευθερία δεν θα του την ξανά χαρίσω! Οχι όσο είναι στο χέρι μου... γυρίζω να κοιτάξω πίσω μου και πλέον δεν τον βλέπω πουθενα αυυο όμως δεν σημαίνει πως ακόμα είμαι ασφαλής... συνεχίζω να τρέχω για σχεδόν πέντε λεπτα μέχρι που τε πόδια μου με εγκαταλείπουν τελείως... οι ανάσες μου μεγάλες και γρήγορες... νιώθω πως η καρδιά μου θα βγει από μέσα μου και το στομάχι μου να αρχίζει να ανακατεύεται ξανά... δεν το πιστεύω... τα βήματα μου με σταματούν μπροστά από ένα μεγάλο δέντρο. Απλώνω το αριστερό μου χέρι και ακουμπάω τον κορμό ενώ με το δεξί μου χέρι ακουμπώ την κοιλιά μου. Προσπαθώ να βρω γρήγορα την ανάσα μου γιατί πρέπει να συνεχίσω να τρέχω... δεν είμαι ασφαλής εδώ... λεω και κοιτάζω γύρω μου... όπου τέλος πάντων είναι το εδώ!... σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω προς τα πάνω. Τα τεράστια φύλλα των δέντρων καλύπτουν τον ουρανό με αποτέλεσμα να επικρατεί σκιά σε όλη την έκταση του δάσους... πρέπει να πηγαίνω... πρέπει να αρχίσω να ξανά τρέχω ίσως τελικά να εγκατέλειψε την προσπάθεια του να με πιάσει παι γύρισε πίσω!... λεω στον εαυτό μου αναζωπυρώνοντας την ελπιδα μου όμως αυτη απότομα σβήνεται όταν νιώθω το δυνατό του κράτημα να με πιάνει από το χέρι και με την βοήθεια του σώματος του να με κολλάει πάνω στον κορμό του δέντρου εγκλωβίζοντας με το σώμα του το σώμα μου. Οι ανάσες του βαριες και γρήγορες... είναι λαχανιασμένος όπως και γω... ίσως έχω μια ελπιδα να το σκάσω... αν τον χτυπήσω εκεί που πονάει μπορώ να το σκάσω! Σκέφτομαι και το βλέμμα μου συναντάει το δικό του... στο πρόσωπο του είναι ζωγραφισμένη η οργή...οι φλεβες στο λαιμο του πετάγονται αρκετά έντονα όπως και οι γωνιές στο πρόσωπο του... ποτε δεν είχα προσέξει τα χαρακτηρίστηκα του γιατί παντα με κατέκλυζε το συναίσθημα του φόβου που δεν με άφηνε να προσέξω τίποτα...  τα μάτια του κοιτάζουν τα δικά μου και νιώθω περίεργα ξανά... η τόσο στενή επαφή μας κάνει όλο μου το είναι να αναστατώνεται... νιώθω την καρδιά μου μα χτυπάει παλι δυνατά και μια περίεργη αίσθηση σαν κάτι να με πιέζει κάτω χαμηλά... δεν μπορώ να αφήσω αυτό που μου συμβαίνει να με αποσυντονίσει... αμέσως αρχίζω να κουνάω τα χέρια και τα πόδια μου με δύναμη ώστε να με αφήσει και εκείνη την στιγμή που είμαι έτοιμη να του χώσω γονατια στο επίμαχο σημείο του εκείνος το καταλαβαίνει και νιώθω το γόνατο του να ανοίγει απότομα τα πόδια μου και να ακουμπάει έντονα την περιοχή μου. Νιώθω έναν ηλεκτρισμο να διαπερνάει όλο το κορμί μου και κάνει απότομα το βλέμμα μου να καρφωθεί με το δικό του