Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 25ο

Αχιλλεα POV

[...]
Α:Ξέρω πολλα περισσότερα απ όσα νομίζεις... της λεω επιδεικτικά και τινάζω την στάχτη μέσα στο τασάκι καρφώνοντας τη

Γ:Α ναι και τι ξέρεις ακριβώς;... με ρωτάει απαξιωτικά και σταυρωνει τα χέρια της κάτω από το στήθος της σηκώνοντας το ένα της φρύδι.. δεν θα τα πάμε καλα εμείς οι δυο... είναι τόσο σπαστική...

Α:Μη με προκαλείς κοριτσάκι... λέω ειρωνικά και καπνίζω άλλη μια τζούρα.. Αν δεν κρατάω κάτι στα χέρια μου μπορεί να την αρπάξω και να την πνίξω! Από την πρώτη στιγμή που την ειδα κατάφερε να μου σπάσει τα νεύρα... πρέπει να ηρεμήσω πρώτου κάνω κάτι που θα το μετανιώσω...

Γ:Γιατί τι θα μου κανεις εκτός του να το παίζεις κάτι που δεν είσαι;;... με ρωτάει και την κοιτάω ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια μου. Οπα οπα το παει εκεί που καταλαβα;;;  «Άντρας...» συμπληρώνει και αρχίζω να τα παιρνω... ως εδω αυτό ήταν την έβαψε τωρα... νιώθω τις φλεβες στο πρόσωπο μου και στο λαιμο μου να τσιτωνονται... έχω να νευριάσω τόσο πολύ εδώ και δυο μερες και χάρη σε αυτή τη μικρή κατάφερα να γίνω παλι Τούρμπο....πετάω το τσιγάρο κάτω και αρχίζω να την πλησιάζω... εκεινη δεν κάνει κάποια κίνηση να απομακρυνθεί και αυτό με νευριάζει ακόμα περισσότερο! Εμένα όλοι μα ΟΛΟΙ με φοβούνται και αυτή δεν ξέρει που έχει μπλέξει... σταματάω ακριβώς μπροστά της κοιτάζοντας τη με το πιο θανατηφόρο μου βλέμμα... μπα τωρα είπε να τρομάξει;... το αριστερό μου χέρι βρίσκεται απότομα δεξιά και αριστερά από τα μάγουλα της πιέζοντας τα ώστε να με  κοιτάει ακριβώς στα μάτια.... όταν μιλάω σε κάποιον θέλω πέρα από το να με προσέχει να με κοιτάει στα μάτια ώστε να μην επαναλαμβάνομαι...

Α:Το ότι είσαι ακόμα ζωντανή το χρωστάς στο παιδι μου... λεω και της αφήνω απότομα το πρόσωπο. Εκείνη πιάνει τα μάγουλα της και με κοιτάει με τρομο στα μάτια. Εσυ με έβγαλες εκτός εαυτού... και δεν σου εκανα τίποτα ακόμα...

Γ:Ποιο παιδι σου;;... ρωτάει τρομαγμένη.. ελα τωρα που κάνει και την ανηξερη! Δεν φτάνει που σκαρφίστηκε ολα αυτά με τον άλλο τον παπάρα τωρα το παίζει και αθώα αλλά έτσι είναι φαντάζομαι ποσά θα πήρε για να το βουλώσει....

Α:Ώστε κανεις πως δεν ξέρεις και ολας... ρωταω ειρωνικά και αρχίζω να βράζω ξανά από θυμό...

Γ:Οχι δεν ξέρω πραγματικά! Με έφερες εδώ από το πουθενα, με έχεις κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο τόση ωρα λυποθυμη και όταν ξυπνάω αντί να μου εξηγήσεις τι στο καλό συμβαίνει με αρπάζεις από τα μουτρα και πας να το παίξεις άγριος! Επιτέλους πες μου γιατί με βασανίζεις τόση ωρα!.... λεει και πραγματικά ξαφνιάζομαι. Ώστε είναι και πολύ καλή στο θέατρο... ξαφνικά την βλέπω να πιάνεται από την καρέκλα για να στηρίξει το σώμα της. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο πάνω της... μου φαίνεται πως για τωρα θα πρέπει να ρίξω τους τόνους αλλά αυτό δεν θα μείνει εδώ...