Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 46ο

Γαίας POV

Νιώθω το κρύο να διαπερνάει το κορμί μου. Κοιτάζω γύρω μου και παντού σκοτάδι. Που είμαι;;; Η βροχή στο δάσος δυναμώνει κάνοντας με ακόμα χειρότερα μούσκεμα. Βάζω όση δύναμη έχω αναγκάζοντας τα πόδια μου να αρχίζουν να τρέχουν μέχρι να βρω ένα μέρος να προστατευτώ από τη βροχή. Τρέχω ανάμεσα από δέντρα όμως δεν βλέπω τίποτα για να προστατευτώ. Κεραυνοί και αστραπές κάνουν την εμφάνιση τους πράγμα που σημαίνει πως ο καιρός θα χειροτερέψει ακόμα πιο πολύ. Τρέχω με όλη μου την δύναμη μέχρι που νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από το μπράτσο μου τραβώντας με απότομα και με δύναμη για να σταματήσω. Πως με βρήκε γαμωτο;;; Γυρίζω προς το μέρος του. Το βλέμμα του με τρομάζει... είναι και εκείνος μούσκεμα. Η μαύρη μακρυμάνικη μπλούζα του έχει κολλήσει πάνω στο σώμα του αναδυκνιωντας το γυμνασμένο κορμί του. Τα μάτια μου κοιτάζουν τα καταπράσινα δικά του. Κανεις από τους δυο μας δεν μιλάει. Μια έντονη επιθυμία γεννιέται μέσα μου... ξέρω πως δεν πρέπει αλλά το σώμα μου δεν με υπακούει. Κολλάω το σώμα μου πάνω στο δικό του και ενώνω τα χείλη μας. Φαίνεται ξαφνιασμένος. Δεν τον αδικώ... τα χείλη μου επιτίθενται στα δικά του με μεγάλη μανία. Θέλω να το θυμάμαι! Να θυμάμαι το ποσό αδύναμη είμαι ώστε να μη μπορώ να κατευνασω τις επιθυμίες μου, τα συναισθήματα μου.... για έναν άντρα ο οποίος δεν τα αξίζει....

Ξαφνικά νιώθω ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα και ανοίγω ξαφνιασμενη τα μάτια μου. Κοιτάζω τον χώρο και καταλαβαινω πως βρίσκομαι μέσα στο δωμάτιο... άλλο ένα από αυτά τα όνειρα... ο ήχος στην πόρτα ξανά ακούγεται. Τρίβω με τα χέρια μου τα μάτια μου και ανασηκωνομαι ελαφρά για να καθίσω στο κρεββάτι

Γ:Περάστε... λεω ενώ πετάω την βαριά κουβέρτα από πάνω μου. Η πόρτα ανοίγει και από πίσω της εμφανίζεται ένας αρκετά μαζεμένος Gabriel

G:Να περάσω;;;... με ρωτάει ενώ περνάει το χέρι του πίσω από το σβέρκο του τρίβοντας το νευρικά.. εγώ τον κοιτάζω και χαμογελάω με αυτήν του την κίνηση

Γ:Ναι φυσικά!.... λεω ενώ ανακαθομαι στο κρεββάτι κάπως καλύτερα. Εκείνος με πλησιάζει χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο. Πραγματικά νομίζω πως έχει πολύ ωραίο χαμόγελο... οχι σαν τον άλλο που δεν χαμογελάει ποτε!

G:Μήπως σε ξύπνησα;;Κοιμόσουν;; Ξέρω είναι πολύ νωρίς ακόμα αλλά.... λέει αλλά τον διακόπτω

Γ:Οχι μην ανησυχείς είχα ξυπνήσει πριν χτυπήσεις την πόρτα... του λεω χαμογελαστή. Εκείνος μου χαρίζει ένα πλάγιο χαμόγελο και πλησιάζει πιο πολύ το κρεββάτι ενώ κάθεται στην άκρη ακριβώς απέναντι μου. Φαίνεται λίγο ανήσυχος... «συμβαίνει κάτι;;» Λεω όταν πλέον το βλέμμα του κοιτάει άλλου. Η ερώτηση μου μαλλον τον ξάφνιασε αφού εκείνος αμέσως γύρισε το βλέμμα του ξανά σε μενα. «Συγγνώμη, δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτη!» Λεω μαζεμένη όταν καταλαβαινω πως μαλλον εκανα γκάφα...