Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 91ο

ΓΑΙΑΣ POV

Α:Όποτε το αποφασίσω εγώ... λέει και το βλέμμα μου απότομα συναντάει το δικό του... τα μάτια μου πετάνε φωτιές... τι εννοει όποτε το αποφασίσει αυτός;... τι παιχνίδι παίζει παλι;.. Για άλλη μια φορά προσπαθεί να με παγηδευσει;;;... Δεν πρόκειται να του περάσει!... όσο τρομακτικός και να το παίζει εμένα δεν πρόκειται να με ξανά ξεγελάσει!... ήρθε η ωρα να πατήσω διαγραφή στα παντα και να κάνω αυτό που έπρεπε από των πρώτη και ολας μέρα που ήρθα εδώ μέσα... ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ!....

Νιώθω τόσο θυμωμένη αυτή τη στιγμή... τόσο που πλέον δεν μπορώ να ελέγξω τα ίδια μου τα συναισθήματα... σφίγγω με δύναμη τα δόντια μου και κάνω δυο δυνατές γροθιές τα χέρια μου... σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω κατάματα... εκείνος συνεχίζει να έχει την ίδια στάση απάθειας με πριν... παίρνω μια κόφτη ανάσα και αμέσως του λεω

Γ:Δεν με νοιάζει ούτε τι αποφάσισες, ούτε όλες αυτές οι μαλακιες που βγήκαν από το στόμα σου! Δεν γουστάρεις να με βλέπεις μπροστά σου τότε άσε με να ΦΥΓΩ ΤΩΡΑ!... φωνάζω στο τέλος έξαλλη... εκείνος με κοιτάζει στα μάτια παραξενεμενος... το βλέμμα του έντονο... νιώθω το αίμα στις φλεβες μου να βράζει... μου έρχεται να ορμήσω πάνω του και να... να.... Γαια ηρέμησε... δεν είσαι έτσι εσυ... μην τον αφήσεις να σε ελέγξει παλι.... μην τον αφήσεις να σου βγάλει ξανά αυτή την πτυχή του εαυτού σου που μισείς.... κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα και νιώθω κάπως πιο ήρεμη...

Α:Πολύ καλα... η βαριά και δυνατή φωνή του ηχει στον χώρο κάνοντας με να ανοίξω απότομα τα μάτια μου και να τον κοιτάξω έντονα... το βλέμμα του σκοτεινό... έντονο... συγγνώμη τι μου είπε μόλις τωρα;;... «θες να φύγεις καλώς· μάζεψε τα πράγματα σου και φύγε»... λέει ξερα και γυρίζει το σώμα του ώστε να έχω θεα την πλάτη του... για μισό λεπτό... γιατί με αφήνει να φύγω;;... εννοώ αυτό απαίτησα αλλά αυτός δεν είναι ο Αχιλλέας που εγώ ήξερα... «ακόμα εδώ είσαι;»... η άγρια και επιβλητική φωνή του ηχει στα αφτια μου κάνοντας με να ανατριχιασω... τον κοιτάω επίμονα και παράξενα... θα με αφήσει να φύγω έτσι;;... δηλαδή όπως έφυγα την πρώτη φορά;;.. μαλλον το έσκασα την πρώτη φορά;.. και που θα παω με την κοιλιά στο στόμα;;... αμέσως γυρίζω το σώμα μου και κατευθυνομαι προς την πόρτα του γραφείου του... την ανοίγω και βγαίνω έξω με σκυμμένο το κεφάλι... με το που βεβαιώνομαι πως είναι κλειστή ξεφυσαω... με το που αφήνω το χέρι μου από το πόμολο ένας έντονος ήχος σαν κάτι να πέφτει βίαια κάτω ακούγεται από την άλλη μεριά αλλά δεν δίνω σημασία και απλά ξεκινάω να προχωράω προς το 'δωμάτιο μου'... νιώθω πολύ περίεργα... αντί να χαιρομαι που κέρδισα την ελευθερία μου δεν.... δεν μπορώ να το κάνω... νιώθω τόσο περίεργα... γιατί με άφησε τόσο εύκολα χώρος φωνές, χωρίς καβγάδες να φύγω;;... τόσο πολύ δεν θέλει να με βλέπει;;... τόσο πολύ άλλαξε η στάση του απέναντι μου;;... δηλαδή ούτε να με αξίζει πια δεν θα θέλει;;;.... γιατί ακόμα σκέφτομαι ετσι γαμωτο;;;... γιατί δεν μπορώ να το πάρω απόφαση πως αυτος ο αντρας δεν ειναι για μενα;;... με το που αυτή η σκέψη πετάγεται στο μυαλό μου κουνάω δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου προσπαθώντας να την αποβάλλω και γρήγορα μάλιστα!...  μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και ρίχνω μια μάτια γύρω στο χώρο... δεν ξέρω γιατί νιώθω τόσο περίεργα... δεν ξέρω τι μου συμβαίνει... πλησιάζω προς το κρεββάτι μου και κάθομαι πάνω στο μαλακο στρώμα... πρεπει να βαλω τα πράγματα σε μια τάξη... δεν είναι αντε μαζεύω τα παντα και φευγω.... η κοντινότερη πόλη είναι ώρες μακριά από δω και αυτό που εκανα την πρώτη φορά να παω με τα πόδια δεν μπορώ να το κάνω στην κατάσταση που βρίσκομαι... και είμαι σίγουρη πως αυτος δεν έχει καμία πρόθεση να βοηθήσει... ούτε για κάτι τόσο απλό... άλλωστε μου το ξεκαθάρισε.... και μετά;... πως θα φτάσω στις Βρυξέλλες;;... μόνο με αεροπλάνο... και πως θα ταξιδέψω οκτώ μηνών έγκυος γυναίκα και μόνη!;;.... δεν το πιστεύω!... κρύβω το πρόσωπο μου με τις παλάμες των χεριών μου... βρίσκομαι σε απόγνωση... δεν έχει νόημα να φύγω αυτή τη στιγμή... βάζω σε κίνδυνο και τη δίκη μου ζωή αλλά και του μωρού μου... το βλέμμα μου πέφτει στην φουσκωμένη κοιλιά μου... με το χέρι μου την ακουμπάω και αρχίζω να την χαϊδεύω απαλά... νιώθω μια έντονη κίνηση και σε λιγότερο από ένα λεπτό νιώθω και την πρώτη κλωτσιά... ένα πλάγιο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου... κάτι μέσα μου θέλει να νιώσει αυτό το συναίσθημα της χαράς αλλά κάτι άλλο πιο δυνατό δεν το αφήνει να βγει στην επιφάνεια... και αυτό είναι η θλίψη... θλίψη γιατί ο πατέρας αυτού του παιδιού θα ερχόταν  να μην μας γνώριζε ποτε... στεναχώρια γιατί τα συναισθήματα μου είναι τόσο δυνατά αλλά και λάθος και όλη αυτή η κατάσταση που φαντάζει με γολγοθά κάθε φορά εκεί που νομίζω πως βρηκα την λύτρωση μου κάνω λάθος γιατί οδηγούμε σε ένα αδιέξοδο... ξεφυσαω και κοιτάζω την ντουλάπα μου... απότομα η πόρτα μπροστά μου ανοίγει κάνοντας με να κοιτάξω τρομαγμένη προς τα εκεί... μπροστά μου εμφανίζεται ένας Αχιλλέας και η εικόνα του ειναι πραγματικά τρομακτική... στέκεται κάτω από το κούφωμα και με κοιτάζει έντονα στα μάτια... το βλέμμα του σκοτεινό... τα μάτια του γυαλίζουν υπερβολικά πολύ και το ελάχιστο φως που έρχεται από το παράθυρο από τον σκοτεινό μπλε ουρανό τον κάνει ακόμα πιο τρομακτικό... το βλέμμα μου πέφτει στο χέρι του... εκείνος μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και με τελείως απαξιωτικό τρόπο πετάει κάτι πάνω στο κρεββάτι δίπλα μου... το βλέμμα μου αμέσως κοιτάει τα χαρτιά δίπλα μου.... τι ακριβώς είναι αυτά;;..