Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 34ο

Βρίσκομαι ακόμα «κλειδωμένη» στο δωμάτιο μου και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Προσπαθώ να βαλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη αλλά όπως παντα δεν τα καταφέρνω καθώς από παντού ξεπεταγεται η εικόνα ενός Αχιλλέα να με συνοδεύει με ένα όπλο.. στη θύμηση του το σώμα μου αρχίζει να αντιδρά... νιώθω όλο το κορμί μου να μουδιάζει και μια ελαφριά ανατριχίλα με κάνει να τιναχτώ ελαφρά... κοιτάζω κάτω εδώ και ωρα και παρατηρώ το σπιτι... το παράθυρο μου έχει θεα στην μεγάλη πισίνα η οποία απ ότι καταλαβα έχει μηχανισμό ώστε να μπορεί να κλείνει από πάνω σε περίπτωση που αρχίσει να βραχεί. Κοιτάζω πιο δίπλα όπου ο χώρος, μαλλον το έδαφος κοσμεί ένα απαλό πράσινο γρασίδι. Υποθέτω πως είναι φυσικό και οχι τεχνητό.όπως και να έχει δεν θα έχω την πολυτέλεια του χρόνου να το ανακαλύψω... το βλέμμα μου πέφτει όλη την ωρα πάνω σε αυτό το σιδερένιο «τοίχος» που είναι χτισμένο γύρω από το σπιτι... πραγματικά νιώθω λες και είμαι σε φρούριο... ή μαλλον σε φυλακή καθώς υπάρχουν παντού άντρες ντυμένοι στα μαύρα και το χειρότερο;;; Οχι μόνο επικοινωνούν μεταξύ τους με ασύρματους, έχουν και όπλα πάνω τους... και πως το ξέρω;; Τόση ωρα που περί εργαζόμουν το χώρο ειδα έναν που τράβηξε για λίγο το σακάκι του και φάνηκε το όπλο... το σώμα μου είναι παγωμένο στη θέση του.. έχω αρχίσει ωρα με την ωρα που περνάει και μένω ακόμα εδώ φυλακισμένη να φοβάμαι ακόμα περισσότερο... Και όσο σκέφτομαι πως το σχέδιο μου αρχίζει να ναυαγεί τόσο περισσότερο γεμίζω με απογοήτευση και θλιψη! Θέλω να φύγω από εδώ μέσα αλλά τα πράγματα είναι εναντίον μου! Με τέτοια μέτρα προστασίας δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να φύγω από την πόρτα!.. καλα εδώ που τα λεμε ήξερα από την αρχή πως αυτό ήταν αδύνατο αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου... Οχι Γαια! Δεν πρέπει να το βάλεις κάτω! Πρέπει να φύγεις από εδώ μέσα και μάλιστα άμεσα διότι ο χρόνος αρχίζει να λιγοστεύει... τι θα κάνω αν αρχίσουν οι ζαλάδες και τα σχετικά; Τότε θα είμαι καταδικασμένη να μείνω εδώ... ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Φοβάμαι... φοβάμαι οχι τόσο για μενα αλλά για το παιδι μου.. μαλλον στην κατάσταση που είμαι τωρα πρέπει να φοβάμαι για μενα καθώς το μωρό είναι σχεδόν ανύπαρκτο ακόμα... Ρίχνω μια μάτια τριγύρω και το βλέμμα μου βλέπει δυο άντρες από αυτούς που έκαναν «περιπολίες» στο χώρο να μιλάνε Συνομωτικα και να κοιτάζουν προς το μέρος μου... καλύτερα Γαια να μαζευτείς παντα ήρεμα και χωρίς βιαστικές κινήσεις προς τα πίσω μην βρεθείς μπλεγμένη χωρίς να φταις...λεω στο εαυτό μου για να κατευνάσω τον πανικό που άρχισε να με καταβάλει... Λοιπόν παρε μια βαθιά ανάσα...ηρέμησε... παρε τον αέρα της σίγουρης και δυναμικής γυναίκας και γυρνά προς τα πίσω!... δίνω τις οδηγίες στον εαυτό μου και μετά από λίγο καταφέρνω να το κάνω με μεγάλη επιτυχία... βρίσκομαι πεσμένη με τη μούρη μου κρυμμένη στο μαξιλάρι μου και κρατάω τον εαυτό μου να μην ουρλιάξει!... νιώθω τόσο πιεσμένη και τρομαγμένη... πρώτη φορά βλέπω αυτήν την πτυχή του εαυτού μου και δεν μαρεσει καθόλου! Και ας μην μιλήσω για τον εαυτό που μου βγάζει ΑΥΤΟΣ! Νιώθω τόσο απαίσια που φέρομαι νευρικά, που αφήνω το αίμα μου να μου ανεβεί στο κεφάλι, που κλαιω! Ειμουν ήρεμη μέχρι που εμφανίστηκε αυτό το... το τέρας με τε πελώρια και αργία μάτια! Και είναι και ωραία γαμωτο... αμέσως πετάγομαι πάνω και κοιτάζω τον τοίχο μπροστά μου... ή θα αναγκάσεις το κεφάλι σου μόνο του να κοπανήσει σε αυτόν τον υπέροχο γκρι τοίχο ή τα χέρια σου θα πάθουν το σύνδρομο εξωγήινου χεριού και θα σε αναγκάσουν εκείνα να το κοπανήσεις! Γαια τι λες κοπέλα μου;;; Και γιατί μιλάω στον εαυτό μου;;; Αρχίζω να τρελαίνομαι! Λίγο ακόμα να μείνω σε αυτό το «σπιτι» και θα καταντισω στο τρελοκομείο! Λοιπόν το σχέδιο είναι απλό! Θα αρχίσω να ψάχνω όλο το σπιτι μέχρι να βρω κάποια πίσω πόρτα,πράγμα αδύνατο! Αλλά! Ποτε δεν ξέρεις... έχω την εντύπωση πως στο σπιτι πρέπει να είμαι μόνη μου. Εννοώ πως όλοι αυτοί οι φυλακές πρέπει να είναι μόνο εκτός του σπιτιού αλλά το θεμα μου είναι άλλο! Πρώτα ο Αχιλλέας και μετά το γεγονός πως στο σαλόνι υπάρχουν τεράστιες τζαμαρίες που σε βλέπουν οι φυλακές απ έξω.... τέλος πάντων ας κατέβω για τωρα κάτω και βλέπουμε! Ρίχνω μια τελευταία μάτια έξω από το παράθυρο χωρίς να με δουν οι «κέρβεροι» από κάτω για να βεβαιωθώ πως δεν είναι τυχόν κάποιο αμάξι κάτω και κατευθυνομαι προς την πόρτα... την ανοίγω και περνώ μια ανάσα. Λοιπόν, θα φερθώ απολύτως φυσιολογικά για να μην κινήσω υποψίες ώστε να μπορέσω να ψάξω διακριτικά το σπιτι. Φτάνω τις σκάλες και από το σαλόνι άκουγα ομιλίες... πες μου μόνο πως δεν ήρθε ο μπαμπούλας σπιτι... μόνο αυτό Παναγία μου! Όσο πιο πολύ κατεβαίνω με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω προς τις μεγάλες τζαμαρίες και βλέπω δυο φυλακές μέσα στο σαλόνι να συζητάνε. Προφανως δεν μπορώ να ακούσω τι λένε αλλά έχω την εντύπωση που έχει να κάνει με μενα... κατεβαίνω και το τελευταίο σκαλί όσο πιο ήσυχα μπορώ για να μην τραβήξω την προσοχή τους. Γαια μην πανικοβαλεσαι και πιάσε το αριστερό σου χέρι που τρέμει σα τρελο! Είμαι δυο βήματα μακριά από την κουζίνα όταν ακουω μια βαριά άγριο φωνάρα να με φωνάζει με οχι και τόσο ευγενικό τρόπο...