Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 44ο

Κατά την διάρκεια της διαδρομής και μέχρι να φτάσουμε εγώ με τον Gabriel είχαμε πιάσει κανονική συζήτηση. Αρκετές φορές με έκανε να γελάσω και πραγματικά με ολα αυτά έσπασε τον πάγο που υπήρχε μεταξύ μας. Πραγματικά είναι πολύ αστείος και ξέρει πως να κάνει τους γύρω του να χαμογελάνε. Κατά την διάρκεια των συνομιλιών μας είχα την ευκαιρία να τον παρατηρήσω και λίγο καλύτερα. Είναι αρκετά γυμνασμένος και έχει και ένα μικρό τατουάζ γύρω από το δεξί του μπράτσο. Αλλά το πιο ωραίο πάνω του είναι τα μάτια του. Έχουν ένα περιεργο κάστανο πράσινο χρωμα που σε κάνουν να θες να τα παρατηρήσεις... δεν είναι σαν του Αχιλλέα βέβαια.. δεν κρύβουν μέσα τους μυστήριο, δεν σε κάνουν να νιώθεις μια βαθιά περιέργεια να ανακαλύψεις τι κρύβεται πίσω από αυτά... ξαφνικά νιώθω το αυτοκίνητο να σταματήσει να κινείται πράγμα που με κάνει να γυρίσω να κοιτάξω τον Gabriel. Εκείνος κάνει το ίδιο και πραγματικά αρχίζω να νιώθω λίγο άβολα ξανά.

G: φτάσαμε!... λέει όλο χαρά και εγώ γυρίζω να κοιτάξω έξω.. είμασταν στην μέση του πουθενα κυριολεκτικά! Τι γίνεται Παναγία μου;; Εκείνος βγαίνει έξω από το αμάξι και κάνω και εγώ το ίδιο. Σχεδόν πετάχτηκα έξω. Ο Gabriel γυρίζει να με κοίταξει και του φεύγει ένα γελακι. «λίγο πιο κάτω είναι το σπιτι μου..» λέει καο ανοίγει το πορτμπαγκάζ για να βγάλει την βαλίτσα μου.

Γ:Δεν καταλαβαινω, εσυ δεν μένεις στο Bastogne;;;.... λεω και εκείνος έρχεται κοντά μου γελώντας

G:Οχι ακριβώς... λέει και ξεκινάει να περπατάει με το σάκο στο χέρι του.

Γ:Τι εννοείς;;... ρωτάω και τρέχω για να βρεθώ ακριβώς δίπλα του μια και περπάταγε πολύ γρήγορα και είχε απομακρυνθεί αρκετά από κοντά μου

G:Μένω ένα τεταρτο μακριά από την πόλη του Bastogne... λέει και τον κοιτάζω παραξενεμενη.. η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα αυτό γιατί από αυτά που μου έλεγε ο Jackson καταλαβα αλλά! Μετά από πέντε λεπτα περπατήματος που μεταξύ μας μου φάνηκαν αιώνες μπροστά μου εμφανίστηκε ένα αρκετά μεγάλο σπιτι το οποίο ήταν χτισμένο από πέτρα.. πραγματικά φαίνεται υπέροχο! Ο Gabriel σταματησε ακριβώς μπροστά από την πόρτα και έβγαλε τα κλειδιά του για να ξεκλειδώσει. Όταν άνοιξε την πόρτα έκανε στην άκρη αφήνοντας με να περάσω πρώτη «καλώς ήλθες στο σπιτι μου» λέει και εγώ προχωράω προς τα μέσα. Πραγματικά η διακόσμηση είναι τρομερή! Το σαλόνι είναι σε απαλό τα γήινους τόνους και ενώνεται με την κουζίνα ενώ ακριβώς μπροστά μου απλώνεται ένας διάδρομος που υποθέτω πως οδηγεί σρο υπόλοιπο σπιτι... «σαρεσει;» Με ρωτάει όταν κλείνει την πόρτα. Νιώθω την παρουσία του ακριβώς από πίσω μου και νιώθω τα πόδια μου να παγώνουν. Γυρίζω γρήγορα για να τον κοιτάξω και πραγματικά τα σώματα μας χώριζαν λίγα μόνο εκατοστά