Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 51ο

Νιώθω το έντονο φως να πέφτει στα μάτια μου πράγμα που με αναγκάζει να τα ανοίξω. Τα ανοιγοκλείνω αργά μέχρι να συνηθίσω το έντονο φως και αφού πλέον νιώθω εντάξει καταλαβαινω πως βρίσκομαι στο σαλόνι ξαπλωμένη πάνω στον καναπέ. Ανασηκώνω το σώμα μου και τρίβω τα μάτια μου. Ένας οξύς πονοκέφαλος κάνει την εμφάνιση του και από τον πολύ πόνο ένας μορφασμός βγαίνει από το στόμα μου. Σφίγγω έντονα τα μάτια μου και σουφρωνω τα φρύδια μου. Ποναω τόσο πολύ!

G:Πιες αυτό... η φωνή του Gabriel ακούγεται ξαφνικά πράγμα που με κάνει να πεταχτώ από το φοβο μου. Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω να στέκεται μπροστά μου κρατώντας στο ένα χέρι ένα ποτήρι με νερό και στο άλλο μια ταμπλέτα με χάπια

Γ:Τι είναι αυτά;;... τον ρωτάω όταν πλέον έχω πάρει και το ποτήρι και τη ταμπλέτα στα χέρια μου. Εκείνος χαμηλώνει το σώμα του για να είναι στο ίδιο ύψος με μενα. Ένα τσούξιμο στο λαιμο μου με κάνει να βήξω απότομα

G:Παυσίπονα είναι... λέει και με κοιτάζει βαθιά στα μάτια. Νιώθω τόσο χάλια! Πονάει το κεφάλι μου τόσο πολύ, λες και κάποιος έχει πάρει ένα σφυρί και με χτυπάει ασταμάτητα. Αφήνω για λίγο το ποτήρι και βγάζω ένα χάπι και το πίνω μπας και νιώσω λίγο καλύτερα. Τωρα δεν νομίζω να επιτρέπεται να παίρνω χάπια στην εγκυμοσύνη μου αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... υποφέρω.. και όσο προσπαθώ να θυμηθώ γιατί ποναω τόσο τα χτυπήματα γινοται έντονα «Θες να σου φτιάξω ένα τσάι;;» Με ρωτάει ο Gabriel ενώ σηκώνεται όρθιος.

Γ:Οχι εντάξει θα φτιάξω εγώ ένα καφέ. Ευχαριστω πάντως... λεω και βγάζω το σεντόνι από πάνω μου. Φοράω τις παντόφλες μου και ετοιμάζομαι να σηκωθώ όταν ξαφνικά νιώθω τα παντα να γυρίζουν. Γιατί βλέπω αστεράκια;; Μη μου πεις πως θα λυποθυμησω;;

G:Πρόσεχε!... λέει ο Gabriel και νιώθω τα χέρια του απότομα να τυλίγονται γύρω από την μέση μου. Αυτόματα το βλέμμα μου συναντάει το δικό του και η όλη κατάσταση είναι πιο άβολη από ποτε! «Συγγνώμη..» λέει και παίρνει τα χέρια του από την μέση μου

Γ:Δεν πειράζει... λεω ενώ ακόμα νιώθω να ζαλίζομαι. Τι στο καλό μου συμβαίνει;;;

G:Καλύτερα να καθίσεις θα σου φτιάξω εγώ τον καφέ... λέει χαρίζοντας μου ένα ζεστό χαμόγελο. Του ανταποδίδω και γνέφω καταφατικά. Εκείνος απομακρύνεται και εγώ ξανά κάθομαι στον καναπέ με Τία σκέψεις μου να είναι ακόμα θολές και το κάψιμο στο λαιμο μου να γίνεται όλο και πιο έντονο... και το στομάχι μου... σκεφτομαι και πιάνω την κοιλιά μου..