Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 56ο

Η διαδρομή μέχρι την έπαυλη νόμιζα πως έγινε μέσα σε μέρες ξαι οχι απλά μέσα σε λίγες ώρες. Πήγαμε πρώτα με το αυτοκίνητο μέχρι τις Βρυξέλλες και από κει πήραμε αεροπλάνο για να πάμε στην Γάνδη. Από κει μας περίμενε ένα αυτοκίνητο του Αχιλλέα γεμάτο με τους μπράβους του φυσικά.. κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται το φιλί του... τα συναισθήματα που ένιωσα όταν ήταν κοντά μου... δεν το πιστεύω πως τον άφησα μέσα σε μια μέρα να με δει γυμνή και να με φιλήσει... είμαι σίγουρη πως το έκανε επίτηδες... άλλωστε τι λόγο θα είχε να φιλήσει κάποια σαν και μενα όταν πριν με είχε μειώσει;;; Είμαστε μέσα στο μαύρο μεγάλο αυτοκίνητο. Στα μπροστά καθίσματα κάθονται οι δυο μπράβοι του Αχιλλέα και πίσω εμείς.. στην μια άκρη εγώ και στην άλλη εκείνος.. από την στιγμή που με είδαν τα μάτια τους ήταν γεμάτα μίσος... φαντάζομαι πως ο Αχιλλέας μετά την δραπέτευση μου θα τους έκανε το βίο αβίωτο... αυτό που σκέφτομαι είναι πως όλοι εκεί μέσα θα με μισούν... ακόμα και ο Eric που μέχρι πριν μου μίλαγε και με βοηθαγε τωρα θα μου έχει γυρίσει και αυτός την πλάτη.. ίσως τελικά δεν θα έπρεπε να είχα φύγει... θα ήταν καλύτερα να το διαπραγματευτομουν μαζί του... στη σκέψη και μόνο αυτής της ανοησίας όλο μου το είναι άρχισε να 'γελαει'... ποιον θέλω να κοροϊδέψω;;; Γιατί να γεμισω τον εαυτό μου με ψεύτικες ψευδαισθήσεις;;; Ο Αχιλλέας δεν είναι φια τίποτα! Δεν είναι άνθρωπος που θα καθησει να σε ακούσει..  το πολύ πολύ να σου φυτέψει καμία σφαίρα στο στέρνο μόνο και μόνο για να μην σε ακούει... τωρα που το σκέφτομαι ποτε δεν μου είπε τι δουλειά κάνει... απ ότι έχω διαπίστωσα και μόνη μου , παρ όλο που δεν μου το είπε ο ίδιος, είναι αυτό που μου είχε πει όταν πρωτοήρθα εδώ... ο φόβος και ο τρόμος... αυτό μου προκαλεί... φοβο... τρομο... ταχυπαλμία... κάνει κάθε εκατοστό του κορμιού μου να ξυπνάει όταν είμαι κοντά του... κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω μόνο δέντρα.. υποθέτω πως κοντεύουμε να φτάσουμε· και τελικά είχα δίκιο... μπροστά μου σιγά σιγά άρχισαν μα εμφανίζονται τα τεράστια σιδερένια 'τοιχη'... αυτά που από δω και πέρα θα με κρατήσουν φυλακισμένη... ξαφνικά ένας έντονος κραδασμός με κάνει να πεταχτώ από την θέση μου

Α:Πρόσεχε!... η φωνή του Αχιλλέα ακούγεται άγρια. Απευθύνοταν στον οδηγό ο οποίος όπως ανέβηκε το πεζοδρόμιο για να ανεβασει το αμάξι πάνω στο γκαζόν έκανε τις ρόδες να κολλήσουν.. αφού άνοιξαν οι τεράστιες πόρτες εκατοντάδες μαυροφορεμένοι άντρες άρχισαν να απλώνονται σε όλη την έκταση της έπαυλης... είναι περισσότεροι από όσους είχα δει στην αρχή.. υποθέτω πως δεν θα με αφήσει να φύγω ξανά ζωντανη... το νεκρή δεν θέλω να το σκέφτομαι καν.. το αμάξι σταματάει και γυρίζω να κοιτάξω φευγαλέα τον Αχιλλέα ο οποίος είχε ανοίξει ήδη την πόρτα για να βγεις από το αμάξι. Το ίδιο εκανα και γω αμέσως μετά. Με το που πάτησα το πόδι μου στο πράσινο γρασίδι σχεδόν όλοι οι άντρες γύρισαν να με κοιτάξουν ο καθένας με τα δικά τους άγρια και απειλητικά βλέμματα... το μόνο που μπορουσα να κάνω πλέον ήταν απλά να χαμήλωσω το βλέμμα μου και να αρχίσω να περπατάω προς την πόρτα... ο Αχιλλέας ήταν ακριβώς μπροστά μου σε όλη την διαδρομή και από πίσω μας μερικοί άντρες ντυμένοι στα μαύρα... ήθελα να ήξερα περιμένει να το σκάσω με όλους αυτούς εδώ;; Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κλαψω... να κλαψω μέχρι να με πνίξουν οι ίδιοι μου οι λυγμοί... λίγο πριν ανοίξει την πόρτα φωνές άρχισαν να ακούγονται από μέσα κάνοντας με να σηκώσω το βλέμμα μου και να κοιτάξω προς την κλειστή πόρτα. Όταν πλέον η πόρτα έχει ανοίξει μπορώ να ακούσω καλύτερα