Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 88ο

Γαίας POV

Αν πριν οι εφιάλτες μου στοίχειωναν τα όνειρα μου τωρα στοιχειώνουν και την καθημερινότητα μου... δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό... από χθες το βράδυ... από την ωρα που έφυγα από το δωμάτιο του μέχρι πριν λίγο δεν μπορουσα να σταματήσω να κλαιω... ευτυχώς στέρεψα από δάκρυα αλλιώς είμαι σίγουρη πως ακόμα και τωρα θα έκλαιγα... δεν το πιστεύω... γιατί;;;... γιατί αφήνω τις σκέψεις μου να με παρασύρουν  σε μια πραγματικότητα που δεν υφίσταται;... είναι δολοφόνος γαμωτο!.. ένα άκαρδο κτήνος που ποτε δεν πρόκειται να αγαπήσει κανενα!... γιατί είμαι τόσο ηλιθια;;... γιατί κάνω όνειρα και λεω πράγματα που μετά μετανιώνω πίκρα;;... γιατί προσπαθώ για κάτι που ποτε δεν θα αλλάξει;;;... για μια κατάσταση που θα μείνει έτσι για παντα;;;.... ακόμα νιώθω το ρίγος που μου προκάλεσε ο τρόπος του... ο φόβος κυριαρχεί μέσα μου τρώγοντας τα σώθηκα μου... γιατί έγινε τόσο άγριος γαμωτο;;;... γιατί γύρισε πίσω στον παλιό κακο του εαυτό;;;... μα τι λεω;... ποτε δεν αλλαξε... ούτε στο ελάχιστο... απλά πριν κράταγε τον θυμό του σε ένα λογικό όριο... τι έχω κάνει για να τα αξίζω ολα αυτά;;;... γιατί η μοιρα με έφερε κοντά σε ενα τέτοιο κτήνος;;... γιατί η καρδιά μου άνοιξε τις πύλες της και τον άφησε έτσι... έτσι απλά... χωρίς καμία προειδοποίηση... αγνοώντας ολα τα σημάδια να μπει και να τη χαρακώσει;;... να χαράξει για παντα το όνομα του πάνω της;;;... γιατί είναι τόσο δύσκολο να βαλω ένα τερμα στα συναισθήματα μου;;... δεν θέλω να τον αγαπω!... δεν θέλω να είμαι γύρω του... κοντά του... είναι ολα τόσο μαύρα... τόσο σκοτεινά... όταν βρίσκομαι μαζί του νιώθω πως Βυθίζομαι όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι του... και... και αντί να με ενοχλεί αυτό κάτι μέσα μου... βαθιά μέσα μου είναι έτοιμο να βυθιστεί μαζί του... να παλέψει με τους δαίμονες του και να τον ελευθερώσει από τα δεσμά του παρελθόντος του... ποια είμαι όμως εγώ;;... ποια είμαι που θέλω με το έτσι θέλω και τόσο... τόσο εγωιστικά να μπω στη ζωή του και να τον τραβιξω έξω από ένα δρόμο που χάραξε μέσα σε τόσα χρόνια;;... να του διαλύσω τη ζωή μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κάνοντας τον να ξεχάσει τα εγκλήματα του;;;... είναι τρελο... είναι άδικο... όπως εμένα δεν μου άρεσε που κάποιος άλλος... κάποιος τρίτος με έφερε στη ζωή του καταστρέφοντας τη δίκη μου... έτσι δεν μπορώ και γω να παρέμβω στη δίκη του... τερμα πια τα ψέματα... είναι ανώφελο να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου... να προσπαθώ να κοροϊδέψω τον ίδιο μου τον εαυτό γνωρίζοντας πως ολα όσα λεω είναι ψέματα αλλά παρ ολα αυτά συνεχίζω να αναγκάζω τον εαυτό μου να τα πιστέψει... δεν μπορώ να σταματήσω να νοιάζομαι... να τον αγαπω... ναι... πλέον το παραδέχομαι... πλέον είμαι έτοιμη να πληγωθώ θανάσιμα... να σπάσω την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια με κάθε του λέξη... δεν έχει νόημα να το παλεύω... να παλεύω μρ τον ίδιο μου τον εαυτό για να του επιβάλω μια αλήθεια ψεύτικη... μια αλήθεια που ήθελα να πιστέψω για το προστατευτώ... είμαι ερωτευμένη... τον αγαπω και αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω... όσο και να ξέρω πως είναι λάθος... πως αυτό που θέλω δεν θα γίνει ποτε δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να γίνω παρατηρητής των ίδιων μου των επιλογών... τουλάχιστον είμαι σίγουρη πως το παιδι μου όταν γεννηθεί θα πάρει την αγάπη και των δυο μας... θα του δώσω να καταλάβει μέσω των δικών μου συναισθημάτων την ζεστασιά και την αγάπη που τρέφω για τον πατέρα του... δεν θα νιώσει ποτε πως ο πατέρας του δεν θα είναι δίπλα του γιατί θα έχει εμένα... είμαι έτοιμη να κάνω τα παντα για εκείνο... και για εκείνον... ακόμα και αν αυτο συμαινει να με διώξει για παντα από την ζωή του... ο πονος στο στήθος μου όσο παει και γίνεται πιο δυνατός... τα ίδια μου τα λόγια με πονάνε αλλά καλύτερα έτσι... καλύτερα να τα ακούσω πρώτα από το δικό μου το στόμα και να πονέσω... παρά από το δικό του και να γίνω χίλια κομμάτια... έχω φτάσει στα όρια μου πλέον... κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να αντέξω... δεν μπορώ να λυγισω ακόμα... οχι ακόμα... είναι δύσκολο να φανώ δυνατή όταν έχω να παλέψω με δαίμονες... στο μυαλό μου κυριαρχούν διάφορες σκέψεις... σκέψεις διαφορετικές απ όσες εκανα μέχρι τωρα...