Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 63ο

Γαίας POV

Ανοίγω την πόρτα εροιμη και γεμάτη θάρρος. Προχωράω προς τον διάδρομο όμως μια γνώριμη φωνή με κάνει να σταματήσω και να γυρίσω προς το μέρος από το οποίο ακούστηκε. Μπροστά μου αντικρίζω τον Eric ο οποίος με πλησιάζει με αργά βήματα.

Ε:αν ψάχνεις τον Αχιλλέα έφυγε πριν από λίγο... λέει ενώ περνάει το αριστερό του χέρι γύρω από το σβέρκο του τρίβοντας τον κάπως αμήχανα. Αμέσως όλος αυτός ο θυμός που είχα μέσα μου συγκεντρώνεται σε μια έντονη ανάσα την οποία αφήνω να βγει από μέσα μου. Αμέσως νιώθω πιο ήρεμη και πιο χαλαρή. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχω πάθει. Πως γίνεται αυτός ο άγριανθρωπος να... να μου έλειψε...

Γ:Ξέρεις ποτε θα γυρίσει;... είναι το μόνο που ρωτάω. Η φωνή μου όσο αδιάφορη και να προσπαθήσω να ακουστεί στο τέλος ένα έντονο στίγμα πίκρας βρίσκει την θέση του και τρυπώνει... ο Eric με κοιτάζει παραξενεμενος για λίγα δευτερόλεπτα

Ε: Μαλλον το βράδυ... λέει και μου χαμογελάει άχνα. Ασυναίσθητα χαμογελάω και γω με έντονη την παρουσία τηα αμηχανίας και της απογοήτευσης...

Γ:εντάξει... λεω και ξεκινάω να βηματίζω προς την πόρτα της κρεββατοκαμαρας μου. Ξέρω πως πρέπει να του μιλήσω και θα το κάνω. Όταν επιστρέψει πρέπει να με ακούσει. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι... δεν μπορώ άλλους καβγάδες και εντάσεις... οχι τόσο για μενα αλλά για το μωρό... κάνει σαν να μην υπάρχει και αυτό είναι που με εκνευρίζει πιο πολύ απ ολα... εκεί που είμαι έτοιμη να μπω μέσα στο δωμάτιο η φωνή του Eric με κάνει να γυρίσω να τον κοιτάξω

Ε:Θέλεις να πάμε να καθίσουμε στο σαλόνι να μιλήσουμε;;; Η emma έφυγε και σκέφτηκα πως θα ήταν καλό για σενα να μιλήσεις σε κάποιον από το να είσαι για άλλη μια φορά κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο σου... λέει και πραγματικά με ξάφνιασε. Δεν λεω τον συμπαθώ παρά πολύ τον Eric και χαιρομαι που δεν μου γύρισε την πλάτη ή που δεν με κοίταγε με μισό ματι αλλά δεν παύει να είναι το δεξί χέρι του Αχιλλέα... και αν του πω πως νιώθω και ολα αυτά μου γυρίσουν μπούμερανγκ;;; Φοβάμαι... αλλά πιο πολύ φοβάμαι την μοναξιά... το να μπω ξανά σε αυτό το δωμάτιο και να κοιτάζω τους πέντε τοίχους.

Γ:Ναι φυσικά!... λεω και του χαρίζω ένα πλάγιο χαμόγελο... δεν μου μένει να χασω και τίποτα άλλο... η ελευθερία μου είναι χαμένη... η ηρεμία μου... η ζωή μου... τωρα μένει μόνο η καρδιά μου...

Μετά από λίγο είχαμε φτάσει στο τεράστιο σαλόνι και καθόμασταν στον ένα καναπέ εγώ και στον άλλο σχετικά δίπλα μου ο Eric. Για λίγη ωρα δεν μίλαγε κανεις. Εγώ έπαιζα με τα μπλεγμένα δάχτυλα μου και ο Eric φαινόταν σκεπτικός... η απόλυτη ηρεμία στο χώρο διακόπηκε όταν ο Eric με ρώτησε κάτι που πραγματικά δεν το περίμενα