Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 62ο

Πέρασαν αρκετές μέρες από εκείνο το περιστατικό στο μπάνιο με τον Αχιλλέα αλλά δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου... δεν ξέρω τι με έχει πειράξει πιο πολύ απ ολα... το μόνο που ξέρω είναι πως συνέχεια τριγυρίζει στο μυαλό μου μια φράση του: 'απλά την ωρα μου περναω'..... «απλά την ωρα του...» επαναλαμβάνω ψελλίζοντας...

Ε:Ειπες κάτι Γαια;;;.... η φωνή του Eric με κάνει να σηκώσω το βλέμμα μου από την κούπα μου και μα τον κοιτάξω αμήχανα... με ένα βλέμμα τελείως χαμένο... χαμένο στο κόσμο μου...

Γ:Οχι, οχι τίποτα!.... λεω και ξανά κατεβάζω το βλέμμα μου στη κούπα μου. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ... κάθε μέρα, κάθε πρωί εγώ βρίσκομαι στην ίδια θέση μέσα στην κουζίνα καθισμένη σε ένα σκαμπό, στον ίδιο χώρο με τον Eric... εκείνος μαζεύει λίγο την κουζίνα πριν μα πιει καφέ... εγώ κάθε πρωί τον ρωτάω αν θέλει βοήθεια αλλά παντα αρνείται κατηγορηματικά και μετά....

Ε:Παλι εσεις μπροστά μου.... και μετά αυτό... κάθε πρωί την ίδια ωρα, ή μαλλον κάθε μεσημέρι στις 12 ξυπνάει η 'κοιμισμένη' ανοίγει την μασέλα της διάπλατα για να χασμουρηθεί και ξύνει το κεφάλι της ανακατεύοντας τα μαλλιά της... μπαίνει στην κουζίνα, σπρώχνει τον Eric και του αρπάζει με την βία την κούπα του και πίνει καφέ μόνο και μόνο για να του σπάσει τα νεύρα... βέβαια δεν είναι κάθε πρωί τόσο 'ήσυχο' υπάρχουν φορές που είμαστε έτοιμες να πιαστούμε στα χέρια εγώ και αυτό το κόκκινο ξεκωλο αλλά ο Eric προσπαθεί να διατηρήσει την ηρεμία... γυρίζω το βλέμμα μου στα δάχτυλα μου τα οποία δεν έχω καταλάβει πως τόση ωρα έχω μπλεγμένα μεταξύ τους αναγκάζοντας τα να κινούνται νευρικά... δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο νευρική αυτές τις μέρες... τωρα που το σκέφτομαι δεν έχω λόγο ούτε να είμαι νευρική, ούτε νευριασμενη ,πέρα από τις φορές που με τσιγκλαει αυτή η... Emma..., αλλά εγώ νιώθω έτσι σχεδόν κάθε μέρα... και αυτός ο θυμός φουντώνει ακόμα περισσότερο όταν τον βλεπω.... όταν τον βλέπω να γυρνάει τα απογεύματα και ποτε να πηγαίνει και να κλείνεται μέσα στο γραφείο του με τις ώρες και ποτε να τρέχει αυτή πάνω του να τον αγκαλιάζει και να του τρίβεται, αυτός να την φιλάει και αφού την απομακρύνει να κλείνεται ξανά στο γραφείο του.... όμως το χειρότερο απ ολα είναι τα βλέμματα που μου ρίχνει αυτή... βλέμματα ειρωνείας, απαξίωσης... μια φορά γύρισα να της πω κάτι και πετάχτηκε από πίσω μου ο Αχιλλέας λέγοντας μου να την αφήσω ησυχη... και... ούτε με κοίταγε στα μάτια, ούτε ήταν ο κλασικός νευριασμένος Αχιλλέας... κοιτούσε οπουδήποτε άλλου εκτός από το βλέμμα μου και η στάση του ήταν τελείως αδιάφορη.... δεν ξέρω Γιατί αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη σκηνή ένας τσίμπημα στην καρδιά κάνει την εμφάνιση του και μια δυσκολία στην αναπνοή με κάνει να ξεσπαω σε βήχα.... έχω πλέον φτάσει στα μέσα του τέταρτου μήνα και όσο και να προσπαθώ να το κρύψω κάτω από φαρδιά πουλόβερ σε λίγο δεν θα μπορώ... η μόνη μου χαρά είναι να βλέπω κάθε μέρα στον καθρέπτη ποσό μεγαλώνει η κοιλιά μου... κάθε μέρα χαμογελάω και νιώθω όλο και πιο ωραία μέχρι να τον δω.... είναι πλέον ξεκάθαρο πως δεν θέλει να με ξανά δει μπροστά του... κανονικά μετά από όλο αυτό εγώ έπρεπε να είμαι στην θέση του... με εκενευριζει που προσπαθεί να το παίξει υπεράνω... το μόνο που είναι στην πραγματικότητα είναι ένα τερας! Ένας απαίσιος άντρας.... τίποτα παραπάνω..... δεν το πιστεύω πως ακόμα και τωρα βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου και στοιχειώνει τις σκέψεις μου... δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαστε στον ίδιο χώρο και εχω να τον δω δυο ολόκληρες μέρες! Περνάω τα χερια μου μέσα από τα μαλλιά μου και κλείνω τα μάτια μου... δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σκέφτομαι έτσι... Γαια σε παρακαλώ σύνελθε... αντί να διώξεις αυτόν τον άντρα από την ζωή σου εσυ τον θες μέσα σε αυτή;;; «Οχι!» Λεω έντονα και απότομα... όταν σηκώνω το βλέμμα μου βλέπω την Emma και τον Eric να με κοιτανε έκπληκτοι . Αλλά το πιο περιεργο είναι η στάση σώματος και των δυο... ο Eric έχει στραμμένα τα χέρια του προς την Emma δείχνοντας την επιδεικτικά με το δεκτή του χεριού του ενώ η άλλη έχει τα χέρια στην μέση... μάλωναν παλι;;;