Kalp Yolu

-61-

Bugün 23 Nisandı..Ve Eylül çocuklarla birlikte kulüpte mini bir kutlama yapmıştı..Çocuklar gittikten sonra da çıktı kulüpten..23 Nisan'ı birçok çocuğun aksine sevmezdi..Sokakta yaşadığı günlerde nereye gitse 23 Nisan günleri çocuklarının ellerinden tutmuş,onlara çeşit çeşit şeyler almış anne babalar,ağız dolusu gülen her yaştan çocuklar olurdu..Eylül'e de onları izlemek,evlerine giderken sokağa bıraktıkları balonları,bayrakları almak kalırdı..Sonra da onlarla kaldığı inşaatlarda arkadaşlarıyla süsler,gün içinde şanslılarsa topladıkları para ile birkaç parça yiyecek alıp kendi aralarında kutlama yaparlardı..

Sahile gitti yine Eylül..Aynı manzara yine vardı..Ve Eylül bu yaşında yine kıskanıyordu o çocukları..Sonra parkta oynayan iki yaşlarında çocuğa gözü çarptı..O kaykayden kayarken annesi tutuyor,babası da kaykayın sonunda bekliyordu..Bu sürekli tekrarlıyordu ve öyle mutlulardı ki..

Eli istemsizce karnına gitti Eylül'ün..Eğer şimdi bebeği yaşasaydı muhtemelen dört aylık falan olacaktı.Her harekete gülümseyen,kendisini tam sevdirecek aylarda..Henüz parkta oynaması için erken olabilirdi belki ama o yine de bebeğini gezdirirdi..Bebek arabasından alıp kucağında eğlendirir,bebeğiyle birlikte salıncağa binebilirdi..Serkan da belki bebeği kabullenmiş olur,salıncağın arkasından sallardı onları..Akşama kadar çocuklarına ayırırlardı vakitlerini..Havada güzel olurdu..Belki pikniğe bile gidebilirlerdi..Eylül bebekle ilgilenirken Serkan da yiyeceklerini hazırlar,Eylül bebekle çok fazla ilgilendiği için de kendisini acındırır,homurdanıp dururdu..Eylül de "sen çocuğumuzu mu kıskanıyorsun,asıl çocuk benim kocammış haberim yokmuş" diye Serkan'a laf atar,gün boyu onunla dalga geçerdi..

Tabi hepsi hayaldi..Eylül ne yaparsa yapsın Serkan'ın değişmeyeceğini o acı gerçeği yaşadığı gün anlamıştı..O hayal ettiği büyük aileyi Serkanla kuramayacağını biliyordu..

İlk zamanlar zor geçmişti Eylül için..Bir barda çalışmaya başlamış,işini yaparken de içip durmuştu..Bağımlı olmuştu..Öyle ki içki bile acısını dindirmeye yetmiyordu..Bardan çıkıp sokaklarda yaşıyordu yine..Bir zamandan sonra artık bu hayatta kendisi için bir şey yapamayacağını farketmiş,kendisini sokaktaki çocuklara adamıştı..Sadece onların yanında gülüyor,onlara bildiği güzel şeyleri aktarıyordu..

Kendisine geldiğinde yine ağladığını farketti Eylül..Eliyle gözyaşlarını hafifçe silip acıyla gülümsemeye çalıştı..Sonra bir şey daha farketti..Biraz ilerideki Songül,Duru ve Serkan'ı..Parka gelmişlerdi..Hemen kalkıp biraz uzaklaştı..Bir ağacın arkasına saklandı..Serkan'ın ilgilendiği ise sadece Duru değildi..Bir erkek çocuğu vardı..Serkan ikisini sallıyordu ve Songül'ün yanında da bir kadın vardı,konuşuyorlardı..Eylül de Duru ve o çocuğun seslerini duyuyordu..

Duru:Dayı..Yemeğe gideceğiz dimii ?

Serkan:Gideceğiz dayıcım..Ne yemek istersiniz ?

Serkan Efe:Hamburger ! Hamburger yiyelim baba !

"Hamburger yiyelim baba!"

Beyninden vurulmuşa dönüyor Eylül..

Serkan:Annene sor oğlum..O izin verirse..

Serkan Efe:Anneee ! Hamburger yiyelim mi noolur noolur! Babam annene sor dedi..

Kader:Tamam ama sadece bugünlük..

Eylül ağacın arkasından çıkıp koşarak giderken Duru görmüştü onu..

Duru:Aaa ! Dayı..Eylül yengem..Eylül yengem o..