Kalp Yolu

-109-

Eylül kendisini bahçeye atmış,boğaza bakıyordu bir köşede,gözyaşları da akıyordu..Bütün geçmişi gözünün önüne gelmişti..Yaşadığı krizler,sokakta yaşadığı günler,dolandırmak zorunda kaldığı insanlar,ailesi sandığı insanların onu terk etmesi,yıllarca onlardan nefret etmesi..Bu berbat bir şeydi..

Hiçkimse,Serkan bile Eylül'ün peşinden gidememiş,öylece kalmışlar,Tahsin ve Ayla'dan bir açıklama bekliyordu.Emre ise artık dayanamıyordu onların sessiz kalmasına..Ayağa kalkıp bütün masayı devirdi..

Emre:Ne yaptınız siz ne ! Nasıl yaparsınız böyle bir şeyi ! Nasıl! Öldü dediniz..Hastanede öldü dediniz..Defne gitti sonra..Tek kaldım..İkizleri ayırdınız..Kardeşim..Kardeşim sokaklarda yaşamış..Siz nasıl insanlarsınız be ! Nasıl !

Ayla:Biz..Biz..

Tevfik:Gidin bu evden..

Tahsin:Ne ?

Tevfik:Her şeyi kabul edebilirim ama bu yaptığınızı asla..Bizim kanımızdan,bizim canımızdan bir çocuktu o..Serkanla evlendiğinden beri neler yaşıyor o kız..Ondan öncesini düşünemiyorum bile..Siz ikiniz..Gidin ve bir daha gelmeyin..Biz Eylül'ün yaralarını yine saracağız..

Ayla:Ha-hayır..Hayır o bizim..

Nazan:Kızınız falan değil..O bizim kızımız..gelinimiz..torunumuzun annesi..Ama sizin hiçbir şeyiniz değil..

Emre:Sizi asla affetmeyeceğim..Asla !

Tahsin ve Ayla evden kovulurken diğerleri bunu sindirmeye çalışıyorlardı..Nasıl sarılırdı ki Eylül'ün yaraları ? Zaten kabuk bile bağlamayan yaraları vardı Eylül'ün..Hiç sarılamayan,her defasında daha da kanayan..Nasıl düzelecekti şimdi ?

Serkan kalkıp Eylül'e bakındı..Ve buldu Eylül'ü..Ne zaman canı sıkkın olsa,yalının bir köşesinde,boğaza en yakın olan yere geçerdi Eylül..Yine öyle yapmıştı..Serkan hemen yanına gitti..Koltuğun üstündeki battaniyeyi de almış,hiçbir şey söylemeden Eylül'ün sırtına atmış,sadece Eylül'ün elini tutmuştu..

Eylül:Ne olacak şimdi ?

Serkan:Hayatımıza kaldığımız yerden devam edeceğiz..Hatta kabul etmesi zor da olsa bizim için erken başlayan ikinci baharımıza başlayacağız..Hiçkimseyi düşünmeden sen,ben ve çocuklarımız..Koca bir ömürü beraber geçireceğiz..

Eylül:Benim suçum neydi ? Ne yaptım ki ben onlara Serkan ?

Serkan:Senin bir suçun yok..Suçlu olan,kötü olan onlar..Ben,benim hayatımı kararttıklarını sandım bunca yıl..Annem,babam,kardeşlerim bile sırt çevirdi onlar yüzünden..Ama bana yaptıkları hiçmiş..Asıl benim canımın canına zarar vermişler..Onları bana yaptıkları şey için affettim..Ama sana yaptıkları şey için asla affetmeyeceğim..Sen hem benim çocuğumun annesisin..Hem eşim..Benim dünyam sensin artık..Sen ve kızım..Ve ben sana hayatımın sonuna kadar bakmakla,yanında olmakla sorumlu bir insanım..

Serkan'a sımsıkı sarılıp hıçkırarak ağladı Eylül..Bunca yılım birikmişi vardı..Hiç geçmeyecek ama bir gün kabuk bağlayacak yaraları..Serkanda sarıldı karısına sımsıkı..Ben buradayım,senin yanındayım dercesine..

Serkan:Hadi,odamıza gidelim artık..Çok soğuk..Zaten yeni çıktık hastaneden..

Eylül:Kızımızı da ortamıza alalım tamam mı ?

Serkan:Tamam canım..Hadi..

Eylül'ün elini sımsıkı tutup içeriye götürdü Serkan..Diğerleri hiçbir şey söyleyemedi..Şimdi sırası değildi..Serkan,Songül'ün kucağındaki kızını da alıp karısı ve kızıyla birlikte odalarına geçti..