Too Much Trouble

Κεφάλαιο 1

Όλοι με είχαν προειδοποιησει να μείνω μακριά του γιατί ήταν επικίνδυνος. Εγώ ήξερα όμως ότι ήταν ένα παιδί που απλά το είχαν κυριεύσει οι δαίμονες.

Προσπάθησα να τον μάθω, να τον βοηθήσω να ξεφύγει και στο τέλος...στο τέλος κατέληξε να γίνει κάτι που μου είχε πει από τις πρώτες μέρες που με είχε γνωρίσει.

Ήμουν καινούργια στην πόλη.

Δεν ήξερα κανέναν.

Βέβαια γνώρισα παιδια. Έκανα φίλους.

Ανάμεσα τους και εκείνος.

Οι στίχοι του τραγουδιού ταιριάζουν 100% με την πλοκή της ιστορίας και  τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν στην σχέση τους οι πρωταγωνιστές.

Παρόν:

Και αυτό μπαίνει εδώ!

Επιτέλους, τελείωσα με το να τακτοποιώ το καινούργιο μου δωμάτιο.

Ξαπλώνω με φορά στο κρεβάτι και ανοίγω το ταμπλετ. Καλώ τα κορίτσια στην ομαδική για να μιλήσουμε.

Μου λείπουν.

Αν δεν είχαμε μετακομίσει, αυτή την στιγμή θα ήμασταν μαζί και θα κάναμε βλακειες.

"ΜΩΡΟ ΜΟΥ" ουρλιάζει η Χριστίνα όταν ανοίγει την κάμερα.

"ΕΥΑΑΑΑ!" φωνάζει η Αλεξία και γελάω.

Γελάω για να μην κλάψω.

Μου λείπουν.

Μου λείπουν πολύ.

"Πως είναι η Θεσσαλονίκη;"

"Καλή είναι προς το παρόν. Αύριο είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο" είπα κάπως μελαγχολικά.

Ήθελα να ήμουν εκεί τώρα.

"Δεν σε φοβάμαι εσένα! Θα τα καταφέρεις"

"Μην ανησυχείς, θα έρθουμε να σε δούμε το συντομότερο. Είμαστε στο στάδιο με το να πείσουμε τους γονείς μας"

Χασκογελαω.

"Αντε θα σας περιμένω"τους λέω και μετά ξεκινάμε να λέμε τις βλακειες μας.

Πως θα αντέξω μακριά τους;

[...]

Μπαινω μέσα στο προαύλιο του
"νέου" μου σχολείου. Δεν υπάρχουν πολλά παιδιά έξω μόνο κάτι λίγα που κάνουν γυμναστική. Μπαίνω μέσα στο κτήριο και αρχίζω να περπατάω στο διάδρομο με σκοπό να βρω το γραφείο του διευθυντή.

Πόσο τεράστιο παίζει να είναι αυτό το σχολείο;

Ξεφυσαω.

Θα χαθώ εδώ πέρα.

"Ψάχνεις κάτι;" ακούω μια φωνή αγοριού από πίσω μου και γυρίζω το κεφάλι μου.

Με πλησιάζει γρήγορα.

Στέκεται μπροστά μου.

Είναι όμορφος.

Είναι πολύ όμορφος.

"Εμ ναι είμαι καινούργια και έχω ψιλό χαθεί. Μήπως μπορείς να μου δείξεις το γραφείο του διευθυντή;"του ζητάω όσο πιο ευγενικά μπορώ.

Δεν θέλω φασαρίες από την πρώτη μέρα.

"Ναι, ακολούθησε με" μου κάνει νόημα περνώντας μπροστά μου.

"Με λένε Εύα παρεμπιπτόντως"συστήνομαι ενώ φτάνω δίπλα του.

"Στέφανος"απαντάει χαμογελώντας και σταματάει μπροστά σε μια πόρτα. "Εδώ είσαι"

Χαμογελάω και χτυπάω την πόρτα. Ακούω ένα περάστε, την ανοίγω και μπαίνω μέσα διστακτικά.

"Γεια σας, με λένε Εύα Ιωάννου, είμαι η καινούργια μαθήτρια" λέω χαμηλόφωνα στην διευθύντρια και εκείνη παίρνει το βλέμμα της απο τον υπολογιστή.

"Γεια σου γλυκιά μου. Έχουμε ενημερωθεί για την μεταγραφή σου. Θα είσαι στο Γ1, η αίθουσα είναι στον επάνω όροφο. Έλα στο διάλειμμα να σου δώσω τα βιβλία σου" Χαμογελάω και βγαίνω έξω.

Ο Στέφανος περίμενε.

"Μην με κοιτάς έτσι, δεν μου πήγαινε η καρδιά να σε αφήσω να χαθείς. Γιαυτό λεγε σε ποιο τμήμα είσαι"μιλαει πριν προλάβω να πω τίποτα.

"Είμαι στο Γ1"

"Αωω τυχερουλα είσαι, θα έχεις εμένα τον Θεό στην ίδια τάξη" γελάει και με πιάνει από το χέρι. Ανεβαίνουμε τις σκάλες, περνάμε μερικές τάξεις και χτυπάει την πόρτα σε μια.

"Γρηγορίου παιδί μου, μην μπεις καν στον κόπο να περάσεις μέσα. Όπως είσαι στο γραφείο του διευθυντή με απουσία"απευθύνεται ο καθηγητής στον Στέφανο.

Εκείνος ρολλαρει τα μάτια μου και στηρίζει τον εαυτό του στην πόρτα με ένα αλαζονικό χαμόγελο στα χείλη.

" Εμ όχι δεν χρειάζεται! Είμαι η καινούργια μαθήτρια και ο Στέφανος με βοήθησε στο να βρω την τάξη. Εγώ τον καθυστέρησα" μας κοίταξε περίεργα και μετά ξεροβηξε.

"Καλώς περάστε και οι δύο μέσα"

-oliaaaa