Taken

Hoofdstuk 23

Na een tijdje voor me uit te hebben zitten staren bedenk ik me dat ik me verveel en dat ik de meiden ga opzoeken in de woonkamer.

Ik loop de kamer uit en loop richting de woonkamer, het is uitermate stil in huis.
Het lijkt wel alsof iedereen weg is, en dan bedenk ik me dat ik misschien wel kan ontsnappen!

Ik loop rustig richting de voordeur en kijk om me heen, niemand te zien.

Ik pak de deurklink van de voordeur en doe hem voorzichtig naar beneden en doe dan de deur open.
Ik stap bijna naar buiten maar bedenk me dan dat ik nog steeds op de sokken van Harry loop.
Aan de andere kant, hoge hakken of nieuwe ballerina's zijn ook niet echt geschikt om weg te rennen, wellicht dat ik de meeste kans heb om op mijn sokken weg te komen.
De opening in de deur brengt een koude wind naar binnen en ik wil eigenlijk wel een jas aan, en ik ga opzoek naar de jas die ik van Harry heb gekregen in Nederland, de jas waar ik al zo lang voor aan het sparen was. Als ik dan iets overhoudt aan dit avontuur, laat het dan maar die belachelijk mooie jas zijn!

Ik vind de jas in de garderobekast naast de deur en trek hem snel aan terwijl ik de voordeur weer opendoe.
Terwijl ik mijn jas dichtdoe stap ik naar buiten.
Als ik de deur achter mij dicht doe, kijk ik de oprijlaan langs, en ik zie dat ik een hele lange oprijlaan af moet lopen wil ik bij het hek komen, maar dat ik via de bosjes ongezien bij de muur kan komen en waarschijnlijk makkelijker kan ontsnappen.
Ik besluit die kant op te lopen.
Terwijl ik het gras oploop worden mijn sokken nat van het natte gras, wellicht toch niet zo'n slim idee om zonder schoenen naar buiten te gaan op een avond in maart.
Maar ik loop door, dit is mijn kans bedenk ik me.

Bij de bosjes aangekomen duik ik vlug achter het struikgewas en kijk richting de muur.
De muur die dus veel hoger is dan ik had verwacht, daar kom ik nooit op zonder hulp!
Ik kijk om me heen om te kijken of er misschien bomen in de buurt staan waar ik in kan klimmen zodat ik via de boom op de muur kan komen.
Alle bomen staan ver van de muur af, wat had ik ook anders verwacht, dit huis is als een fort knox!
Maar dan zie ik een boom waar een tak over de muur heen hangt.
Ik loop tussen de bosjes naar die boom toe en begin er in te klimmen, en dat is nog niet makkelijk met sokken aan (die nat zijn) en met ijskoude handen.
Het duurt niet lang voordat mijn handen schaafwonden hebben en mijn knieën zijn ook al pijnlijk.
Maar eindelijk ben ik in de boom en bij de tak aangekomen, kruip ik voorzichtig richting de muur.
Als ik bijna bij de muur ben zie ik dat er een aantal auto's richting de poort van de omheining komen en nadat ze een code hebben ingetoetst, gaat de poort open en rijden de auto's een voor een het terrein op.

Ik moet nu weg, anders kom ik niet meer weg bedenk ik me en ik kruip vlug verder de tak op.
Ik ben bijna bij de muur die het terrein omheint en ik laat me langzaam naar beneden van de tak af glijden als ik merk dat mijn voet van de muur afglijdt.

Ik voel dat ik begin te vallen, en wil me vastgrijpen aan de tak, maar heb geen grip meer omdat mijn handen zo koud zijn geworden van de wind.
Terwijl mijn voet van de muur afglijdt en mijn handen de tak niet langer kunnen vasthouden, gil ik.

En dan val ik op de grond, ik krijg nog even mee dat er een hoop geschreeuw bij de auto's vandaan komt, en ik hoor voetstappen mijn kant oprennen, maar dan wordt alles zwart voor mijn ogen.

Als ik weer bijkom lig ik in de kamer van Harry in zijn bed.
Ik kijk langzaam om mij heen en zie dat Doc en Harry met elkaar in gesprek zijn.

Ik kuch en dan kijken ze mijn kant op, en komen naar mij toe lopen.
Doc begint te vertellen dat ik geen hersenschudding heb, maar dat ik een flinke val heb gemaakt.
Harry vraagt wat ik aan het doen was, en ik begin te lachen.
Wat denk je slimmerik? ik probeerde te ontsnappen! denk ik, maar ik zeg het niet.

Doc legt uit dat ik rustig aan moet doen en dat mijn rug pijnlijk zal zijn, omdat ik daar op ben gevallen.
Blijkbaar heeft hij mijn handen ook behandeld want deze zijn verbonden.
Ik bedank Doc en dan verlaat hij de kamer.

Harry komt dan bij me zitten en zegt dat het niet zo slim was om te proberen te ontsnappen.
Dat ze me toch wel gevonden hadden.
En dat ik niet moet vergeten dat mijn ouders, maar vooral mijn zusje de gevolgen van mijn acties zal ondervinden.

Dat was ik helemaal vergeten, mijn zusje!
Hoe zou het met haar zijn? Zouden zij en mijn ouders zich erg ongerust maken?
Zouden mijn ouders zich beseffen dat mijn zusje ook in gevaar kan zijn?
Ik vraag het mij af.
Ik zou zo graag even willen praten met mijn ouders en mijn zusje, en het besef dat dit niet kan maakt dat ik begin te huilen.

Harry komt dichterbij mij zitten en legt troostend een arm om mijn schouders heen.

'Shhhh, everything will be alright Sterre' zegt hij zachtjes in mijn haar.
Ik voel me alleen en heb behoefte aan lichamelijk contact en ik knuffel Harry stevig terug.
Iets te stevig, want hij laat een pijnlijke kreun horen als ik zijn ribbenkast vastpak.
Ik laat hem vlug los en verontschuldig mezelf voor het feit dat ik hem heb bezeerd.

'It's okay Sterre, you've been through a lot, I can't hardly get mad at you, now can I?'
en hij pakt mijn armen vast en legt ze om zijn middel heen.

Ik begin moe te worden en ik begin te gapen.
Harry legt me dan goed in bed en dekt me toe, ik merk dan dat ik in mijn ondergoed lig.
Ik kijk verschrikt naar Harry, en hij legt lachend uit dat alleen hij en Doc mij zo hebben gezien en dat hij een shirt voor mij pakt om in te slapen.

Dan loopt hij naar de kledingkast en pakt een shirt en geeft dit aan mij, ik pak het aan en trek het vlug aan. Als ik het shirt aan heb doe ik mijn beha uit en Harry pakt deze van mij aan en legt deze bij mijn andere kleding op de stoel.

Dan begint hij zich uit te kleden totdat hij in zijn onderbroek staat en dan kruipt hij bij mij in bed.

Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en zegt welterusten en gaat dan liggen om te gaan slapen.
Het licht wordt uitgedaan en dan voel ik dat ik in slaap val.