Taken

Hoofdstuk 37

Als we klaar zijn met eten betaalt Jonathan de rekening en we gaan dan allemaal naar buiten richting de parkeerplaats.

Jonathan, Jennifer en hun kinderen gaan achter in de bus zitten waarmee wij heen zij gekomen en Niall gaat achter het stuur zitten van de bus.

Perrie, Zayn, Doc en Sophia gaan in een van de andere auto's zitten en El, Louis, Harry en ik gaan in de laatste auto zitten.
El en ik zitten achterin, Louis zit dit keer achter het stuur en Harry zit op de passagiersstoel.

Niall rijdt als eerste weg, gevolgd door de auto waar Perrie en de anderen in zitten en dan rijdt Louis er achteraan.
Het is intussen donker geworden en dat laat mij beseffen dat dit de laatste avond is voordat mijn vader zijn antwoord aan Jonathan moet geven.
Ik voel me wat nerveus worden omdat ik geen idee heb wat mijn vader gaat beslissen.
Zijn beslissing heeft niet alleen invloed op mijn leven, maar ook op het leven van het meisje dat in Nederland in een vakantiepark zit.
Ik voel een knoop in mijn maag ontstaan.
Dat weet mijn vader natuurlijk niet, hij denkt dat ze me vast blijven houden denk ik.
Maar als dat meisje overlijdt denkt iedereen dat ik dat ben, maar ik ben het niet.
Hoe doen ze dat eigenlijk met mijn DNA en mijn gebitsgegevens etc.?
Dat meisje is natuurlijk qua uiterlijk precies zoals ik (voor dat mijn haar geknipt en geverfd werd), maar de medische gegevens zijn natuurlijk anders.
Ik voel me schuldig voor de gevolgen voor dat meisje.

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet meepraat met El en Harry in het gesprek dat zij hebben over de gebeurtenissen van vandaag.

Ik brand van nieuwsgierigheid over de gang van zaken als mijn vader nee zegt tegen Jonathan, en ik wil het eigenlijk vragen maar ik denk niet dat Harry het leuk vindt als ik dit nu vraag waar Louis en El bij zijn dus ik houd mijn mond en kijk naar buiten.

Gelukkig laten El en Harry mij met rust, ze zullen wel begrijpen dat ik spanningen heb omdat mijn vader morgen zijn beslissing moet laten weten.
Na een tijdje zijn we bij het huis aangekomen en nadat de auto's het terrein zijn opgereden en geparkeerd zijn stappen we allemaal uit en lopen we het huis binnen.

De kinderen van Jennifer en Jonathan zijn moe en worden door hun ouders naar binnen getilt, het is een liefdevol gebaar, en ik kan me niet herinneren dat mijn zusje en ik ooit zo naar binnen zijn getild door mijn vader.
Wel door mijn moeder, maar nooit door mijn vader.

Het lijkt wel alsof alles om mij heen me wil laten weten dat mijn vader niet voor mij gaat kiezen.
Ik slaak een diepe zucht en dan voel ik hoe Harry zijn arm om mijn schouders heen slaat.
'It's a lovely sight, isn't it? They love each other and their children so much. I hope I can have that someday with someone' zegt hij tegen mij.
Ik knik en zeg dat het inderdaad mooi is om te zien, dat ze zoveel liefde voor elkaar hebben en dat ik ook hoop dat ooit te mogen meemaken.

'You're nervous about tomorrow, aren't you?' vraagt Harry aan mij terwijl we onze jassen ophangen en naar de keuken lopen.
'Kinda' zeg ik.

'I understand, tomorrow at ten o'clock Jonathan is contacting your dad. Then you will know'

'I just have to wait then, don't I?'

'Yep' zegt Harry dan terwijl hij een glas uit een keukenkastje pakt en deze vol met water schenkt en het glas aan mij geeft.
Hoe hij weet dat ik daar behoefte aan had is mij een raadsel, maar ik bedank hem en neem het glas aan en drink het voor de helft leeg.

'No matter what his decision is gonna be, I will be here for you Sterre' zegt hij.

Ik kijk hem aan en vraag hoe hij dat ziet als ik weer terug ga naar mijn ouders, en dan zegt hij dat hij me echt wel komt opzoeken in Nederland.
Ik schud mijn hoofd en kan een glimlach niet onderdrukken, het is een rare die Harry.

Dan bedenk ik me ineens wat ik in de auto wilde vragen en omdat we nu alleen zijn waag ik het erop en vraag hem wat er gaat gebeuren als mijn vader nee zegt.
Wat gebeurt er met dat meisje in Nederland en hoe zit dat met mijn medische gegevens?

Harry heeft niet eens kans te reageren omdat ik de vragen snel achter elkaar stel, bang dat ik ze anders niet meer durf te vragen.

Hij moet lachen om mijn spraakwaterval en gaat dan zitten aan de keukentafel en gebaart dat ik bij hem moet komen zitten.
Ik ga naast hem zitten en dan legt hij uit dat als mijn vader nee zegt dat het meisje in Nederland het helaas niet zal overleven.
Ik kijk hem verschrikt aan en zeg dat ik het niet eerlijk vind dat een onschuldig meisje de dupe is van mijn vaders beslissing.
Dan zegt Harry dat ze niet onschuldig is. Dat ze de organisatie in een kwaad daglicht heeft weten te zetten en Jonathan heeft bedrogen, en dat ze wist dat ze met vuur speelde.
Dat ze hoe dan ook de gevolgen van haar eigen daden zal moeten ondergaan, maar dat dit nu misschien eerder is omdat ze als mij zal moeten verongelukken als mijn vader nee zegt.
Dat ik me daar niet schuldig over moet voelen.
Ik voel me iets rustiger hierover, maar ik blijf het vervelend vinden.
Dan vraag ik hoe het dan met de medische gegevens zit en Harry legt uit dat Louis hier de computernerd is.
Dat hij mijn gegevens verwisselt met de echte medische gegevens van dat meisje in Nederland.
Zodat als men gaat onderzoeken ze bij mijn naam uitkomen, dat de cirkel zo weer rond is.

Ik vraag hem hoe dat dan met mij moet, en hij legt uit dat Louis al een nieuwe identiteit voor mij heeft gemaakt, en dat hij daar mijn medische gegevens aan heeft gekoppeld.
Dat het slechts een druk op de knop is om dit voorgoed te wijzigen.

Ik voel tranen in mijn ogen opkomen, het gaat misschien wel echt zo gebeuren.
Dan moet ik mijn ouders, zusje en al mijn vrienden achterlaten.....

Nog een nacht, en dan weet ik wat mijn toekomst zal zijn.