Taken

Hoofdstuk 17

Ik heb niet veel tijd om erover na te denken, want de deur van de slaapkamer wordt open gegooid en daar staat Louis met Niall.

Ze kijken naar Harry die op de grond ligt te kermen en dan naar mij, en ik merk dat ik nog steeds in de gevechtshouding sta.
Ik ontspan me een beetje, maar zit nog zo vol adrenaline en ik blijf in de gevechtshouding staan.

'What's going on? We heard you scream Sterre!' zegt Niall tegen mij terwijl hij tussen mij en Harry heen en weer blijft kijken.
'Well, that's a first!' zegt Louis terwijl hij begint te lachen.

'Help me up, you moron' kreunt Harry vanaf de grond tegen Louis.

Louis helpt Harry omhoog, en Harry grijpt zijn zij vast.

Ik zal hem harder hebben geraakt dan ik van plan was, en ik denk dat ik een kreet heb geslaakt terwijl ik de trap uitdeelde.
Net zoals ik altijd bij de kata's een kreet maak, heb ik dat onbewust nu ook gedaan, waarschijnlijk omdat ik het zo gewend ben.

'It's not funny Louis' hoor ik Harry mopperend zeggen tegen een lachende Louis.

'Well, you've got to admit, it's the first time anybody could get you down this easy. Let alone a girl!' grapt Niall, en dat levert hem een boze blik van Harry op.
Maar Niall ziet het niet, want hij kijkt mij aan vraagt wat er nu precies is gebeurd en wat ik in godsnaam heb gedaan met Harry.

Wat moet ik daar nu opzeggen?
Ik twijfel of ik de bijeenkomst met Jonathan ook moet meenemen in het verhaal, in het bijzonder het verborgen briefje van mij in de bungalow, maar besluit om dit buiten het verhaal te houden.
Harry mag zelf vertellen waarom hij zo boos op mij was vind ik.

'Harry was mad and came towards me, and I defended myself' zeg ik, daar komt het in het kort op neer, toch?

'We can see that, but how? Harry is the most dangerous of us all regarding fighting with our hands!, zegt Louis, die blijkbaar ook het naadje van de kous wil weten.

Intussen ben ik weer normaal gaan staan, het is duidelijk dat de mannen mij verder niets aan zullen doen, tenminste dat hoop ik.
Ik schuifel wat met mijn voeten en terwijl ik naar mijn voeten kijk zeg ik zachtjes dat ik de zwarte band met karate heb, en ook mee heb gedaan met de Nederlandse kampioenschappen alvorens ik gestopt ben met karate toen ik 19 jaar was.

Ik merk dat de drie mannen nu stil zijn en ik kijk omhoog en zie drie paar ogen verwonderd naar mij kijken.

'What?' zeg ik terwijl ik ze een voor een aankijk.

'We're just a little confused, why did you let Harry kidnap you if you can easily take him out?' zegt Niall terwijl hij naar Harry wijst, die intussen op het bed is gaan zitten en nog steeds last heeft van zijn zij getuige het feit dat hij zijn zij nog steeds vasthoudt met zijn hand en een pijnlijke grimas op zijn gezicht heeft.

'Well, a. he had a gun, b. we were in a car when he pulled the gun at me, don't know about you, but fighting in a car isn't that easy, especially when there's a gun pointed at you and c. he caught me by surprise.' zeg ik in een adem, en Louis grinnikt terwijl hij Harry een por geeft.

'You're right, she is a feisty one!' zegt hij tegen Harry, en Harry moet nu ook een beetje lachen, maar dat doet blijkbaar zeer, want hij stopt er meteen mee en zijn mimiek geeft aan dat hij pijn heeft.

'I'm sorry you know, but you scared me, and my defense system kicked in, I think' zeg ik tegen Harry.
'And what a good defense system it is!' grapt Louis.

Niall zegt dat hij Doc gaat halen en verlaat de kamer, ons in een stilte achterlatend.

'How long are you staying?' vraagt Louis dan aan mij, maar Harry antwoordt dat dit aan mijn vader ligt, dat als hij meewerkt ik zaterdag op het feest in Amsterdam aan mijn ouders word overgedragen, maar dat als hij niet meewerkt dat ik dan zal worden ingelijfd in de organisatie.

Ik weet nog niet precies wat voor organisatie dit is, maar grote kans dat dit natuurlijk geen eerlijke zaak is, het zal wel crimineel zijn.

"Well let's hope she stays', zegt Louis, 'maybe she can learn us her tricks, so we can knock you down as well' grapt Louis, die nu hardop lacht.
Harry vindt het niet grappig, en is van de pijn nu op het bed gaan liggen.

Ik wil net vragen of het gaat als Niall terug komt met Doc.

Doc loopt naar Harry toe en helpt hem weer rechtop te zitten, en kijkt de zijkant van Harry zijn torso na.
Ik sta er wat stilletjes bij, en ik merk nu dat mijn scheenbeen pijn doet.
Over mijn scheenbeen wrijvend ga ik op het bed zitten.

'Not broken, but you got hit pretty hard Harry, there's a nasty bruise forming already' zegt Doc tegen Harry, en hij zegt dat hij vandaag even rustig aan moet doen.
Veel platliggen, en rustig ademhalen is het doktersvoorschrift.

'I take it, you were the one who did this to him?' richt Doc zijn aandacht op mij.
Ik knik, en wil wat zeggen, maar dan zegt Doc dat ik mijn broek moet uitdoen zodat hij mijn been kan bekijken.
Als ik niet reageer zegt hij dat hij zag dat ik mijn been aanraakte en dat hij, gezien het letsel bij Harry, ervan uitgaat dat ik dit met mijn been heb gedaan en dat dit been ook wel letsel zal hebben.

Nu begrijp ik waarom hij wil dat ik mijn broek uitdoe, en ik volg zijn verzoek op en trek langzaam mijn broek uit, maar voordat ik de broek over mijn heupen naar beneden heb gedaan, zegt Harry tegen Niall en Louis dat ze de kamer moeten verlaten.

Ondanks alles ben ik hem daar toch dankbaar voor, en zodra de mannen de kamer hebben verlaten en de deur achter hen hebben dichtgedaan bedank ik hem hiervoor en doe mijn broek verder uit.

Doc kijkt naar mijn been terwijl ik mee kijk en ik zie dat mijn scheenbeen een mega blauwe plek heeft, dat verklaart de pijn wel.
Ik krijg pijnstillers van Doc, en hij zegt dat deze zowel voor mij als Harry zijn en dat ik gewoon kan lopen etc. maar dat ik even geen hakken aan mag doen.

Begrijpend knik ik naar hem , maar bedenk dan dat er eigenlijk alleen maar hakken in mijn bagage zitten, en ik wil dat net zeggen tegen Doc als Harry zegt dat ik bij Eleanor moet vragen om platte schoenen in verband met mijn geblesseerde been, maar dat ik voorlopig maar even op sokken moet lopen.
Terwijl ik wil zeggen dat ik die ook niet heb, sokken, zucht Harry en zegt dat ik in een la van de kast moet kijken, dat ik maar sokken van hem moet pakken.

Intussen verlaat Doc de kamer terwijl hij grinnikend verkondigt dat we ons samen rustig moeten houden, ter bevordering van het genezingsproces, maar zodra Harry een boek van zijn nachtkastje richting de deur gooit, trekt Doc de deur snel dicht.

Nu zijn Harry en ik weer met zijn tweetjes.

Ik loop naar de kast en pak een paar sokken van Harry en trek deze aan, ik wil mijn spijkerbroek weer aantrekken, maar omdat het een skinny jeans is, krijg ik hem niet over mijn been heen, die nu blijkbaar ook al opgezwollen is door de klap.
Crap! Ik begin te zoeken naar een comfortabele broek, maar uiteraard, deze zit ook niet in de garderobe welke er blijkbaar voor mij is uitgezocht.
Ik wil gewoon in mijn joggingbroek zitten, lekker in mijn eigen kamer bij mijn ouders thuis.

Waarom is het allemaal zo gelopen? Ik wil hier niet zijn.
Ik heb het in eerste instantie niet door, maar ik voel dan een traan over mijn wang glijden, en ik veeg hem snel weg met mijn hand en ik sniffel met mijn neus.

Ik sta een beetje wezenloos naar de kleding te kijken die ik wel heb, en voel dan ineens een hand op mijn schouder.
Ik word omgedraaid en kijk tegen Harry zijn borstkas aan, hij staat wel heel dichtbij.
Dan voel ik hoe Harry mij omarmt en mij voorzichtig knuffelt, terwijl hij zegt dat het hem spijt, dat hij niet zo had moeten reageren, dat het normaal is dat ik wil ontsnappen, maar dat ik beter kan meewerken.
Zijn handen wrijven cirkels over mijn rug, en ik voel dat ik de tranen niet kan tegenhouden.

Ik begin te huilen en sussend zegt Harry dat het wel goed komt.

Ik vraag het me af......